بریده‌هایی از کتاب کاری را بکن که دوست داری

چارلز بوکوفسکی، شاعر و نویسندۀ نامدار آمریکایی، جایی گفته است «جهنم یعنی اینکه هر روز کلۀ صبح با صدای زنگ ساعت بیدار شوی، خواب‌آلوده از تخت پایین بخزی، لباس بپوشی، به‌زور غذا بخوری، مستراح بروی، دندان‌هایت را مسواک بزنی، موهایت را شانه کنی، از خانه بیرون بزنی و یک ساعت در ترافیک گیر کنی تا به محل‌کارت برسی، یعنی همان‌جایی که باید کلی پول برای یک نفر دیگر دربیاوری، و تازه سپاسگزار هم باشی که چنین موقعیتی نصیبت شده است».

آنچه اکثریت کارکنان برایش کار می‌کنند چیزی نیست جز پایان کار: پایان شیفت کاری، پایان شغل، و حتی پایان خودِ زندگی.

عنوان شغلی چیزی است که ما به کمک آن خود را به دیگران معرفی می‌کنیم. این عنوانِ شغلی است که تعیین می‌کند فرد در مهمانی‌ها یا در شبکه‌های اجتماعی برای چه کسانی «جالب» خواهد بود و برای چه کسانی خیر.

ما در بدترین جهان ممکن زندگی می‌کنیم: آن‌هایی که مشغول به کارند سخت‌تر و بیشتر کار می‌کنند و حقوقشان هر روز کاهش می‌یابد، و در همان حال میلیون‌ها نفر اصلاً نمی‌توانند کار پیدا کنند.

در بریتانیا، یکی از پیشروترین پزشکان کشور، به نام دکتر جان اَشتون، رئیس دانشکدۀ سلامت عمومی بریتانیا، اخیراً با اشاره به تأثیرات زیان‌بار بیش‌کاری بر سلامت، مانند فشارخون بالا، مشکلات خواب، و تضعیف دستگاه ایمنی بدن به دلیل اضطراب، پیشنهاد داد روزهای کاری به چهار روز در هفته کاهش یابند. دکتر اشتون، با الهام از یکی از جزوات قدیمی جنبش کارگری، حتی از طرح چهار روز کار در هفته به‌عنوان راهی برای مقابله با بیکاری حمایت می‌کند. او معتقد است «توزیع نامناسب کار»، که بر اساس آن تعداد زیادی از کارگران بیش‌ازحد کار می‌کنند، و در همین حال بسیاری بدون کار باقی می‌مانند، در هر دو گروه منجر به ایجاد مشکلات سلامتی مرتبط با اضطراب می‌گردد.

کارفرمایان برای آنکه بتوانند ساختارهایی کاری به وجود بیاورند تا شمار بیشتری از کارکنان را استثمار کنند از تمامی توانِ رقابت در بازار آزاد سود برده‌اند تا امید انسانی را به استثمار کشانند. وجودِ تنها چند شغل دل‌نشین در رأس هرم کافی است تا تعداد فزایندۀ کارکنان در رده‌های پایین را وادار به رقابت کند، و بدین‌ترتیب نیروی کار ارزان‌قیمت و ناتوان‌شده فراهم آورد. آن‌ها متوجه شده‌اند هیچ‌کس حاضر نیست برای ۲۰ هزار دلار در سال به دانشگاه برود و به دانشجویان ترم اول چاوسر تدریس کند، یا مثلاً بازیکن بیسبال شود و با جان و دل به توپ ضربه بزند. اما همان فرد حاضر است برای ۲۰ هزار دلار، به اضافۀ امید به اینکه شرایط در آینده بهتر شود، همین کار را بکند. این یعنی امیدپیشگی صرفاً تبدیل به هنجار نشده، بلکه اصولاً نهادینه شده است

مدیران چه کاری در طول روز انجام می‌دهند؟ به قول کارل سیدرستروم و پاول فلمینگ در کتاب کارکردنِ مردِ مُرده، منتظر می‌مانند تا روز کاری خاتمه یابد.

آن‌که در هنری مشغول است و، از این رهگذر، هم به سود می‌رسد و هم به فضیلت می‌باید خود را بختیار بداند.

بطالت، بسیار بیشتر از آنکه سرچشمۀ شر باشد، خود، تنها خیر حقیقی است.

کار، در اساسی‌ترین سطح، چیزی است که افراد برای مراقبت از خود و خانواده‌شان انجام می‌دهند. چسبیدن به ارزش‌هایی مانند خدمت‌رسانی و وجهۀ دانشگاهی نباید سبب شود این واقعیت را نادیده بگیریم. حتی زمانی هم که متوجه ابعاد فرهنگی این ارزش‌ها شده و بفهمیم لزوماً در خدمت ما نیستند، باز هم کنارگذاشتنشان کاری است بس دشوار.