بریده‌هایی از کتاب کاری را بکن که دوست داری

امروزه کار ایدئال آمیخته‌ای است از جست‌وجو برای لذت و سرمایه. تجلیات مردمیِ ثروت و موفقیت، مانند اپرا وینفری، به‌شکلی خیال‌انگیز، آشکار و با افتخار ادعا می‌کنند که موفقیتشان زاییدۀ عشق به خویشتن بوده است. وینفری طرف‌دارانش را تشویق می‌کند که «بهترین خویش را زندگی کنید». جان مک‌کی، مدیرعامل هول فودز، آشکارا موفقیت تجاری را به عشق پیوند می‌زند. او می‌گوید «در یک بازار سالم، عشق مزایای رقابتی خلاقانه را شکل می‌دهد». وعده‌های امروزین کار به‌ظاهر بسیار دل‌فریب‌تر از تمامی وعده‌هایی به نظر می‌رسند که به نسل‌های پیشین داده شده بود. وقتی می‌توانید با تبدیل‌شدن به «بهترینِ» خویش ثروتمند شوید و اوقاتی خوش را در زندگی سپری کنید، چرا باید به یک وام سی‌ساله با سود ثابت، و خودرویی تن دهید که درست است خوب کار می‌کند، اما هشت سال از تولید آن گذشته؟

ازآنجایی‌که امرارمعاش از راه کشاورزی مستلزم کارِ بی‌امان است -کشاورز می‌باید پیوسته مراقب «خاک و پیشه‌اش» باشد-، او از رهگذر رهایی از دسیسه‌های دنیوی به فضیلت می‌رسد.

آن‌که در هنری مشغول است و، از این رهگذر، هم به سود می‌رسد و هم به فضیلت می‌باید خود را بختیار بداند. کورنلیس دِ بی، گنجینۀ طلایی هنر آزاد و والای نقاشی، ١٦٦٢

کارمندان و کارگران آمریکایی اکنون در اوج بهره‌وری هستند، ساعات بیشتری را در محل‌کار سپری می‌کنند و برای انجام کار بیشتر و بیشتر از خود مایه می‌گذارند، بااین حال روی‌هم‌رفته چیز زیادی در ازایش به دست نمی‌آورند.

هانا آرنت در کتاب وضع بشر تأکید می‌کند که «زندگی‌ای که به‌تمامی در عرصۀ عمومی و در حضور دیگران سپری شود، به‌اصطلاح، سطحی باقی می‌ماند. اگرچه این زندگی قابلیت دیده‌شدنش را حفظ می‌کند، اما کیفیت دیده‌شدن از زمینه‌ای تاریک‌تر را از دست می‌دهد، زمینه‌ای که برای ازدست‌ندادن ژرفای واقعی و غیرشخصی‌اش می‌باید پنهان بماند

خیانت اولیۀ «کاری را بکن که دوست داری» در همین‌جا نهفته است، یعنی ترغیب «به انجام‌دادنی» که، به شکلی دروغین، دمکراتیک است و به نظر می‌رسد، به شکلی برابر، می‌توان برای همگان تجویزش کرد. شاید هر کس بتواند کاری را انجام دهد که دوست دارد، اما تنها ثروتمندان هستند که می‌توانند بدون رفتن زیر بار بدهی از پس انجام آن برآیند.

درواقع، اغلب تولیدات هنری «شکوهمند» و «متعالی»، از معابد گرفته تا قطعات موسیقی، متضمن مجموعه‌ای دردناک از غمباد، گرفتگی عضلانی، خستگی چشم و جوش‌های عصبی بوده‌اند.

کارآموزان تحت پوشش قانون کار نیستند، چراکه برای آنکه کارمند یا کارگری تحت پوشش قانون کار قرار گیرد باید شش معیاری را داشته باشد که ادارۀ کار ایالات‌متحده مشخص کرده است. در بین آن‌ها این شروط به چشم می‌خورد: کاری که انجام می‌گیرد باید جنبۀ آموزشی داشته باشد، کارکردن به سود کارآموز باشد نه کارفرما، و اینکه کارآموز جایگزین کارکنان معمول نشود. بااین‌حال، شرایط کارآموزان چندان سنخیتی با این الزامات ندارد. بسیاری از آن‌ها آموزش به‌دردبخوری دریافت نمی‌کنند، کارشان بیشتر در جهت سود کارفرما است، و دلیل وجودی‌شان اغلب این است که کارفرما از استخدام کارکنان دستمزدی اجتناب کند.

می‌خواهیم افراد وقتشان را چگونه در این جهان بگذرانند.

امر غیراقتصادی به امر اقتصادی تبدیل شده است.

ما امروزه خارج از محوطه‌ها و بین محوطه‌ها، از طریق منطق رقابت شرکتی، کنترل می‌شویم.

اشتیاق درواقع نقابی است که به‌صورت بیش‌کاری زده شده است تا به‌شکل رضایت از انجام کار به نظر برسد.

بطالت، بسیار بیشتر از آنکه سرچشمۀ شر باشد، خود، تنها خیر حقیقی است.

آن‌که پاهایش می‌آساید و دست‌هایش در بند کار نیست ارابۀ طلایی فکر را به کار می‌اندازد.

وقتی تصویر یک زندگی خوب به‌گونه‌ای به شما نشان داده شود که انگار در دو قدمی‌تان است، عزمی برای چشم‌پوشی از امید به رسیدن به آن باقی‌نخواهد ماند.

عینیت امید آسیب‌پذیرترین قشر کارگران را ترغیب می‌کند که همچنان اشتباهشان را تکرار کرده و نظامی را تقویت کنند که آن‌ها را به استثمار کشانده است.

بی‌گمان برخی از کارآموزان، حق‌التدریس‌ها، و کارکنان موقت «از پس این کار» برمی‌آیند. اگر رسیدن به ردۀ بالا کاملاً غیرممکن بود، دیگر چیزی وجود نداشت که آتش امید را در رده‌های پایین شعله‌ور سازد.

شاید یکی از ناامید‌کننده‌ترین جنبه‌های نظام‌های رده‌بندی کاری این باشد که نیروی کار را دسته‌بندی کرده و تفرقه میان آن‌ها را تشویق می‌کند. این نظام‌ها قائم‌به‌ذات و خوداعتباربخش هستند.

چون آن‌ها موفق شده‌اند، پس حتماً نظامی عادلانه است. والسلام.

با کاهش یا توقف استخدام به‌عنوان کارگر ماهر، عضو رسمی هیئت‌علمی و کارمند دائم، تعداد کارآموزان، اساتید حق‌التدریس و کارکنان موقت به‌شکل چشمگیری افزایش یافته است. این کارکنان نه‌تنها می‌باید وظایف شغلی‌شان را به انجام رسانند، بلکه هم‌زمان باید نوعی کار عاطفی نیز انجام دهند، یعنی نشان دهند چقدر برای اینکه چنین فرصتی در اختیارشان نهاده شده است قدردان‌اند، صرفاً به این امید که حسن‌نیتشان سبب شود نگهبان‌های دروازۀ مشاغل رده‌بالا نیم‌نگاهی نیز به آنان بیندازند.