نظرات کاربران درباره کتاب این هم مثالی دیگر

بخش اول کتاب ، سخنرانی با عنوان «آب این است» بسیار خواندنی است ، هم با یک مثال خیلی خلاقانه شروع می‌شود هم موضوعش بسیار نغز است. به این می‌پردازد که ما همیشه از زاویه خودمان به جهان نگاه می‌کنیم فکر می‌کنیم مرکز جهان هستیم و البته این چیزی است که هیچ‌کداممان به آن توجه نکرده ایم. این سخنرانی نوعی رویکرد متواضعانه برای نگاه به جهان است. بخش دوم و سوم کتاب واقعا جذاب نبود و به نظرم منی که در جشنواره خرچنگ خوری نبودم و درکی نسبت به آن ندارم ، از جستار مرتبط با آن هم لذت نخواهم برد. بخش چهارم جستاری در رابطه با تنیس و راجر فدرر است که از بخش ۲ و ۳ بسیار بهتر است و توصیفی است از نحوه بازی فدرر و رقبا. در مجموع بخش اول را حتما بخوانید و ارزش خواندن کتاب ، به خواندن بخش اول است.

توانِ بیرون کشیدنِ مفهوم، هر چند لاغر، هر چند کوچک، تکراری و شاید خسته کننده، اما مداوم و جاری. آنهم از درون متنی با جزئیات بسیار زیاد که شاید خسته کننده و شاید بی ربط باشد. این ها تلاش من در حین خواندن این کتاب بود. البته لزوما تمام کتاب اینطور نیست و جستارهایی هم هست که شما رو با خودش همراه کنه. نکته اش هم به نظرم همینه، که خود نویسنده هم گفته، یعنی بیرون کشیدن بهانه برای مزخرف ترین و بی نمک ترین و روزمره ترین اتفاقات زندگی. نویسنده ظاهرا قصد کرده این نکات و دلایل برای زنده ماندن رو از جزئیات و همچنین نکات مرتبط با سایر پدیده ها در بیاره، مثلا از فستیوال لابستر بپره به حقوق حیوانات، آناتومی لابستر و الخ. به نظر منم زندگی همینه اما الحق که خوندن کتابی از این جنبه زندگی سخته و همدلی نیاز داره.

«چگونه به ۵۰ یا شصت سالگی برسیم، پیش از آنکه بخواهیم تفنگ روی شقیقه‌مان بگذاریم.» احتمالا وقتی بدانید نویسنده این کتاب خودش از پس رسیدن به هدف این جمله‌ی کتاب بر نیامده است، برایتان عجیب باشد! اما خب ما که نمی‌دانیم، او با چه رنجی دست و پنجه نرم کرده است. درباره کتاب بگویم که باعث شد من بسیار بیشتر به دنبال شناخت شخصیت نویسنده اش یعنی دیوید فاستر والاس بروم، آنگونه که بعدتر جستارهای دیگری از او خواندم و یک جستار از یک نویسنده‌ی دیگر که دوست نزدیک او بوده، جاناتان فرنزن، به نام "آن دورترها" که در آن به خودکشی دوستش، دیوید اشاره می‌کند و اینکه از دید او به چه علت بوده و چگونه با آن کنار میآید. اگر دوست داشتید آن را هم بعد از کتاب بخوانید و همینطور کتاب خود فرنزن از همین نشر با نام "درد که کسی را نمی‌کشد". اما درباره محتوای کتاب باید بگویم که فصل اول بسیار مسحور کننده بود. این نکته که ما تا به حال جهان را از دید هیچکس به غیر از خودمان تجربه نکرده ایم و همواره خودمان و زندگی خودمان بوده که برایمان در مرکزیت هستی قرار داشته است، برایم بسیار "به فکر فرو برنده" بود! اما دو فصل میانی به جذابیت سخنرانی ابتدایی نبود، فصل دوم درباره حادثه ۱۱ سپتامبر از نگاه مردم ایالتی از آمریکا بود که خب طبیعی است ما نتوانیم چندان با آن ارتباط بگیریم هرچند در آن فصل هم پاراگراف‌هایی فوق‌العاده با طنزی زیرکانه و گیرا داشت، جایی می‌گفت؛ انگار هرگز نمی‌شود در جمعی بنشینی بی‌انکه کسی در آن جمع باشد که از او متنفر باشی. فصل سوم درباره‌ی جشنواره لابستر به نظرم از نظر جستار نویسی، یکی از بهترین ساختارهای جستار را داشت که چگونه این مرد توانسته بود از مسئله پیش پا افتاده ای مثل جشنواره خوردن لابستر، همچین مفاهیم عمیقی بیرون بکشد مانند انسانیت و حد برتری انسان بر حیوان. گرچه مجددا واضح است که مخاطب ایرانی سخت تر با این موضوع نیز می‌تواند ارتباط بگیرد چنان که تجربه ای از آن ندارد. فصل آخر هم به نظرم برای پایان دادن به کتاب عالی بود، درباره اش فقط می‌توانم بگویم من در زندگی ام نیاز به لحظه‌‌های فدرری بیشتری دارد و سه خط پایانی جستار بسیار عمیق است. ای کاش در نبرد با افسردگی تو پیروز میدان بودی آقای فاستر والاس.

