بریده‌هایی از کتاب نوری بر تاریکی های زندگی

کسی که شادی اندک خودخواهی را ترک گوید، لذت بزرگ‌تر سخاوتمندی را به دست می‌آورد. جهان عادل است و عدالتش آن‌قدر بی‌نقص است که کسی که حتی آن را یک بار درک کرده باشد دیگر به آن شک نخواهد کرد و از آن نخواهد ترسید. فقط می‌تواند متعجب و خوشنود باشد.

بتواند در یک اصل اولیه یعنی مبادلهٔ دوسویهٔ موهبت‌های معنوی خلاصه شود. بنابراین موهبت‌های معنوی چیستند؟ مهربانی،‌ برادری،‌ حسن نیت، هم‌دردی، امساک، صبر،‌ حسن نیت،‌ طمأنینه، عشق بی‌پایان و رحمت بی‌قیدوشرط. این موهبت‌ها و ضروریات برای روح گرسنهٔ انسان، می‌تواند به دست آیند اما بهایشان بایستی پرداخت شود.

کارکرد اولیهٔ معنویت این نیست که لذات شخصی را برای خود انباشته کنیم بلکه مبادلهٔ واقعی موهبت‌های معنوی با دیگران است.

انسان ممکن است نتواند اصل را مشاهده کند اما اصل، همیشه لغزش‌ناپذیر خواهد بود.

ما نمی‌توانیم قانون چیزها را که متعلق به کمالی والاست تغییر دهیم. اما می‌توانیم خودمان را تغییر دهیم. بنابراین همان‌طور که بیشتر و بیشتر آن کمال را فرامی‌گیریم آن قانون و عظمتش را به خدمت خود درمی‌آوریم. آرزوی پایین‌آوردن کمال به نقص، منتهای حماقت است اما کوشیدن برای بالا کشیدن نقص به سوی کمال، اوج خردمندی است.

ما با یادگیری پیشرفت می‌کنیم و تا حد مشخصی هم از رنج‌بردن می‌آموزیم. وقتی که قلبمان مملو از عشق می‌شود قانون عشق با تمامی مهربانی بی‌نظیرش درک می‌شود. وقتی حکمت به دست آورده شود آرامش قطعی خواهد بود.

در حقیقت قانون متعالی، اصل مهربانی دائمی است که در عمل بی‌نقص و برای درخواستن پایان‌ناپذیر است. هیچ چیز دیگری به‌جز آن نیست.

به‌علاوه،‌ او می‌تواند خودش را آن‌طوری مجسم کند که آرزو دارد باشد و می‌تواند درون خودش اندیشنده‌ای تازه و درنتیجه یک انسان جدید را بیافریند. چراکه در هر دقیقه فرصتی برای انتخاب کردن است و هر ساعت تقدیری برای رقم‌خوردن.

نابخردی یا دانایی، جهالت یا معرفت، فقط نتیجهٔ فکر نیست بلکه خود فکر است. علت و معلول، کار و ثمر، هر دو در فکر موجود است. تمام آنچه هستیم ثمرهٔ افکارمان است. موجودیت ما بر افکارمان بنا شده و از افکارمان ساخته شده است.

یادگیری ممکن است دانایی را کمک و همراهی کند اما به آن ختم نمی‌شود. فقط انتخاب افکار عاقلانه و الزاماً انجام اعمال عاقلانه به حکمت می‌انجامد. فرد ممکن است در مدارس خیلی چیزها را بیاموزد اما در مدرسهٔ زندگی جاهل باشد.

ما با یادگیری پیشرفت می‌کنیم و تا حد مشخصی هم از رنج‌بردن می‌آموزیم. وقتی که قلبمان مملو از عشق می‌شود قانون عشق با تمامی مهربانی بی‌نظیرش درک می‌شود. وقتی حکمت به دست آورده شود آرامش قطعی خواهد بود.

انسان موجودی دارای روح نیست. او خود روح است. او خودش اندیشه‌گر، انجام‌دهنده، کنشگر و داننده است. مواد ذهنی‌اش از خودش است. طبیعت معنوی او توسط قلمرو فکرش احاطه شده است. او تمنا و حسرت است، خوشی و ناخوشی،‌ عشق و نفرت است. ذهن ابزاری برای روح ماورایی و مافوق‌بشری ما نیست. انسان روح است، ذهن وجود است، ذهن انسان است.

فقط انتخاب افکار عاقلانه و الزاماً انجام اعمال عاقلانه به حکمت می‌انجامد

این مسیر تکاملی در واقع گرایش بی‌بصیرت افکار مسلط اوست که با عوامل خارجی تحریک شده و به کار می‌افتد؛ اما اندیشمند راستین، فرد فرزانه،‌ در مسیری که خودش برگزیده چابکانه و آگاهانه حرکت می‌کند. تودهٔ مردم، کورکورانه دغدغه‌دار ماهیت معنوی خویش، بندگان فکرند؛ حال‌آنکه فرد فرزانه ارباب فکر است. آن‌ها کورکورانه پیروی می‌کنند، او آگاهانه برمی‌گزیند. آن‌ها مطیع میل لحظه‌ای خود هستند و به فکر لذت و خوش‌حالی آنی‌اند؛ او به خواست و آسایش دستور می‌دهد و آن را مهار می‌کند که با تکیه بر آن همیشه درست خواهد گفت. آنان تابع خواهش کورکورانه‌اند و اصول پرهیزکاری را زیر پا می‌گذارند؛ او بر میل خود غلبه کرده و اصول پرهیزکاری را پی‌می‌گیرد. وی اصل وجودی خود را درک کرده و دنبال می‌کن

اندیشه، مشخص‌کنندهٔ شخصیت، اوضاع و دانش فرد خواهد بود.

تفاوت بنیادی بین یک فرد بزرگ و کوچک در چیست؟ در فکر و نگرش ذهنی اوست. درست است، این بخشی از دانش به شمار می‌رود؛ اما دانش جدای از ذهن نیست. هر فکر بهتر جایگزین به جای فکری بد، عامل تحول‌بخشی است که پیشرفت مهمی را در دانش برجسته می‌سازد.

«با دست‌کشیدن از تمام امیال». چنین آمده است که مرد از تمام امیال شخصی خود دست کشید و در لحظه به برترین خرد و روشنگری نائل شد.

اشتیاق،‌ مکاشفه و اخلاص این‌ها وسایل اصلی‌اند که افراد در هر سن‌وسالی آن‌ها را به کار گرفته تا به موقعیت ذهنی برتر، آرامشی عمیق‌تر، گسترهٔ وسیع‌تر علم دست یابند؛

تطهیر قلب، داشتن اندیشه‌های درست و انجام اعمال نیک؛ و این‌ها چیزی نیستند مگر فراخواندن به جایگاهی برتر و ارجمندتر که دارای نیروهای انرژی‌بخشی است و از زنان و مردان می‌خواهد بکوشند تا افکاری را به‌کارگیرند که آن‌ها را به قلمرو قدرت، نیکی و سعادت برتر هدایت کند.

با دانستن این حقایق که انسان همان تفکرش است و ذهن از فکر تشکیل شده است و فکر در معرض تغییر قرار دارد، چنین نتیجه می‌گیریم که تغییر عامدانهٔ فکر به معنای تغییر خود انسان خواهد بود. همهٔ ادیان بر قلب و اندیشهٔ انسان با هدف هدایت آن‌ها به مسیرهای پالوده‌تر و برتر کار کرده‌اند. موفقیت در این مسیر، خواه کامل باشد یا ناقص، «رستگاری» نامیده می‌شود