بریده‌هایی از کتاب کاووشی در معنویت های نوظهور

جان پاکینگ هرن می‌گوید: باید در درستی این نظریه شک کرد که جهان کوانتومی، جهانی است در حال انحلال و بدون وجود پایدار جوهری.

مهم‌ترین تفاوت شرق با غرب در باب معنویت همین است که انسان شرقی درپی گم‌شده درونی و تحول روحی است؛ اما بشر غربی به‌دنبال تسکین است. در معنویت‌های شرقی نوعی کمال‌گرایی و تکامل روح دنبال می‌شود؛

تفاوت دوم اینکه، شیطان هالیوودی موجودی است که هرچند قادر است در کالبد انسان حلول کند، سرانجام وجودی مستقل از وجود انسان دارد و حتی آدمی می‌تواند به این حلول و اتحاد تن ندهد؛ اما در عرفان حلقه، «شیاطین، بخشی از وجود انسان هستند که هیچ‌وقت از بین نمی‌روند».

لاوی در فصل دوم از کتابش به‌نام «کتاب لوسیفر» می‌گوید: لوسیفر خدای رومی، درخت بارور و روح آسمان و الهه روشنگری (هدایت‌گر انسان به‌سوی یافتن درخت معرفت) بود؛ اما با تغییر دین رسمی به مسیحیت، این خدا جای خود را به خدای مسیح داد و خود تبدیل به نماد تاریکی و بدی و شرارت شد. لاوی می‌گوید: تمام ادیان دست راستی و همه کتاب‌های مقدس بدبینانه به شیطان نگریسته‌اند.

تمام مکاتب ناچارند به سه موضوع بپردازند: تفسیر هستی، تعیین غایت و ارائه برنامه رفتاری.

گفتند: فلان کس در یک لحظه از شهری به شهری می‌رود! جواب داد: «شیطان نیز در یک نَفَس، از مشرق به مغرب می‌رود. این چیزها، قیمتی ندارند؛ مرد آن است که میان مردم زندگی کند و با آنها رفت‌وآمد و دادوستد کند، زن بگیرد و با دیگران معاشرت داشته باشد و یک لحظه از خدای خود غافل نباشد.»

با این فرض که وجود معاد قطعی نباشد، آیا می‌توان از «احتمال معاد» هم چشم پوشید و سرنوشت خطیر آدمی را مهمل گذاشت؟

نگاهی به وضعیت روانی افرادی که به شیطان‌پرستی گرایش داشته و دوره‌ای را با این جریان سپری نموده‌اند، نشان می‌دهد که برای آنها کژی، گناه، خلاف و انحراف اساساً مطرح نیست؛ به همین دلیل احساس پشیمانی نمی‌کنند. کسانی که قبل از ورود به شیطان‌پرستی ترس‌های سرکوب‌شده داشته‌اند، «وعده قدرت» همچون پادزهر تمام مشکلات ناشی بحران‌های اجتماعی، برای‌شان جذابیت ویژه‌ای خواهد دشت. به همین دلیل (امید بستن به رهایی از بحران‌ها) نهایی‌ترین روش فرار از ترس‌ها و اوهام، یعنی خودکشی، در شیطان‌پرستی تأیید شده است.

اما منظور از کرامت این است که انسان به اذن الهی بتواند کارهای خارق‌العاده انجام دهد؛ مثلاً در عالم طبیعت یا در دیگر انسان‌ها تصرف کند. پس در کرامت، انجام دادن کار خارق‌العاده باید مستند به اذن الهی باشد؛ در غیر این صورت، به آن کرامت نمی‌گویند.

ابن‌عربی می‌گوید: هرکه از شریعت فاصله بگیرد، اگر تا آسمان هفتم بالا رفته باشد، به چیزی از حقیقت دست نخواهد یافت ... چراکه حقیقت، عین شریعت است. شریعت، مانند جسم و روح است که جسمش، احکام و روحش، حقیقت است.