بریده‌هایی از کتاب اقبال های خفته

دنیا با تمام بزرگی‌اش در برابر کهکشان و سیاراتش بسیار کوچک است و انسان با تمام کوچکی‌اش در برابر دنیا و کائنات میتواند آنقدر بزرگ باشد که نبودنش یا حتی کم بودنش همه‌جا و همه‌وقت حس شود. بزرگی و کوچکی آدم‌ها به سن و سال و نژاد و کشورشان نیست. به ردی است که از خودشان به جای می‌گذارند. ردی از محبت، عشق و مهربانی.

بزرگی و کوچکی آدم‌ها به سن و سال و نژاد و کشورشان نیست. به ردی است که از خودشان به جای می‌گذارند. ردی از محبت، عشق و مهربانی.

اکبر از زندگانی نفس کشیدن و پول روی پول گذاشتن را بلد بود. زندگانی بغیر از اینها چیزهای دیگری هم دارد، عشق، محبت، صداقت و دوست داشتن و مهم‌تر از آنها دوست داشته شدن. اکبر اینها را بلد نبود. نه اینکه اینجوری به دنیا آمده بود؛ یاد نگرفته بود.

تجربه جالبی است. تنهایی آدم با خودش را می‌گویم.

کاش انسان‌ها همیشه مثل عکس‌هایشان بودند. هیچ عیب و ایرادی از درونشان به عکس منتقل نمی‌شود و همانی هستند که باید باشند.

خداحافظی همیشه سخت و غم بار است.

کشنده‌ترین درد عالم اینست که برای مشکلات و گرفتاری‌های عزیزترین افراد زندگیت هیچ کاری از دستت برنیاید.

بخشی از زندگی خوردن و خوابیدن است. قسمت مهم آن، دوست داشتن یک نفر و بودن و ماندن در کنار او می‌باشد.

کاش انسان‌ها همیشه مثل عکس‌هایشان بودند. هیچ عیب و ایرادی از درونشان به عکس منتقل نمی‌شود و همانی هستند که باید باشند. هیچ‌کس را از روی عکسش قضاوت نمی‌کنند و به کسی به خاطر زیبایی یا زشت بودنش درون عکس، نمره و مرتبه‌ای نمی‌دهند

آدمی بنده عادت است. هم به سختی‌ها و هم به راحتی‌ها زود عادت می‌کند و فراموش می‌کند که چه روزهایی را پشت سرگذاشته است.