بریده‌هایی از کتاب برف در تابستان

«تو را به همۀ بدی‌ها توانا می‌دانم. در نتیجه از تو خوبی می‌خواهم.» نیچه

حیف است کاری را که واقعاً برایتان بامعناست، انجام ندهید و کاری را بکنید که از شما انتظار می‌رود. می‌دانید چه کاری واقعاً برایتان بامعنا و رضایت‌بخش است؟

کاخی پوشالی بر باد می‌رود چه سخت است رها کردن رؤیاها

گاهی دلم نمی‌خواهد خیلی حرف بزنم. مردم بیش‌تر برای وقت‌کشی حرف می‌زنند، نه برای آن که مطلب خاصی برای گفتن داشته باشند. افزون بر این، وقتی می‌کوشید در بارﮤ مطلبی که به طور عمیق احساس می‌کنید، حرف بزنید، خطر درک نادرست وجود دارد. ممکن است مورد تمسخر واقع شوید. درک کردن، بسیار ارزشمند و کمیاب است.

مردم شبیه لباس‌های تولیدی شده‌اند: کلیشه‌ای، ارزان‌قیمت، کم‌دوام و بدون هیچ ویژگی منحصر به فرد شخصی. من لباس‌هایی را دوست دارم که مختص یک شخص دوخته شده‌اند، از سلیقه و کیفیتی خوب که نکته‌ای بسیار مهم است، برخوردارند و بسیار بادوام هستند.

آیا در این جهان بسیار پرمشغله، پرصدا، آشفته و سطحی هیچ امیدی هست که بیش‌تر انسان‌ها عاقل شوند؟

اگر واقعاً افکارم را بر زبان بیاورم، به دردسر می‌افتم. روراست بودن ساده نیست. دلم می‌خواهد روراست و گشوده‌تر باشم، اما نمی‌خواهم به دردسر بیفتم. باید یاد بگیرم ساکت بمانم یا معتکف بشوم.

اشخاص جعلی در شرایط جعلی کارهای جعلی انجام می‌دهند و یک زندگی جعلی را می‌گذرانند.

به یاد دارم ای زمانی می‌گفت: «جهان پر از درد است»، دوست دارم به این گفته، این جمله را بیفزایم: «جهان پر از چیزهای بی‌معنی‌ست.» هر اندازه بکوشید وارد این نمایش‌نامۀ بی‌معنی نشوید، ناگزیر به شرکت در آن هستید. آیا در چنین تنگنایی قرار گرفته‌اید؟

بعضی از آدم‌ها طلا و جواهرات بسیاری به خود آویزان می‌کنند، چرا که خودشان بی‌ارزش هستند و فقط وقتی این اشیای زینتی را دارند، احساس ارزشمندی می‌کنند. برخی مالک سنگ‌های رنگارنگ و فلزهای درخشان هستند، بعضی ارقام درشت در بانک‌ها دارند و عده‌ای به طور موقت، به مقام وزارت و ریاست دست می‌یابند و ببینید همۀ این آدم‌ها چه قدر از خود راضی به نظر می‌رسند. اگر این‌ها را دیوانگی نمی‌خوانید، نمی‌دانم دیوانگی چیست! آیا هیچ راه دیگری وجود ندارد که مردم خود را باارزش بینگارند؟

مردم دوست دارند فریفته شوند. به سختی می‌توان آن‌ها را به رها کردن عقیدﮤ نادرستی که به آن چسبیده‌اند، واداشت. وقتی از چیزی صحبت می‌کنید که عقاید مورد علاقۀ مردم مانند رؤیاها و آرزوهایشان را متزلزل می‌کند، واقعاً ناراحت می‌شوند.

هر هدفی که شخص از منبع بیرونی دریافت کند، حقیقی نیست، اما منابع بیرونی می‌توانند انسان را راهنمایی کنند تا هدف درونی را بیابد. انسان بدون هدف درونی، گم‌گشته است. فقط شخصی که از بی‌معنایی، نابینایی و نداشتن هدف احساس ناراحتی می‌کند، امکان یافتن هدف را دارد. برای آن که بتوانیم از وضعیتی که در آن هستیم، ناراحت شویم، باید هوش و تیزبینی فراوانی داشته باشیم؛ یعنی همان حالت ذهنی سیداتا پیش از آن که در مسیر بودا شدن گام بردارد.

