بریده‌هایی از کتاب در ستایش مادران خانه دار

موضوع قابل اهمیت این است که شما تصمیم گرفته‌اید وقت‌تان را صرف فرزندتان کنید و در این میان، زمان، توجه، عشق، همدلی، هدف، حمایت، آغوش‌ها و بوسه‌هاست که نقشی تعیین کننده در تربیت کودک دارند.

شما می‌خواهید تنها کسی باشید که به فرزندتان غذا می‌دهید، او را در آغوش می‌گیرید و به او عشق می‌ورزید، زیرا می‌خواهید یک مادر باشید.

احساس گناه منجر به ایجاد حالت تدافعی و سپس احساس خصومت در انسان‌ها می‌شود.

دریافت تکریم، تمجید و امتیاز، بسیار عالیست و من هم همهٔ این‌ها را دوست دارم. اما بدانید کیفیت زندگی نه در سوابق شغلی بلکه در جان و روان کسانیست که دوست‌شان دارید، اهمیت می‌دهید و از وجود خودتان به آن‌ها می‌بخشید.

پذیرش مسئولیت فرزندان، خانه و همسر به شما می‌آموزد از خودبینی خارج شوید و زمانی را هم برای افراد یا کارهای دیگر در نظر بگیرید.

بسیاری از مادران به محض اینکه خانه‌دار می‌شوند، به این نتیجه می‌رسند که آغوش‌ها، لبخندها، صورت‌های کثیف، بوسه‌ها، نگاه‌های محبت‌آمیز و غیره، با ارزش‌تر و با معناتر از هر موضوع دیگری در زندگی‌شان می‌شود

«هیچ امتیازی برای شما بالاتر از این نیست که بدانید قلب خانه‌اید.»

مادر خانه‌دار سی ساله‌ای نوشت: «به این نتیجه رسیده‌ام که رضایت‌بخش‌ترین کار در جهان، صرف زندگی برای خانواده و مشاهدهٔ نتایج شگفت‌آور آن است، کاری که هیچ انسان دیگری نمی‌تواند آن را به جای شما انجام دهد یا حتی در موردش تصمیم بگیرد.»

زمانی که مادر شدم بیشتر از گذشته، دربارهٔ خودم، دنیا و فدارکاری، مطلب آموختم.

وقتی مادر می‌شوید، نکات بسیار زیادی دربارهٔ خودتان – هم بد و هم خوب – کشف می‌کنید و سریع‌تر از گذشته بالغ می‌شوید.

هنگامی که مادری تصمیم می‌گیرد خانه‌دارشود باید صد در صد حضور مؤثری برای کودکانش داشته باشد.

برای در اولویت قرار دادن فرزندتان و یک مادر واقعی شدن، هرگز دیر نیست.

برخی از والدینی که نوزادان و کودکان خویش را به مهد کودک‌ها می‌سپارند، معتقدند این کار به نفع بچه‌های‌شان است و آن‌ها یاد می‌گیرند که مستقل شوند.‌ اما مادر خانه‌داری که مخالف این موضوع بود، گفت: «استقلال از شناخت خود و احساس امنیت به وجود می‌آید، نه از لگد زدن و پرت کردن پرندگانی که هنوز آمادهٔ پرواز نیستند.»

مزایای در خانه ماندن مادر، بسیار فراوان است و به تدریج آشکار می‌شود.

کودک به والدین خود وابسته است، بنابراین باید به اندازهٔ کافی از توجه آن‌ها بهره‌مند باشد و نباید مجبور شود برای جلب توجه، به بدرفتاری یا بی‌ادبی متوسل گردد.

«هیچ کس» نمی‌تواند به اندازهٔ خودم به فرزندم «عشق» بورزد و از او مراقبت کند.

اجتماعی شدن این موجودات کوچک هنگام رفع نیازهای‌شان به وسیلهٔ مادر- نه بچه‌های دیگر – شکل می‌گیرد.

ماندن در خانه برای من به معنی داشتن توانایی ذهنی و انرژی فیزیکی برای «همسر» بودن و نه فقط خانه‌دار بودن است.

هنگامی که مردان در مقابل ترک شغل و خانه‌دار شدن همسران‌شان مقاومت می‌کنند، برای مردانگی خود احترام قائل نیستند.

مردانی که مادران‌شان شاغل بوده‌اند و به کمک پرستار یا مهد کودک بزرگ شده‌اند، این تجربه را ندارند و به ارزش یا لزوم یک مادر خانه‌دار واقف نیستند.