بریده‌هایی از کتاب دختر مو شرابی

اینکه می‌گن لوتی برای رفیقش جون می‌ده، راسته. اگه رفیق، رفیق باشه، جون‌دادن شیرینه.

شاه ما جنوب‌شهرنشین‌ها طیب بود نه ممدرضا.

پرنده باید خودش بخواهد که بپرد. بال پریدن را که خدا داده. اراده‌اش را هم داده! مشکل آنجاست که پرنده‌های بسیاری گرفتار زمین شده‌اند! می‌ترسند اگر پرواز کنند، همین چند دانه گندم پیش پایشان را از دست بدهند. بی‌خبر از آنکه خیلی از آن گندم‌ها طعمه بوده است که به دام بیفتند و زمینی شوند. آن‌ها که توانستند دل بکنند و در دام نیفتند، پرکشیدند و آسمانی شدند!

نمی‌شود چند آخوند در پستونشسته، با عباوقبای پاره‌پوره‌شان برای صلاح این ملک تصمیم بگیرند! مملکت شاه دارد و از آقایان درحجره‌نشسته بهتر می‌فهمد چه به صلاح رعیت است. جوان‌ترهایشان هنر کنند تا همین عبدالعظیم رفته باشند و بزرگ‌ترهایشان نجف و کربلا. ما خیر سرمان تاکنون سه سفر رفته‌ایم فرنگ و دیده‌ایم ترقی را در ممالک اروپایی. آن‌ها هم از روزی که کشیش‌هایشان را کردند در کلیسا و درها را رویشان بستند، در ترقی و تمدن به رویشان باز شد.

من خبرت کرده‌ام مورخ‌الدوله. گفتم بیایی تا کمی تاریخ را از نگاه نسوان ایرانی بنویسی. مشکل تاریخ در همهٔ ممالک جهان این است که مردان نوشته‌اند. تاریخی که مردان بنویسند یا آغازش جنگ است یا پایانش! صد حیف که اگر پای زنی هم در میان باشد، آن را هم می‌خواهند برای بزم بعد از رزم و چنگ بعد از جنگ. عیششان که نوش شد، فیلشان یاد هندوستان می‌کند و شمشیر و باروت!

اگر نمی‌خواهی تاریخ را بسازی، حداقل درست روایت کن تاریخ تاریخ‌سازها را

آقا خیلی مرده. لوتیه. با هرکی رفاقت کردم، یه جایی کم آورد. یه جایی زمینم زد؛ ولی آقا این‌طور نبود. مردونگی کرد. وقتی زمین خوردم، دستم رو گرفت. وقتی بی‌آبرو بودم، آبرو داد بهم.

قیمت کدام هدیه برابری می‌کند با گوشهٔ لبخندی از یار؟

تاریخ را بخوان! حرامی سال ۶۱ یا اجنبی قرن ۲۱، شمر زمانه‌ات را بشناس که همیشه امان‌نامه در یک دست دارد و خنجرش در زیر آستین دست دیگر پنهان است! مؤمن از یک سوراخ دو بار گزیده نمی‌شود! فریب امان‌نامهٔ دشمن را نخورید که نان را، حتی به بهای خون هم ندهند!»

وای بر ما که صدای مولا علی را نمی‌شنویم که چگونه فریاد می‌زند اگر مردی از غصهٔ به‌تاراج‌بردن خلخال از پای زن یهودی بمیرد سزاست!