«کسی که با هیولا می‌جنگد، باید هوشیار باشد در طی مسیر، خودش به هیولا تبدیل نشود.» نیچه

آیا متوجه شده‌اید آغاز هر کاری ممکن است بسیار دشوار باشد، اما پس از چند بار تلاش، ساده و ساده‌تر می‌شود؟ تمرین هوشیاری هم در ابتدا دشوار به نظر می‌رسد، زیرا ذهن به راه‌های قدیمی و هوشیار نبودن دلبسته است. همواره باید هوشیار باشیم. اما اگر پافشاری کنید، می‌بینید که هوشیار بودن تقریباً به طور طبیعی پیش می‌آید. شما با تمرین کردن مهارت می‌یابید.

آیا متوجه شده‌اید برخی افراد که از بدی نفرت دارند، خود بسیار بد هستند؟ چرا؟ افراد فراوانی را دیده‌ام که فقط بدی را در دیگران جست و جو می‌کنند و با خودشان کاری ندارند. آن‌ها از بدی خودشان فرار می‌کنند. آیا این درست است که بگوییم آنان با محکوم کردن دیگران، نسبت به کسانی که بد می‌شمارند، احساس برتری می‌یابند و در نتیجه، دچار این احساس اشتباه می‌شوند که خودشان به هیچ رو بد نیستند؟

کتاب بهترین یار من است. کتاب، زندگی مرا غنی می‌کند و درکی گسترده‌تر و عمیق‌تر از جهانی که در آن زندگی می‌کنم، به من می‌دهد. فکر می‌کنم تا وقتی چشمانم ببینند، کتاب خواهم خواند. خواندن، مراقبه کردن، راه رفتن در جنگل، گفت و گوی گه‌گاه با برخی اشخاص، زندگی ساده و آرام، بدون هیچ موردی برای نگرانی، روال زندگی من است. هر جا زندگی کنم، تا آخر عمر به همین روش زندگی خواهم کرد.

انسان با انجام کارهای گوناگون پیر می‌شود، بدون آن که در چیزی خرسندی بیابد. من تنها فرد بی‌کاره هستم. نمی‌خواهم پرمشغله باشم. پرمشغله بودن، هدر دادن زندگی‌ست. وقتی شما پرمشغله هستید، به قدری درگیر می‌شوید که نمی‌توانید ببینید در ذهنتان چه می‌گذرد و در نتیجه، ناهوشیار می‌شوید. بنا بر این دلم نمی‌خواهد یک آموزگار پرمشغله باشم.

بیایید این همه وقت صرف گفت و گو در بارﮤ حماقت انسان‌ها نکنیم و توجهمان را بیش‌تر به آلودگی‌های خودمان معطوف سازیم. توقع نداشته باشید که جهان را تغییر دهید. نیروی کورکورانه به عمل کورکورانه می‌انجامد. ما از این مسأله ناراحت هستیم که مردم، مذهبی، سنتی و متعصب هستند. ما از این ناراحت هستیم که مردم بیش از اندازه شکاک هستند که شکاک بودن هم شکلی دیگر از تعصب است. آن‌ها حتی هوشیار بودن را امتحان نمی‌کنند. چه وقت مردم درست همان طور که ما می‌خواهیم می‌شوند؟

برخورد خاص یا پراکنده با زندگی سودمند نیست. انسان نیاز به درک کامل دارد. هر عضوی در بدن به همۀ اعضای دیگر مربوط است. زندگی هم همین طور است. هر جنبۀ زندگی شما به همۀ جنبه‌های دیگر زندگی‌تان مربوط است. جنبه‌های اقتصادی، عاطفی، عقلانی، اجتماعی یا معنوی زندگی شما همگی به هم مربوطند. نمی‌توانید آن‌ها را از هم جدا نگه دارید. اگر تلاش کنید این جنبه‌ها را جدا نگه دارید، زندگی شما رضایت‌بخش نخواهد بود، هیچ هماهنگی‌ای وجود نخواهد داشت و تضاد، تفرقه، نقاق و از کار افتادگی در زندگی‌تان برقرار خواهد شد.

گفت و گو با افرادی که مستقل فکر نمی‌کنند، بر مبنای کتاب سخن می‌گویند، هیچ تردیدی ندارند یا به همۀ نوشته‌های کتاب‌ها ایمان دارند، کسالتبار است.