بریده‌هایی از کتاب شاید بخواهید با من ازدواج کنید!

شدیداً تأکید می‌کنم پیش از اینکه واقعیتِ تلخ شما را در بُهت فروببرد، به جزئیاتِ مهمِ مربوط به پایانِ زندگی توجه کنید. همین حالا که هنوز زنده‌اید و حال‌تان خوب است (امیدوارم که این‌طور باشد) این کار را انجام دهید. از من به شما نصیحت، وقتی این اتفاق بیفتد، درست فکرکردن غیرممکن است.

چه چیزی نامه‌ها را متمایز می‌کند؟ شاید گذاشتن دست‌تان روی کاغذ حرکتی عمدی است که به فکرکردن و برنامه‌ریزیِ آگاهانه نیاز دارد و همین است که نامه‌ها را متمایز می‌کند.

هیچ جدولِ زمانیِ مشخصی برای غم‌واندوه و پیچیدگی‌هایش وجود ندارد.

«بیشتر» اولین کلمه‌ای بود که به زبان آورده بودم (بله! درست است!). او هم بر همین اساس این پیشنهاد را ارائه داده بود. حالا ممکن است آخرین کلمه‌ای که به زبان می‌آورم هم همین باشد (زمان این را مشخص خواهد کرد!).

فکر می‌کنم یکی از عمده‌ترین دلایلی که ازدواج‌مان این‌چنین موفقیت‌آمیز بود این بود که واقعاً می‌خواستیم طرف مقابل شاد باشد، موفق شود، تأثیرگذار باشد و منبع الهامِ خودش را بیابد. همیشه از هم حمایت می‌کردیم.

شروع هر کار، عملی بسیار خشونت‌آمیز است. من نمی‌توانم شروع کنم. من از شروع‌کردن فراری‌ام. راینر ماریا ریلکه

آیا قدر تمام آن لحظه‌های ارزشمند و در عین حال ساده را آن‌طور که باید دانسته‌ام؟

در عین حال که بیماری ایمی پیشرفت می‌کرد، رابطه‌مان از همیشه عمیق‌تر شد.

«تنها راه خروجْ عبور است.»

رابطه‌مان خیلی مستحکم بود و از هر لحاظ همدیگر را حمایت می‌کردیم.

ایمی با درهای بستهٔ زیادی مواجه شد، اما هیچ‌وقت به‌خاطر آن‌ها سرافکنده نبود.

ایمی خصیصه‌های فوق‌العادهٔ بسیاری داشت، یکی از آن‌ها که تا به حال در هیچ‌کس دیگری در زندگی‌ام ندیده‌ام، تعهدش به پیگیریِ مسائل بود؛ کوچک و بزرگ. بسیاری از ما دربارهٔ زندگی رؤیاهایی داریم. دربارهٔ این صحبت می‌کنیم که «وقتی زمان داشته باشیم»، «وقتی همه‌چیز آرام‌تر شود» یا «وقتی از لحاظ مالی در شرایط مناسبی قرار گرفتیم»، این کار یا آن کار را انجام دهیم. اگر ایمی برای انجام کاری هدفی در سر داشت، چه حرفه‌ای و چه شخصی، اطمینان حاصل می‌کرد که دنبالش کند

ایمی من را هم به پیگیربودن تشویق می‌کرد.

گاهی به مقاصد خاصی سفر می‌کردیم تا در سازمان‌های محلی داوطلب شویم. ایمی و بچه‌ها برای کار در یک پرورشگاه و یک پیش‌دبستانی به برزیل سفر کردند. همگی به گواتمالا سفر کردیم تا با آجر و ملات برای خانواده‌های فقیر اجاق بسازیم. این خانواده‌ها آن‌قدر فقیر بودند که هنوز هم آتش برپا می‌کردند و روی آن آشپزی کرده و مرتب فضای زندگی‌شان را با دودهای سرطان‌زا پر می‌کردند.

از دست‌فروش‌های محلی حمایت می‌کردیم.

متوجه شدم خلق‌کردن را دوست دارم.

حس آرامش‌بخش نقاشی، خلوت و حس تمرکزش را دوست دارم

درست است که متخصص عصب‌روان‌شناسی نیستم، اما عقل سلیم می‌گوید اگر کاری را یادداشت کنیم احتمال انجامش را افزایش می‌دهد

۶. وقتی چیزی را با اسم «ایمی و جیسن» امضا می‌کنیم، واقعاً هر دوی‌مان آن را امضا کنیم نه اینکه یک نفرمان اسم هردوی‌مان را بنویسد؛

۳. زمان مطالعه‌کردن بیشتر از تماشای تلویزیون؛