نظرات کاربران درباره کتاب آدم‌خواران

روحم مچاله شد! 😖از آن داستان‌هایی که باید خوانده شوند.

برای یک ایرانی خواندن این رمان بشدت توصیه می شود کاملا می توان اسامی را تغییر داد و به داستان روح الله عجمیان رسید. آتش زدن پلیس وسط خیابان در مشهد و آرمان حق وردی هم نمونه های دیگری هستند می توانید کاملا این فضا رو حس کنید و با گوشت و پوست حس کنید که جماعتی عامی فقط به دلیل جو هیجانی و بدون ذره ای تعمل و تفکر می توانند عامل چه جنایت هایی باشند. بعد خواندن این رمان خواهید لرزید که نکند روزی برسد منی که نوعی آدم خوب و مهربان و عاقل هستم تحت تاثیر جو جامعه به جنایتی دست بزنم که حتی در بدترین کابوس هایم هم نمی توانم تصور کنم. اون موقع است که دعا می‌کنید : save me if I become my demon

درمورد رفتار غیر منطقی انسان بیش از حد اغراق شده

فضای کتاب دارک هست، اگر طبع لطیف و حساسی دارید از خوندنش صرف نظر کنید، جزو تاثیرگذارترین کتابهاییه که خوندم و بی نهایت دوسش دارم ،ژان تولی این نویسنده یونیک با قلم جادویی همیشه منو میخکوب میکنه

کتابی بود ک دوساعته خوندمش و چقدر چقدر چقدر وحشتناک و غم انگیز بود تا چند روز همه روانم ریخته بود ب هم

از ژان تولی اول مغازه خودکشی رو خوندم اما این کتاب ، میتونم بگم جزء کتابهایی بود که از شروع تا پایان زمین نذاشتم و اینکه بدونم این یک داستان واقعی بود هم اثر همذات پنداری بیشتری ایجاد میکرد. اگر میخواهید تقریبا ۱۰۰ صفحه نفسگیر رو در روستایی در فرانسه تجربه کنی «آدمخواران »منتظرتونه ...

داستانش فوق‌العاده هستش و اینکه ترجمه بخوبی صورت گرفته و تا اخر داستان جذابیت داشت برای من !

نشر چشمه خراب شده

50 صفحه از کتاب رو خوندم. خشونت زیادی داشت و داستان به خوبی پیش ‌نمی‌رفت. همین باعث شد از ادامه‌ی خوندنش منصرف بشم.

چه اصراری به نمایش مو به مو و همراه با جزئیات این حجم از خشونت توسط نویسنده بوده؟! کل مطالب کتاب رو میشد در حداکثر ده صفحه خلاصه کرد! مثل کاری که مترجم در موخره انجام داده، پس اگه بنا به آگاهی از یه ماجرای تاریخی باشه، خوندن موخره مترجم کفایت میکنه.

دلیل این همه تمجید دوستان رو متوجه نمیشم. ۱۵۰ صفحه فقط به این میپردازه که چجوری یه جمعیت زدن یه نفر رو با مشت و لگد از بین بردن و روحیات خشنشون رو نشون میده. جای وقتی که واسه این کتاب بذارید برید مستند قتل های انسانی روببینید همین نتیجه رو میگیرید

در حد گزارش‌های خبری بود، نه بیشتر. ابداً چیزی به اسم داستان وجود نداره و ۹۰درصد متن اینه: فلانی میله‌ی آهنی را بر سر آلن کوبید، فلانی با لگد گذاشت تختِ سینه‌ی آلن، فلانی لباس‌های آلن را پاره کرد، فلانی با چنگال فرو کرد تو چشم آلن. خب که چی؟ دوست عزیز و بی‌هنر من، چرا فکر کردی اسم این خزعبلاتی که نوشتی، داستانه؟ حتی قلم خوبی هم نداره. دیالوگ‌نویسی در حد فن‌فیکشن‌های آبکی و دوزاریه. متن به‌شدت گزارش‌گونه و ساده‌ست و اسامی خاص اونقدر زیادن که تشخیص دادنشون غیرممکنه. شبیه تخیلات بچه‌های ۱۳ساله‌ میمونه که بعد از دیدن چهارتا فیلم اسلشر بخوان (داستان که چه عرض کنم) کاغذ سیاه کنن. به این بی‌سوادهایی هم که اینجا به‌به و چَه‌چَه راه انداختن اعتنا نکنین. به‌هرحال اگه کسی صفحه‌ی خالی هم چاپ و منتشر کنه، یه‌عده هستن که بگن "واو! عجب شاهکاری!".

به کسی توصیه خواندن این کتاب را نمیکنم خوی وحشی‌گری پنهان در نهاد انسانها رو به تصویر می‌کشد که به محض اینکه فرصتی پیدا کنه به بدترین نحو خودش رو ظهور و بروز میده کسانی که روحیه حساسی دارند به هیچ‌وجه مطالعه نکنند