برای علاقمندان به جستار کتاب خوبی است

کتاب مفیدی در جهت همراهی با جستارروایی است.

چون آب صاف و شفاف. یادش گرامی.

کامل نخوندمش که نظرمو بگم،ولی فصل اول شو دوست داشتم،حداقل این حس رو به من القا کرد این روزمرگی رو همه مردم دنیا درک میکنن و این صداهای اه و ناله توی ذهن م فقط مختص خودم نیست

زاویه نگاهش، قلم مسحور کننده‌ش و چالشی که شما رو درگیر خودش میکنه بسیار لذت‌بخشه و خلاقانه‌س

کتاب بخش اولش خوبه ولی سه بخش دیگه جذابیت کمی دارند

چرا این مدلی بود؟ اصلا چرا یه خواننده باید این کتاب و بخونه؟ چی داشت؟ نتونستم تمومش کنم

جستار اول به دلم نشست ولی با بقیه جستارها نتونستم ارتباط بگیرم. بعد اخلاقی جستار سوم (لابستر) هم وجدان اخلاقی من رو یکم قلقلک داد. ولی در کل از لون جایی که این محتوای عینی این جستارها توی فرهنگ آمریکایی وجود داره و ما به این ذخیره فرهنگی دسترسی نداریم، پس طبیعیه که نتونیم باهاش ارتباط بگیریم. جستارهایی که از واقعیت های ایران سرچشمه میگیرند، برای فرد ایرانی بیشتر کشش دارند به نظرم. اون جستار آخر واقعاً داشت منو خسته میکرد مخصوصا برای منی که با تنیس حال نمیکنم درنهایت به نظرم بهتره این کتاب‌هارو نه به خاطر محتواشون، بلکه به خاطر سبک ارائه اون محتوا، مطالعه کرد.

کشش نداشت از نظر من...

برای من لذت بخش بود و اطلاعات خیلی خوبی داد بهم

من با تکیه به بخش اول کتاب، سخنرانی آب این است بقیه کتاب را خواندم و خواستم چیز های معمولی را دوباره ببینم اما جستار های بعدی خیلی حوصله سر بر و خسته کننده بود نتوانستم جستار چهارم را تمام کنم جستار ها با توجه به فرهنگ و شرایط محیط نویسنده نوشته شده و طبیعتا برای ما ملموس نیست. پیشنهاد میکنم قبل از خواندن کتاب کمی درباره نویسنده هم بخوانید

بیشتر بخش اول رو پسندیدم و بقیه بخش ها خسته کننده درباره چند موضوع با جزییات بود که مورد علاقه من نبود

غیر از متن اول باقی چرت و پرت محض

جستاری مزخرف .یک فصلش در مورد لابستر بود که چی هست چه جوری میخورن و... .خوب که چی؟به چه درد ما میخوره؟ما در ایران لابستر داریم؟ فقط برای وقت تلف کردن خوب بود