بریده‌هایی از کتاب نوری بر تاریکی های زندگی

حاصل تمام تفکرات انسان، همان خود وی می‌شود. این مطابقت فکر با خود انسان بدون هیچ‌گونه مغایرتی حتی ناچیز، قطعی خواهد بود. در نتیجهٔ افزودن و کاستن هر فکری، تفاوت به وجود خواهد آمد، اما قوانین ریاضی‌وار حالتی تغییرناپذیر خواهند داشت.

با هر فکری که می‌کند وجودش تغییر می‌یابد. هر تجربه‌ای شخصیتش را تحت تأثیر قرار می‌دهد. هر کوششی که می‌کند ذهنیتش را تغییر می‌دهد. از این روی، این راز تنزل انسان و همچنین راز توانایی و رستگاری وی است البته به شرطی که او این قانون تطور را در گزینش اندیشهٔ درست به کار ببندد.

زندگی، فکر کردن و عمل کردن است و فکر کردن و عمل کردن، تغییرکردن است. وقتی انسان از ماهیت فکر ناآگاه است او به تغییرکردن چه خوب چه بد ادامه داده؛ اما زمانی که با ماهیت تفکر آشنا می‌شود او هوشیارانه روال تغییر را تسریع بخشیده و هدایت می‌کند و این روال فقط به‌سوی بهترشدن خواهد بود.

انسان نمی‌تواند از ذهنش جدا باشد؛‌ زندگی‌اش هم نمی‌تواند از افکارش جدا باشد. ذهن، اندیشه و زندگی همانند نور، تشعشع و رنگ جداناپذیرند و به هیچ عاملی دیگر روشن‌تر و واضح‌تر از نور، تشعشع و رنگ نیازی ندارند. حقایق کاملاً کافی‌اند و در خودشان زمینهٔ تمام دانش‌های مرتبط با آن‌ها را دارایند.

انسان نیازی ندارد تا برای دست‌یابی به خرد، به فراسوی هستی و وجود خود گام بردارد؛ حقایق این وجود، پایه‌ای کافی و بسنده فراهم آورده تا بر اساس آن عبادتگاهی از دانش را با چنان حُسن و اندازه‌ای بر پا کنیم که به یک‌باره انسان را رها ساخته و بزرگ دارد.

درک واضح از یک حقیقت به درکی واضح از دیگر حقایق خواهد انجامید

زندگی کامیابانه همیشه دست‌یافتنی است و در دسترس همگان است و کسانی که آن را پذیرفته و از آن بهره می‌برند سعادتمند می‌شوند. ایشان به جهان حقیقت وارد شده و به آرامش مطلق دست خواهند یافت.

او با اختیار خویش می‌اندیشد و عمل می‌کند. هیچ موجودی هرچند عاقل و بزرگ حتی برتر هم نمی‌تواند از ابتدا خوب و شاد باشد. او خودش بایستی خوبی را برگزیده و از طریق آن شادی را بیابد. و به این خاطر که وقتی فردی آرزو و اراده می‌کند قادر است خوبی و درستی را بیابد و از سعادت و آرامش آن بهره‌مند شود؛ شور و شعفی جاودانه در بارگاه حقیقت نهفته است و لذتی ربانی در میان نیکان.

هر فردی مسئول افکاری است که در ذهن می‌پروراند؛ مسئول اعمالی که انجام می‌دهد و مسئول حالت ذهنی و زندگی‌ای که دارد است

فرد به‌جز افکار و اعمالش هیچ شخصیت، روح و حیاتی نخواهد داشت. آنچه افکار، اعمال و شخصیت او را می‌سازد همان خود اوست. همچنان که افکار و اعمال فرد اصلاح می‌شوند خود او هم تغییر می‌کند. او دارای اراده است و می‌تواند شخصیتش را اصلاح کند.

وقتی فردی وارد اتاق تاریکی می‌شود از حرکاتش خاطرجمع نیست، نمی‌تواند اشیاء اطرافش را ببیند و به‌درستی نمی‌داند اشیاء کجا قرار دارند و مستعد این است که در برخورد ناگهانی با آن‌ها آسیب ببیند. اما اگر نوری را به کار گیرد، فوراً تمام سردرگمی‌ها کنار خواهد رفت. تمام وسایل، دیده می‌شود و هیچ‌گونه خطری برای آسیب‌دیدن وجود نخواهد داشت. برای بسیاری از افراد، زندگی مانند این اتاق تاریک است و آسیب‌های مداوم،‌ ناامیدی‌هایشان، سردرگمی‌هایشان،‌ غم‌ها و دردهایشان به دلیل برخورد ناگهانی با اصولی است که آن‌ها را نمی‌بینند و لذا برای مواجهه با آن‌ها آماده نیستند؛ اما وقتی نور خرد بر درک تاریک ایشان می‌تابد،‌ سردرگمی رخت بربسته، دشواری‌ها رفع شده، همه‌چیز در جا و تناسب درست خودش دیده می‌شود و پس از این او، هوشیار و ایمن به یارای نور هویدای درکِ خردمندانه، گام برخواهد داشت. جیمز آلِن