بریده‌هایی از کتاب برف در تابستان

«وقتی فرد بتواند به این نیاز که دیگران مسؤولیت او را به عهده بگیرند «نه» بگوید یا به بیانی دیگر، وقتی بتواند از کسی نخواهد که مواظب او باشد، وقتی شجاعت تنها ایستادن را داشته باشد، آن گاه می‌تواند به عنوان فردی مقتدر سخن بگوید.»

«عشقی که به عنوان دستمزد درخواست شود، اصلاً‌عشق نیست.

شخصی که استقلال اخلاقی خود را واگذار می‌کند، به همان اندازه توان دست‌یابی به خوشبختی و شادمانی را واگذار کرده است. تعجبی ندارد که او احساس آزردگی کند.

«آیا دین داده‌شده به هر فرد به این کار می‌آید که اراده‌اش را در هم شکند، او را در مرحلۀ کودکی رشد نگه دارد و او را توانا سازد تا از نگرانی آزادی و مسؤولیت شخصی دور بماند؟ یا برای آن است که به او شالوده‌ای برای معنا بدهد و در نتیجه، شرافت و ارزش او را تأیید کند و به این ترتیب، اساس پذیرش شجاعانۀ محدودیت‌ها و نگرانی‌های متعارف را در او ایجاد کند و در ضمن به او کمک کند تا توان، مسؤولیت و توانایی مهر ورزیدن به همنوعان را در خود پرورش دهد؟» رولو می

«بعید است کسی که مسؤولانه تندرست بودن را انتخاب نمی‌کند، بتواند واقعاً به تندرستی برسد

«بعید است کسی که مسؤولانه تندرست بودن را انتخاب نمی‌کند، بتواند واقعاً به تندرستی برسد

اغلب سرکوب هر نگرش یا احساسی موجب می‌شود شخص نگرش یا رفتار متضادی را آشکار سازد و به این ترتیب، تعادل برقرار کند. برای نمونه، اغلب می‌بینید که در برابر شخصی که از او خوشتان نمی‌آید، رفتاری بسیار مؤدبانه دارید.

بخشیدن درک کردن است وقتی نمی‌توانید کسی را ببخشید در اسارت هستید وقتی بدون منیت بودن را ببینید چه کسی وجود دارد که ببخشد؟ سایادو او جتیکا

سازنده‌ترین موقعیت برای شروع یادگیری مهر ورزیدن، مشاهدﮤ مهر نورزیدن خودمان است.

یافتن شخصی که از دیگران بهره‌برداری نمی‌کند، بسیار دشوار است. ما از دیگران سوء استفاده می‌کنیم، چون به آن‌ها احترام نمی‌گذاریم و اعتماد نداریم. ما به خودمان هم اعتماد نداریم. اگر به همدیگر احترام بگذاریم و اعتماد داشته باشیم، همدیگر را مورد بهره‌برداری قرار نمی‌دهیم. بهره‌برداری نشانۀ ناتوانی و عدم بلوغ است.

«هر آن که نمی‌داند چگونه خویشتنِ خویش را در اختیار گیرد ترجیح می‌دهد از سرِ خودپسندی ارادﮤ همسایه‌اش را در اختیار گیرد!» گوته

دوست عزیزم! اگر آزاد، رها و خردمند باشید، می‌توانید زندگی آرامی داشته باشید. چرا این قدر نگران دیگران هستید؟ آیا فکر می‌کنید شما مسؤول بقیه هستید؟

علم و فلسفه از راه‌های گوناگون به افراد بسیاری کمک می‌کنند تا ذهنشان را از تعصب رها سازند. این مثبت‌ترین نکتۀ وجود آن‌هاست، اما در عین حال خلأیی در ذهن انسان ایجاد می‌کنند و او را با احساس پوچی، یأس و گم‌گشتگی رها می‌سازند. اما آیا می‌توانیم واقعاً علم و فلسفه را مقصر بشماریم؟ علم و فلسفه به من کمک کردند تا ذهنم را از اعتقاد به دین پدر و مادرم آزاد کنم، اگر چه با این کار در برزخ رها شدم. اکنون معنا بخشیدن به زندگی‌ام مسؤولیت خودم است.

مهر، محبت، همدلی، شادی پرمهر، تعادل فکری، اخلاقیات، تمرکز، هوشیاری و خرد در زندگی واقعاً مهم و معنادار هستند و اگر انسان آن‌ها را درون خود پرورش دهد، زندگی‌اش به راستی دگرگون می‌شود.

بیش‌تر مردم خیلی فکر نمی‌کنند و فلسفه نمی‌خوانند، اما از بیش‌تر فیلسوف‌ها خوشبخت‌ترند.

شهرت بسیار مسخره، تهی و آزاردهنده است.

ما به اندازه‌ای تحسین، قدردانی، احترام و عشق می‌خواهیم که پی در پی در بارۀ راه‌های به دست آوردن آن فکر می‌کنیم. به این ترتیب، برای مواردی که برایمان از همه باارزش‌ترند، زندگی نمی‌کنیم، بلکه مطابق ارزش‌های دیگران روزها را می‌گذرانیم. بسیار مهم است که متوجه شویم چه چیزی برای ما باارزش‌تر است و مطابق با آن زندگی کنیم. بهتر است در صورت امکان با دیگران هم برخوردی پیدا نکنیم. ما ارزش‌ها را ایجاد و طبق آن‌ها زندگی می‌کنیم. بنا بر این، بسیار اهمیت دارد بفهمیم آیا این ارزش‌ها واقعاً باارزش هستند که بر اساس آن‌ها زندگی کنیم یا خیر.

«مسأله‌ای که روشن شود، دیگر مورد توجه ما نیست.» اگر گفتید چه کسی این جمله را گفته است؟ بله، نیچه.

«آدمی باید این کج‌سلیقگی را که می‌خواهد با افراد زیادی همعقیده باشد، دور بریزد.» نیچه

انسان نمی‌تواند بدون شوخ‌طبعی دوام بیاورد و خودش را از دیوانه شدن نجات دهد.