بریده‌هایی از کتاب برف در تابستان

تجسم بسیار نیرومند است. وقتی وضعیت آرامی را مجسم می‌کنید، ذهنتان آرام می‌شود. برعکس، شما با تجسم شرایط وحشتناک می‌توانید خودتان را تا حد مرگ بترسانید. از آنجا که حق انتخاب دارید، صحنه‌های آرامش‌بخش را انتخاب کنید، مانند به مراقبه نشستن در محیطی آرام.

خردمندان! شما مرا به جرگۀ خود راه ندادید نادان‌ها! من هم با شما همین کار را می‌کنم نه خردمند خواهم بود، نه نادان! از این پس، بگذارید خبری از هم نشنویم با فرارسیدن شب، برای ماه تابان می‌خوانم در سحرگاهان با ابرهای سفید می‌رقصم

روزی آمدم تا بر کوهستان سرد بنشینم و سی سال در اینجا ماندم درون قلبم رفتم و مکانی دورافتاده را برای زندگی کردن برگزیدم

کار اداری انجام دادن هرروزه باید خسته‌کننده باشد. شما به انجام کاری خلاق نیاز دارید.

قدر یاری و مهربانی آدم‌ها را می‌دانم و از آن‌ها متشکرم. پیش‌تر این مسایل را بدیهی می‌شمردم.

دو کاسۀ گلی پر از آب برای پرنده‌ها گذاشته‌ام تا بنوشند و آب‌تنی کنند. تماشای آب‌تنی آن‌ها مرا بسیار شاد می‌سازد. به نظر می‌رسد پرندگان از این کار لذت فراوانی می‌برند. هر روز به آن‌ها برنج می‌دهم. تعداد زیادی از پرندگان برای آب و غذا می‌آیند. آن‌ها آب و غذای مرا مجانی نمی‌برند؛ برایم آواز می‌خوانند و به من می‌آموزند که نگران نباشم، زندگی‌ام را لحظه به لحظه پیش ببرم، زیاد فکر نکنم و ذهنم را آشفته نسازم، زندگی را همان طور که هست، بپذیرم و در ضمن، هر لحظه آمادﮤ مرگ باشم.

من جز بیماری‌های ساده و گاه به گاه، تندرست هستم. در چهار ماه گذشته، موردی برای شکایت نداشته‌ام. دارم یاد می‌گیرم مراقب خودم باشم. سبزی فراوان، غذای کم‌چرب و کم‌شکر می‌خورم. آٰرامش بسیار سودمند است.

من نمی‌توانم جهان را تغییر دهم. نمی‌توانم هیچ کس، حتی خودم را تغییر دهم، اما می‌توانم مشاهده کنم. اگر خردمند باشم، بدون ناراحت شدن از کسی یا موضوعی، فقط نگاه خواهم کرد. مگر من کیستم که بخواهم بار سنگین جهان را بر دوش بکشم؟

خرد، ثمرﮤ خلوت‌گزینی و خلوت‌گزینی جان‌بخش است. زندگی از سکون عمیق قلب من جاری می‌شود. وصف‌ناپذیر است! هیچ چیز دیگری اهمیت ندارد.

تا وقتی نتوانید تنهایی را در آغوش بکشید، معنای حقیقی دوست داشتن را نخواهید فهمید. برای بسیاری از مردم، دوستی وسیله‌ای برای چیرگی بر تنهایی‌ست. تنهایی را پرورش دهید. تا آنجا که ممکن است، تنها زندگی کنید و ببینید حالتان خوب است یا نه. اگر واقعاً بتوانید تنهایی را تحمل کنید، خوب است در چنین مکانی زندگی کنید. اگر بتوانید دوست خوبی بیابید که آن مکان آرام را با او سهیم شوید، بهتر خواهد بود، اما فکر می‌کنم هزینه‌ای بس سنگین داشته باشد. آیا همیشه هوشیاری را تمرین می‌کنید؟

