بریده‌هایی از کتاب تمرین

مهارت از استعداد نادرتر است.

توهین‌آمیز است که یک فرد حرفه‌ای را با استعداد بنامید.

استعداد چیزی است که ما با آن متولد شده‌ایم: این در دی. ان.ایِ ماست، ترکیبی اعجاب‌انگیز از هدایای مختلف. اما مهارت؟ مهارت کسب می‌شود. مهارت آموخته شده، تمرین شده و به‌سختی به دست می‌آید.

بارها و بارها به ما گفته می‌شود که استعداد یک منبع رمزآلود و نادر است که به برخی توان هدایت دیگران را می‌دهد، درحالی‌که دیگران باید مطیع باشند و آنچه را عرضه می‌شود، بپذیرند. اما این تعبیر بسیار گیج‌کننده است.

همهٔ آنچه اهمیت دارد چیزی است که می‌توانیم یاد بگیریم.

همهٔ آنچه اهمیت دارد کاری است که ما انتخاب کرده‌ایم تا انجام دهیم.

ما برای تقویت اعتمادبه‌نفس خود به میزان زیادی اطمینان خاطر نیاز داریم که روزانه بتوانیم آن را به دست آوریم؛ اما این مقدار هرگز کافی نخواهد بود. ما به جای آنکه در پی اطمینان خاطر و تقویتش با نگرانی باشیم، می‌توانیم انتخاب کنیم که به جای آن، تمرکزمان را روی ممارست و انجام‌دادن کارمان بگذاریم.

نگرانی راهی برای پنهان ماندن از این واقعیت است که ما در کار خود متزلزل هستیم.

زمانی را که ما با نگرانی سپری می‌کنیم، در واقع زمانی است که صرف تلاش برای کنترل چیزی می‌کنیم که از کنترل ما خارج است.

هر ایده‌ای که بیان نشود، ایده‌ای است که از بین رفته است. خودخواهانه است اگر فرصتی برای پیشنهاد دادن دارید و جلوی خود را می‌گیرید.

ممارست مستلزم آن است که درصدد تجربهٔ این حس مبهم، این تردید و این عدم اطمینان باشید. مستلزم آن است که خود را در اتاقی قرار دهید که چندان برایتان آشنا و راحت نیست.

او زندگی در هنر، کاوش در رأس قله‌های آن و کشف نقاط خارج از خرد زمانه را انتخاب کرد.

اولین قدم این است که فرآیند را از نتیجه جدا کنید. نه به این دلیل که ما به نتیجهٔ کار اهمیت نمی‌دهیم، به عکس برای آنکه به نتیجهٔ حقیقی اهمیت می‌دهیم.

اگر برای نتیجه‌گیری وسواس داشته باشیم، باز به دنبال یک دستورالعمل صنعتی از پیش تعریف‌شده هستیم و نه راهی برای خلق هنر.

پرسیدن چرا، حتی اگر این پرسش و پاسخ شما را ناراحت کند، مجبورتان می‌کند که عمیقاً به چیزی نگاه کنید و این علاوه‌برآنکه شجاعانه است، سخاوتمندانه نیز است.

شگفتیِ سؤال «چرا» این است که هر «چرا» می‌تواند با یک «چرای» دیگر دنبال شود، تا زمانی که به پاسخ اولیهٔ برسیم.

پرسیدن «چرا» به شما یاد می‌دهد که ببینید اوضاع چطور همین‌گونه که هست پیش می‌رود.

این خودِ اثر است که اهمیت دارد؛ برای آنان که اهمیت می‌دهند. نه برای تشویق شدن است، نه برای پول. برای این است که می‌توانیم.

خلاقیتی که به کار خود می‌افزایید، فرصتی برای بهتر شدن است.

قدرشناسی اشکالی ندارد؛ اما اعتقاد به اینکه دیگران مدیون ما هستند و باید از ما قدرشناسی کنند، یک دام است.