بریده‌هایی از کتاب برف در تابستان

من نمی‌خواهم بردﮤ استعدادهایم باشم. اگر چه می‌توانم کارهای بسیاری انجام دهم، اما خودم را محدود می‌کنم. من در زندگی‌های گذشته‌ام کارهای فراوانی انجام داده‌ام، اما در این زندگی هدفمند زندگی کردن و معنای زندگی را خواهم آموخت. انسان باید عمیقاً درک کند که همه چیز بوده است: مرد، زن، پولدار، بی‌پول، تحصیل‌کرده، قدرتمند و تقریباً همه چیز. چرا در این زندگی دوباره همان‌ها باشیم.

بودا در بارﮤ پرمشغله بودن گفته است: پرمشغله بودن مسیر دیوانگی‌ست.

کم‌کم متوجه می‌شویم که در جهان هیچ مکان بی‌نقص، دوست بی‌نقص، آموزگار بی‌نقص، راهب بی‌نقص و هیچ چیز بی‌نقصی وجود ندارد. در این جهان هیچ چیزی بی‌نقص نیست. من هم بی‌نقص نیستم و هیچ گاه هم نخواهم بود.

بله، دنیا دیوانه است. چه کاری از دست من برمی‌آید؟ هیچ. پس چرا باید وقت و انرژی‌ام را صرف ناراحت بودن در بارﮤ آن کنم؟

می‌کوشم زندگی‌ام را با کم‌ترین درد و بیش‌ترین درک بگذرانم.

پذیرفتن تقدیر برای آرامش ذهن بسیار مهم است.

آرام بمانید، صبر کنید و شکیبا باشید. در حال حاضر، هر کاری را برایتان امکان پذیر است، انجام دهید. هیچ چیز تا ابد باقی نمی‌ماند. همه چیز تغییر می‌کند، اگر روشن و آرام بمانید، شرایط بهتر می‌شود، اما اگر آشفته و بسیار خسته باشید، اوضاع را به هم خواهید ریخت.

زندگی آکنده از مشکلات است، اما از زندگی متنفر نشوید. زندگی فرصتی برای یادگیری و رشد است. درس‌هایی وجود دارد که شما باید بیاموزید و خردتان را پرورش دهید. اگر این درس‌ها را به طور عمیق نیاموزید، باید به آن‌ها بازگردید تا یاد بگیرید. اگر نگرش و دیدگاه درستی داشته باشید، مشکلات شما بسیار بامعنا خواهند شد. شما باید به دیگران کمک کنید تا زندگی پرمعنایی داشته باشند. برای کمک به شما هم افرادی وجود دارند.

چه چیزی بیش از همه مورد نیاز است؟ فردی که به طور عمیق شما را درک کند و بی قید و شرط دوستتان بدارد. بهترین چیزی که می‌توانم به دخترانم بدهم، چیست؟ قلب و ذهنم. دخترم گفت احساس می‌کند دوستش دارم. او عشق مرا حس می‌کند. خوشحالم.

دخترم قلبم را به خوبی باز کرد. آرزو می‌کنم او زندگی را به شکلی عمیق درک کند، با وجود آشفتگی‌های زندگی، زندگی آرامی داشته باشد و از این چیز شلوغ، این پدیدﮤ بی‌معنی و دردناک که زندگی نام دارد، ایمن گذر کند. هر گاه به من نیاز داشته باشد، در کنار او خواهم بود.

خوشبختی بسیار ساده است: وقتی برای خوشبختی نمی‌کوشید، خوشبخت هستید.

کوه‌ها... آه! کوه‌ها باشکوهند. کوهستان برای من معنایی بسیار عمیق دارد. به کوهستان باز خواهم گشت و برای مدت بیش‌تری در آنجا اقامت خواهم کرد. مردمی که در شهرهای بزرگ و مدرن زندگی می‌کنند، همگی دیوانه هستند. جان موییر یکصد سال پیش این مطلب را گفت و من با او موافقم.

انتخاب کرده‌ام که زندگی آرام و ساکتی داشته باشم. هر روز انتخاب می‌کنم با آرامش و سکوت زندگی کنم؛ یک انتخاب پی در پی. برای این کار به عزم راسخ و نوعی تسلیم نیاز داریم. نمی‌توانیم هم خدا را بخواهیم و هم خرما را.

می‌دانید بهترین و گوش‌نوازترین ترانه از نظر من چیست؟ وزش باد در میان درختان. من با درختان، پرنده‌ها، ابرها، آسمان، طلوع و غروب خورشید، ماه و ستارگان زندگی می‌کنم. در چه جهان شگفت‌انگیز، زیبا و آرامش‌بخشی زندگی می‌کنم. زندگی‌ام همچون شعر است.

«سایادو! فکر می‌کنید می‌توانم به راستی زندگی طبیعی و آرامی داشته باشم؟» بله، اگر واقعاً بخواهید، می‌توانید، اما دورﮤ گذار بسیار مهم است، زیرا ساده نیست. پس از این همه پرمشغله بودن، نمی‌دانید با این همه وقت اضافی چه کنید و گاه ممکن است به این فکر بیفتید که هیچ کار مفیدی انجام نمی‌دهید. ممکن است فکر کنید وقتی همۀ جهان در رنج است، زندگی آٰرام و سادﮤ شما خودخواهانه است، چرا که خود را در برابر جهان مسؤول می‌بینید. کاری انجام ندادن، ساکن بودن، شخص مهمی نبودن و هیچ مسؤولیتی نداشتن به هیچ روی ساده نیست؛ به ویژه برای شما که اگر رنج نبرید، احساس گناه می‌کنید.

خاطرات تا زمان مرگمان با ما هستند قلبی که می‌خواهد دست دراز کند و قلب دیگری را لمس کند چرا این همه ترس؟

در تنها کاری که زیاده‌روی می‌کنم، کتاب خواندن است.

صبح زود است. انبوهی از پرندگان می‌خوانند. به نظر می‌رسد بسیار شاد باشند. به خورشید خوشامد می‌گویند و روزی تازه را با ذهنی تازه آغاز می‌کنند. آن‌ها هیچ بار روانی یا احساس گناهی را از روز گذشته با خود حمل نمی‌کنند و نگران آینده هم نیستند. چه قدر شگفت‌انگیز است! مردم دارند با طبیعت بیگانه می‌شوند و در عوض به تماشای طبیعت بر صفحۀ تلویزیون می‌نشینند.

ثروتمند هستم، البته نه از نظر مالی. من هیچ پولی به نام خودم ندارم و احتیاجی هم ندارم. خوشحالم که می‌توانم بدون پول زندگی کنم. زندگی کردن بدون پول از نظر ذهنی برایم بسیار راحت‌تر است.

اگر شما آلودگی‌هایتان را با خود حمل کنید، هر جا بروید، ناراضی خواهید بود. همیشه و در هر وضعیتی نقصی وجود دارد. مردم همدیگر را مقصر می‌شمارند: «من ناراضی هستم، تقصیر فلانی‌ست.» بسیار عجیب است که ما کاستی‌های خودمان را نمی‌بینیم.