بسیاری از مردم شجاعت کافی برای دیدن یا پذیرفتن حقیقت را ندارند. آن‌ها در پی چیزی هستند که خوشحالشان کند. حقیقت گاه ترسناک است. به راستی از توهم درآمدن ترسناک است. چیزی وجود ندارد که به آن آویزان شوید؛ حتی حقیقت. به هر حال حقیقت چیست؟ فقط می‌توان دید و فهمید. بسیاری از مردم در پی دستاویزی هستند که به آن آویزان شوند؛ آرمانی، هدفی، شیوه‌ای، گروهی، فرقه‌ای، مذهبی یا هر چیزی که به آن‌ها هویت دهد.

مردم عقایدی را می‌آفرینند و آن عقاید به زندان آن‌ها تبدیل می‌شود، اما انسانی که بتواند آن سوی دیوارها را ببیند، می‌تواند از آن بگذرد.

«شما همواره می‌کوشید به ما یاری برسانید و ما را درک کنید. آیا نیاز ندارید که دیگران شما را درک کنند؟» نه، نیاز ندارم دیگران مرا درک کنند، اما اگر مرا درک کنند، سپاس‌گزار خواهم بود. درک یک فرد دیگر، چندان ساده نیست. من واقعاً دیگران را درک نمی‌کنم، اما تلاشم را به کار می‌بندم. درک کردن خودم به اندازﮤ کافی دشوار است. اگر نتوانید خودتان را درک کنید، چگونه می‌توانید دیگری را درک کنید؟ برای درک خودتان، باید با خودتان بسیار روراست باشید. روراست بودن با خودمان بسیار دشوار است. ما پیوسته به خودمان دروغ می‌گوییم. من آدمی دورو هستم. فهمیدن این نکته دردناک است.

اصول اخلاقی تکیه‌گاه مراقبه و مراقبه تکیه‌گاه اصول اخلاقی‌ست.

بکوشید افکاری مثبت‌تر داشته باشید. فکر کردن بسیار نیرومند است. مواردی را پیرامون خود نگه دارید که شما را شادتر می‌کنند. کتاب‌هایی بخوانید که ذهنتان را آرام، ساکت و شاد می‌سازند. برخی از کتاب‌ها نومیدی‌بخش هستند. از خود و دیگران بیش از اندازه متوقع نباشید.

نگرش پراکنده یا تخصصی به زندگی، سودمند نیست. انسان به یک درک کلی نیاز دارد. همۀ اجزای بدن به همدیگر مربوط هستند. زندگی هم همین طور است: همۀ جنبه‌های زندگی شما به هم مربوط هستند. جنبه‌های اقتصادی، عاطفی، عقلانی، اجتماعی و معنوی زندگی‌تان همگی به هم مربوطند و نمی‌توانید آن‌ها را از همدیگر جدا نگه دارید. اگر تلاش کنید آن‌ها را جدا نگه دارید، زندگی‌تان بی‌نشاط و ناهماهنگ می‌شود و تضاد، تفرقه و ناکارامدی پدید می‌آید.

افراد اندکی متوجه می‌شوند که سخن گفتن بی‌وقفه، یکی از بزرگ‌ترین موانع راه مراقبه است.

ما نمی‌توانیم همه چیز داشته باشیم. باید مواردی را برگزینیم و بقیه را رها کنیم.

هر فکری، ذهن را خسته و فرسوده می‌سازد. فکر کردن مانند به دوش کشیدن باری سنگین یا شکنجه شدن است. گمان می‌کنید با فکر کردن می‌توانید راهی برای خوشبختی بیابید؟ چه مدت خودتان را به این شیوه فریب داده‌اید؟ چه مدت خودتان را فریب خواهید داد؟ فکر کردن کافی‌ست! فقط ببینید بدون فکر کردن چه روی می‌دهد.

تنها کسی که واقعاً دوست دارم او را بشناسم، خودم هستم.