بریده‌هایی از کتاب در ستایش مادران خانه دار

هر مردی که در گذشته، مادری خانه‌دار داشته است، به این موضوع آگاه است که تأثیر چنین زنی در خانواده و اجتماع تا چه اندازه با اهمیت و شگفت‌انگیز می‌باشد.

وقتی به بلوغ فکری برسید، قادر خواهید بود توانایی‌ها و محدودیت‌های خویش را بپذیرید و از توانایی خاص دیگران، بخصوص همسر و فرزندان‌تان، لذت ببرید.

عدم بلوغ فکری باعث می‌شود انسان‌ها، همواره به اهمیت نقش خود – حتی اگر به بهای زندگی مشترک و روابط با فرزندان تمام شود – مغرور شوند.

احترام گذاشتن، چیزی بیشتر از تشکر کردن است.

فرزندان، بدون وجود تعادل هرگز نمی‌توانند اعتماد به نفس داشته باشند. مادر خانه‌دار بودن شما به این معنی نیست که بچه‌ها، انحصاراً، مایملک شخص شما هستند، بلکه آن‌ها باید بدانند شما و پدرشان مانند یک گروه متحد عمل می‌کنید.

خوب است بدانید وجود مادر به دلیل آغوش و قدرت مادرانه است در حالی که نقش پدر در ایجاد تعادل ضروریست.

مادر، احساس آرامش و پدر تألم ناپذیری را به کودک می‌آموزند و هر دوی این خصوصیات برای رشد او ضروریست.

تمرکز بر پرورش فرزندان نیز باید رابطه‌ای دو طرفه باشد، نه اینکه یک نفر کاملاً مسلط بر اوضاع باشد و دیگری مقام دوم را داشته باشد.

اگر هر دو نفر شما، روابط عاطفی مشترک خویش را ندیده بگیرید، نمی‌توانید سرمشقی برای بچه‌های‌تان باشید و آن‌ها از پدر و مادر خویش، حفظ کردن عشق را در شرایط پر استرس زندگی یاد نمی‌گیرند.

افرادی که در روابط بزرگسالی خود با مشکل مواجه می‌شوند، تصور می‌کنند باید از رفتار والدین‌شان تقلید کنند. رفتار پدر و مادرشان با یکدیگر یا راهنمای خوبی برای‌شان می‌شود و باعث افزایش کیفیت زندگی‌شان می‌گردد و یا مانند لنگری که به پای‌شان بسته شده، آن‌ها را به ژرفنای آشفتگی فرو می‌برد.

بیایید منحصر به فرد بودن هر جنس را بپذیریم و به آن احترام بگذاریم.

هر دو (زن و مرد) نیاز داریم حقوقی را که در زمان تولد به ما تعلق می‌گیرد، بشناسیم و حقوق زمان تولد هیچ شخصی مربوط به حالت یک جنسی (هم زنانه، هم مردانه) نیست و این اشتباه ناشی از درخواست برابری فمنیست‌ها به وجود آمده است. برابری دربارهٔ ارزش‌هاست نه جنس. آب و غذا هر دو برای ادامهٔ حیات لازمند، اما می‌بینیم که جنس‌شان به کلی از یکدیگر متفاوت است. مردانگی و زنانگی هم، ارزش‌های یکسانی دارند.

فمنیست‌ها در طول سالیان گذشته با در تنگنا قرار دادن هر دو جنس برای خواسته‌های منحصر به فردشان (گویی همهٔ این خواسته‌ها، نقص و عیب است و باید ریشه کن شوند) باعث شدند تا زن و مرد به نوعی دچار احساس سردرگمی شوند و در بیان خواسته‌های طبیعی خود، «زنانگی و مردانگی» محتاطانه عمل کنند.

«از وقتی مادر خانه‌داری شده‌ام، زندگی مشترک‌مان بسیار شیرین‌تر شده است. من و همسرم همیشه در حال کار کردن بودیم و در خانه فقط از کار و تجارت صحبت می‌کردیم. اما اکنون که من دیگر شاغل نیستم، موضوعات متنوع‌تری برای بحث کردن (حتی اگر دربارهٔ روزی که گذشت و اینکه پدر وقتی سرکار بود، چه لحظاتی را از دست داد، باشد) داریم. در حال حاضر، همسرم احترام بیشتری برایم قائل است. زیرا اکنون یک وجه دیگر مرا مشاهده می‌کند که نسبت به قبل از تولد دخترمان، مهربان‌تر و صبورتر شده‌ام.»

همسرانی که هر دو شاغلند، به نوعی با یکدیگر در رقابتند و دارای توقعات متقابل، حتی از یک بعد، که بیشتر دربارهٔ کارشان است، می‌باشند، زیرا شغل آن‌ها، جنبهٔ غالب زندگی‌شان است.

دریافت عشق، توجه و قدردانی بیشتر فقط درصورتی که خودتان هم، آن‌ها را بدون هیچ تقاضا یا شکایتی ارائه دهید، میسر خواهد بود.

عشق ورزیدن به همسر و فرزندانم بدون اینکه فشار شغلی روی دوشم باشد و انجام کارهای خانه، همگی لذت بخش هستند

غوطه‌ور شدن در خانواده به شما این امکان را می‌دهد تا بسیاری از جنبه‌های شخصیت خویش را رشد دهید.

همهٔ ما باور داریم که «مادر»‌، عامل اصلی ایجاد اعتماد به نفس، مهربانی، احساس مسئولیت و خلاقیت در نوجوانان است. یعنی این بچه‌ها کامل و بی‌عیب می‌شوند؟ خیر. آیا افرادی مفید، دلپذیر و خوب بار می‌آیند؟ آری.

برخی افراد با افتخار اعلام می‌کنند که مراقبت مهدها خیلی برتر از مراقبت مادرانه است. شاید اگر مادر، زنی معتاد یا دارای اختلالات روانی باشد، چنین تعبیری کاربردی باشد اما به هر حال این یک استثناست.