نظرات کاربران درباره کتاب از پشت میز عدلیه؛ خاطرات طنز یک قاضی دادگستری

به نظرم از نظر طنز خیلی طنز قوی نداشت ولی کتاب متفاوتی بود. و قسمت جالبش این بود که باعث شد دیدم نسبت به همه قضات به یه شکل نباشه و هم اینکه داستانای جالب حتی گاهی خنده دار ولی واقعی که تو زندگی مردم اتفاق میفته رو بشنوم. فقط تو بعضی قسمتا خیلی کنجکاو میشدم که بدونم انتهای بعضی از پرونده ها به کجا ختم شد و حق به کی داده شد.

کتاب خاطرات یک قاضی را بیان می‌کند که به نظر بیش از حد استقرایی می‌آید (بقول خود نویسنده) یعنی مطالبی که بندرت در دادگاه رخ می دهد را احتمالا از باب طنز خیلی طبیعی جلوه داده والبته نکاتی را هم شفاف کرده از جمله اینکه حداقل در هیچ یک از دادگاه‌های ایران قاضی چکش ندارد!! البته چاشنی طنز هم از سوی دیگر چندان زیاد نیست و در مجموع آنرا از نظر ادبی چندان جالب نمیبینم اما بخاطر ژانر منحصر بفردش(اتوبیوگرافی طنز یک قاضی!) شاید به برخی توصیه کنم

عالی بود نظرم نسبت به قضات تغییر کرد

اگر ژانر این کتاب قرار بوده طنز باشه،بنظرم در حیطه خودش ضعیف بود،من آثار مهرداد صدقی رو بیشتر می‌پسندیدم. اگر هم قرار بود اجتماعی باشه و آموزنده، بنظرم نبود!.

عالی بود.نمیدونستم یک قاضی هن میتونه شدخ طبع باشه

افتضاح .... داستان و خاطرات ابکی

کوتاه و کمی هم بامزه بود. بیشتر برای نوجوانان یا کسانی که تازه کتابخوانی را شروع کرده اند مناسب است

برای افراد علاقه مند به رشته حقوق جالب بود به اضافه این که زبان کاملا طنزی داشت

خوب یعنی که چی یه قاضی فقط 250صفحه خاطره بنویسه. قشنگ هزار صفحه بنویس دیگه برادر من. موندیم تو خماری. تازه داشتم اطلاعات حقوقی کسب میکردم دیدم کتاب تموم شد

اصلا جالب نیست خیلی سنگین و چرت

بامزه بود. با دنیای قاضی ها آشنا میشید

کوتاه و بامزه بود همیشه مردای پیرو جای قاضی تجسم میکردم

بد نبود😎

کتاب ساده و بی شیله پیله‌ایه! نویسنده سعی داره به سبک خودش پند و اندرز بده! دوست داره از تجربیاتش بگه ولی به نظر بیشتر کتاب نوجوانانه! به هر حال، کتابیه که صرفا واسه اوقات فراغت، اونم کم کم خوندن، مثلا یه داستان یه داستان، قابل تحمله

سلام، خیلی سعی کرده بود طنز بنویسه، اما اصلا طنز نبود، مشخص هم هست خود نویسنده اصلا طناز نیست، اصلا بعضی ها هستن که خوب جوک تعریف نمیکنن، همون جوری، ضمن اینکه درپایان هرپرونده رای که نسبت به پرونده دادن رو ذکر نکردن، قطعا هم محدودیت هایی بوده برای بازگو کردن حکم صادر شده، منو که نگرفت

از داستان های کوتاه تشکیل شده و کشش کافی را دارد که یک روزه تمام شود ولی به هیچ وجه کتاب طنز نیست. اصلا کتاب طنز نمیاد رو جلدش بنویسه که طنزه. به علاوه باید محدودیت سنی ب ای خوانندگان این کتاب تعیین بشه. در بخش هایی برای طنز کردن نویسنده گفته که دلم میخواست فلان کار رو بکنم با طرف ولی نه تنها طنز نشده، بلکه ترسناک هم شده حس من این بود که دارم ستون یک روزنامه رو میخونم یهویی شروع شد و یهویی تمام شد. ولی در کل کتاب بدی نبود

نمیتونم بگم خیلی خوب بود . ولی بد هم نبود . یه جاهایی خیلی خوب . یه جاهای خیلی خیلی معمولی . از دید طنز شاید ۲_۳ تا داستانش طنز بود . ولی بیشتر میشه از دید جامعه شناسانه بهش نگاه کرد

یکی باید بشینه واسه قاضی های ایران طنز بنویسه اون وقت اون ور داشته طنز نوشته بسیار جالب

نه تنها طنز نبود بلکه به شدت بی‌مزه و بدون محتوا بود.

اصلا جالب و گیرا نبود... نه خنده دار و طنز گونه بود و نه جذابیت داشت...