بریده‌هایی از کتاب اقبال های خفته

اتحاد حلقه مفقوده زندگی افغان‌هاست

آدمی بنده عادت است. هم به سختی‌ها و هم به راحتی‌ها زود عادت می‌کند و فراموش می‌کند که چه روزهایی را پشت سرگذاشته است

می‌گفتند برای کسی که سربازی نرفته باشد، دو سال است. برای کسی که لباس نظامی پوشید، می‌شود بیست سال. اما برای کسی که خدمتش را تمام‌کرده انگار دو روز بوده است

بزرگی و کوچکی آدم‌ها به سن و سال و نژاد و کشورشان نیست. به ردی است که از خودشان به جای می‌گذارند.

همان قدر که بی‌اعتمادی نسبت به هر کس می‌تواند زننده و بد باشد، به همان اندازه هم اعتماد بیجا می‌تواند خطرناک و ناعقلانی باشد.

می‌خواهید نگاه کنید تا جوان مردم از دست بره؟ چرا بلندش نمی‌کنید ببرید بیمارستان؟ اگر اینجوری بمانه چند دقیقه دیگه می‌میره. یکی از هم اُتاقی‌هایش گفت: ما افغان‌ها را به بیمارستان راه نمی‌دهند. او هم که چاقو خورده چه بدتر. هر کس او را ببرد خودش را هم بازداشت می‌کنند. این هم از مصائب و بدبختی‌های پناهندگی بود. در هفت آسمان خدا، ستاره‌ای برای دلخوشی نداشته‌باشی.

به قول سعدی علیه الرحمه: کسی را که دزد می‌زند، همیشه از دو چیز رنجور است. یکی درد مالی که از او برده‌اند و دیگری شماتت و سرزنش اطرافیان.

هیچ‌وقت کسی را از شکل ظاهری و قیافه‌ای که دارد قضاوت نکن. کسی که ظاهر مرتبی دارد دلیل بر خوب بودن حالش نیست. چه بسا از درون طوفانی باشد و کسی که خنده بر لب دارد، دلش بارانی.

دنیا با تمام بزرگی‌اش در برابر کهکشان و سیاراتش بسیار کوچک است و انسان با تمام کوچکی‌اش در برابر دنیا و کائنات میتواند آنقدر بزرگ باشد که نبودنش یا حتی کم بودنش همه‌جا و همه‌وقت حس شود. بزرگی و کوچکی آدم‌ها به سن و سال و نژاد و کشورشان نیست. به ردی است که از خودشان به جای می‌گذارند. ردی از محبت،

تنهایی ما آدم‌ها گاهی به قدری بزرگ و عظیم است که جز خود ما کسی به طول و عرض آن واقف نیست و همین تنهایی همیشه ما را از آنچه که هستیم و از آنچه که باید باشیم فراری داده است. آنقدر در این تنهایی به خود سخت گرفته‌ایم و خود را پایین‌تر از دیگران دیده‌ایم، حالا که یک‌نفر پیدا شده و می‌خواهد بال و پر پروازمان را باز کند، به او ایمان نداریم. بالی که از اول داشته‌ایم اما عفریت محرومیت و خودکمتربینی چنان زنجیری به آنها زده که پریدن و پرواز کردن و کنده شدن و اوج گرفتن، رؤیای دست‌نیافتنی تمام لحظات عمرمان شده.