بریده‌هایی از کتاب دختر مو شرابی

هنوز هدیهٔ امروز را نداده‌ای پسرک روزنامه‌نگار! می‌خواهد روحیه بدهد. می‌گویم: «هدیهٔ درخور شأن شما که پیدا نمی‌شود. هرچه بگیرم، جز شرمندگی در محضر حضرتتان نخواهد بود. قیمت کدام هدیه برابری می‌کند با گوشهٔ لبخندی از یار؟»

مشکل تاریخ در همهٔ ممالک جهان این است که مردان نوشته‌اند. تاریخی که مردان بنویسند یا آغازش جنگ است یا پایانش!

«گفتم تاریخ را بخوان! حرامی سال ۶۱ یا اجنبی قرن ۲۱، شمر زمانه‌ات را بشناس که همیشه امان‌نامه در یک دست دارد و خنجرش در زیر آستین دست دیگر پنهان است! مؤمن از یک سوراخ دو بار گزیده نمی‌شود! فریب امان‌نامهٔ دشمن را نخورید که نان را، حتی به بهای خون هم ندهند!»

و فرمود: پسرم! درست است که من به‌اندازه پیشینیان عمر نکرده‌ام؛ امّا در کردار آن‌ها نظر افکندم و در اخبارشان اندیشیدم و در آثارشان سیر کردم تا آنجا که گویا یکی از آنان شده‌ام، بلکه با مطالعه تاریخ آنان، گویا از اوّل تا پایان عمرشان با آنان بوده‌ام. (نهج البلاغه، نامه ۳۱)

کلید عقل در قفل دل نمی‌چرخد. دل را حرف دل باید.

پرنده باید خودش بخواهد که بپرد. بال پریدن را که خدا داده. اراده‌اش را هم داده! مشکل آنجاست که پرنده‌های بسیاری گرفتار زمین شده‌اند! می‌ترسند اگر پرواز کنند، همین چند دانه گندم پیش پایشان را از دست بدهند. بی‌خبر از آنکه خیلی از آن گندم‌ها طعمه بوده است که به دام بیفتند و زمینی شوند. آن‌ها که توانستند دل بکنند و در دام نیفتند، پرکشیدند و آسمانی شدند!

در آینده رعیت چه کاری دارند به پاره‌اوراق پوسیده‌ای که آن‌هم اجنبی پایش را امضا کرده است!

من فقط یک خبرنگارم، نه یک خبرساز. نه می‌توانم نبینم و نه می‌توانم نشنوم! از دیروز که به دربار آمده‌ام، گویی آرامش از دربار رفته است. اتفاق‌ها دومینووار پی هم می‌افتد و من نظاره می‌کنم.

سرت به کار خودت باشد که سیاست پیشهٔ بزرگان است. رعیت پا از گلیم خود درازتر کند، نباید گله کند از مصیبت‌هایش.

حیف که روزهای خوشی ما مثل آفتاب دم غروب بود. رنگ داشت؛ ولی گرما نه.