بریده‌هایی از کتاب اقبال های خفته

کسی را که دزد می‌زند، همیشه از دو چیز رنجور است. یکی درد مالی که از او برده‌اند و دیگری شماتت و سرزنش اطرافیان.

باعث خوشحالی بود که بالاخره یک نفر از جمع آخر خطی‌های دنیا کم شده بود. دنیا با تمام بزرگی‌اش در برابر کهکشان و سیاراتش بسیار کوچک است و انسان با تمام کوچکی‌اش در برابر دنیا و کائنات میتواند آنقدر بزرگ باشد که نبودنش یا حتی کم بودنش همه‌جا و همه‌وقت حس شود. بزرگی و کوچکی آدم‌ها به سن و سال و نژاد و کشورشان نیست. به ردی است که از خودشان به جای می‌گذارند. ردی از محبت، عشق و مهربانی. هنگامی که به آخر خط این دنیا رسیدند، وقتی پشت سرشان را نگاه می‌کنند جای پاهای خوبی از آنها به یادگار مانده است. چیزی که خلاف این هم ممکن است که اتفاق بیافتد.

مسیر را اشتباهی رفت. آنقدر در این مسیر اشتباه ادامه‌داد که جایی برای برگشتش نبود. نه اینکه بد بود، بد شد. گم شدن در مسیر اشتباه باعث شد نتواند زیبائی‌های اطرافش را ببیند. دقیقاً مثل کسی که در جنگلی انبوه و متراکم، ترس از گم شدن باعث می‌شود از زیبائی‌های جنگل غافل شود. فقط مسیری را می‌بیند که راه خلاصش باشد. در صورتی که همین مسیر باعث مرگش می‌شود. کاش توقف می‌کرد و پشت‌سرش را نگاهی می‌انداخت. کاش از گم شدن در مسیر نمی‌ترسید. کاش یکبار از خودش می پرسید در این راه به دنبال چه می‌گردم؟

تنها کسی که در این دنیا می‌تواند مچ تو را بگیرد و دستت را رو کند خود خود توست؛ وقتی با تو یک جا جمع می‌شود.

زود به کسی اعتماد نکن. باکسی که شناختی از او نداری قاطی نشو. رفت و آمد نکن. سرت به کار خودت باشد.

گاهی وقت‌ها کمتر فهمیدن و کمتر دانستن بهترین نعمت خداوند است.

هیچ‌وقت کسی را از شکل ظاهری و قیافه‌ای که دارد قضاوت نکن. کسی که ظاهر مرتبی دارد دلیل بر خوب بودن حالش نیست. چه بسا از درون طوفانی باشد و کسی که خنده بر لب دارد، دلش بارانی.

گاهی وقت‌ها کمتر فهمیدن و کمتر دانستن بهترین نعمت خداوند است.

این روزها می‌فهمم کشنده‌ترین درد عالم اینست که برای مشکلات و گرفتاری‌های عزیزترین افراد زندگیت هیچ کاری از دستت برنیاید.

هر کس توی زنگدی‌اش آنقدر گیر و گرفتاری دارد که اگر زرنگ باشد بتواند دردهای خودش را تسکین دهد. بگذر از حرف‌های یک مشت خاله زنک وراج که وقتی به هم می‌رسند برای اینکه عیب و ایرادهای زندگی خود را بپوشانند و افکار مردم را منحرف کنند به ایرادهای من و تو گیر می‌دهند و به مشکلات و کم و کسری‌های دیگران می‌پردازند. اتفاقاً این جور آدم‌ها بوقت تنهایی‌شان دیدنی‌تر هستند. فقط به خودشان گیر می‌دهند و به نداشته‌ها و کمبودهایشان فکر می‌کنند.