بریده‌هایی از کتاب در ستایش مادران خانه دار

درگذشته مهد کودک به عنوان یک راه حل موقتی به کار می‌رفت و به والدینی که به شدت در بحران بودند، کمک می‌کرد.

«زندگی کردن برای کار» به اندازهٔ «کار برای زندگی» خوشایند نیست.

می‌خواهید باور کنید یا نه، اما وقتی بتوانیم به مردی تکیه کنیم، به او وابسته شویم و برای مراقبت از خودمان به او اطمینان داشته باشیم، احترام بیشتری برایش قائل خواهیم شد.

«اگر من در خانه بمانم، زندگی‌مان – زندگی‌ات – بهتر خواهد شد، همسری شادتر، فرزندانی آرام‌تر با مراقبی همیشگی، خانه‌ای مرتب و گرم‌ترخواهی داشت و مردی خوشبخت و راضی خواهی شد.»

«حق با شماست. صرف نظرکردن از درآمد، خویشتن و آزادی خیلی دشوار است. اما چشم پوشی از بوسه‌های عاشقانه، دست‌های کوچکی که شما را در آغوش می‌گیرند و لحظاتی که هنگام کشف کردن چیز جدیدی برق خاصی در چشمان کودک‌تان موج می‌زند، نیز بسیار مشکل است و من واقعاً متأسفم که شما تمامی این لحظات را از دست می‌دهید.»

آیا می‌توانید عمق درد و رنج یک کودک را از اینکه می‌بیند باری اضافی برای سلامت روان مادر یا مانعی برای پول در آوردن اوست، احساس کنید؟

وقتی فشار کار، انسان را خسته می‌کند، رفع هر گونه نیاز خانواده مانند باری بر دوش او سنگینی می‌کند و اینجاست که خشم و غضب غالب می‌شود و خانه دیگر نه تنها پناهگاه امنی نیست بلکه مکانی برای تقاضاهای دیگر خواهد شد.

درست است که من برای کارهایم حقوقی دریافت نمی‌کنم، اما خنده‌ها، آغوش‌ها و «دوستت دارم‌های» روزانه‌ای که از افراد خانواده به من می‌رسند، باارزش‌تر از هر چیزیست که در تصورتان بگنجد.

مادران خانه‌دار این کار را انتخاب نکرده‌اند بلکه آن‌ها به این دلیل مادر خانه‌دار شده‌اند که ارزش موهبت و فرصتی که در اختیارشان قرار داده شده است را می‌دانند و با هماهنگ کردن زندگی اعضای خانواده کاری می‌کنند که تأثیری شگرف بر خانواده، جامعه و سرانجام کل جهان می‌گذارد.

زمانی که با خانواده و برای آن‌ها صرف می‌شود، از خودگذشتگی نیست. شما می‌توانید روش زندگی را خودتان انتخاب کنید و هنگامی که انتخاب درستی انجام می‌دهید زندگی خوبی خواهید داشت و این را بدانید که شخصیت‌تان با توجه به انتخاب‌های‌تان در زندگی تعریف می‌شود.

داشتن همسری که تحسین و تشویق‌تان می‌کند و مراقب‌تان است، از شما یک زن می‌سازد. فرزندی که دوست‌تان دارد و همه چیز را از شما می‌آموزد، زن بودن‌تان را کامل می‌کند. آیا به نظرتان، زن فقط با جسمش و بدون هیچ مسئولیتی، بهتر تعریف می‌شود؟ من که این طور فکر نمی‌کنم.

مردان مانند پمپ آب هستند، اگر آن‌ها را به درستی آماده و تجهیز کنید، همهٔ کارها به خوبی پیش خواهند رفت و این کار با قدردانی، تأیید، توجه و عشق فراوان عملی می‌شود.

آیا دقت کرده‌اید در خانواده‌هایی که مادر خانه از دنیا می‌رود، بیشتر اوقات، زندگی خانوادگی از هم می‌پاشد؟ می‌دانم که این موضوع خیلی غم انگیز است،‌ اما دلیل مرا برای بیان اینکه «مادر» ارتباط دهندهٔ خانواده و جامعه است، به وضوح نشان می‌دهد.

آن‌هایی که متأسفانه تمایل ندارند زمان بیشتری را صرف این کار (حمایت از خانواده) کنند، به جای اینکه مرد باشند، پسر باقی مانده‌اند.

مردانی که برای تأمین امرار معاش و مراقبت از خانواده‌های‌شان، احساس غرور و افتخار نمی‌کنند، تحت تأثیر افکار فمنیستی قرار گرفته و یا در گذشته خانواده‌ای از هم گسیخته داشته‌اند.

با این حال، طرز فکر فمنیست‌های کنونی این است که مردان با همسر و پدر شدن کاملاً بی‌ارتباطند و جایگاه زنان همیشه در کنج خانه بوده و هیچ انتخابی هم در کار نیست.

ناراحت کننده نیست که بگذاریم این همه کودک در مهدها بمانند، فقط به این دلیل که ارزش یک فرد بالغ در جامعه، مجزا از فرزندپروری و وابسته به مشغلهٔ فراوان است؟ نگران کننده نیست وقتی می‌بینیم جوانان‌مان به این دلیل که الگوی خانوادگی مناسبی نداشته‌اند، تن به ازدواج نمی‌دهند؟

آیا عذاب‌آور نیست که اهمیت زندگی خانوادگی این چنین با پول مرتبط باشد؟ شرم آور نیست که تفاوت در نقش انسان‌ها (خانه‌داری در مقابل شاغل بودن) به معنی تفاوت در ارزش‌های انسانی شناخته می‌شود؟

من، پسرم را همه جا با خودم می‌بردم و صادقانه بگویم این یکی از بهترین قسمت‌های شغل مادر خانه‌دار است؛ هنگامی که فرزندتان را در فعالیت‌های خارج از خانه شرکت می‌دهید، نه تنها خودتان احساس محبوس ماندن در خانه را ندارید، بلکه او هم با دنیای واقعی و مردمش آشنا – کاری که هرگز نمی‌توانند در مهد کودک برایش انجام دهند – خواهد شد.

«به عنوان زنی که مدت‌ها بیرون از خانه کار کرده و فساد جامعه را لمس کرده‌ام، بر این باورم که مادر، بیشترین سهم را در القای ارزش‌های اخلاقی به فرزندش دارد. بچه‌ها عبوس، سرکش، ناسپاس، بی‌توجه، خودخواه و بی‌ملاحظه بار می‌آیند. من می‌خواهم سهم خودم را به عنوان یک مادر برای شرکت مثبت فرزندانم در اجتماع و پذیرفتن اصول و کارهای خداپسندانه، ایفا کنم و تصور می‌کنم با ماندن در خانه و ایجاد فضایی که بچه‌ها، امنیت، عشق و موفقیت را لمس کنند، به هدفم خواهم رسید.»