نظرات کاربران درباره کتاب ابله

شاهزاده میشکین جوان ساده دلیه که سال ها به بیماری صرع مبتلا بوده و در سوییس درحال مداوا بوده. به علت بیماری و ساده دلی بیش از حد به عنوان ابله شناخته میشه. بعد از سال ها به روسیه برمیگرده و آدم های مختلفی که با اون برخورد میکنن، جذب مهربانی، صداقت و درستکاریش میشن و همین موضوع باعث میشه درگیر موضوعات متفاوتی بشه.. ادبیات روس هیچ وقت نتونسته چندان علاقه ی منو به خودش جذب کنه. اگرچه که از خوندن شاهکارهای کلاسیک روس لذت بردم، ولی در عین حال با توجه به حجم زیاد و مکالمات طولانیشون، تموم کردنشون سخت بوده. با خوندن این کتاب، برای اولین بار بود که جز موارد معدودی حجم زیاد کتاب به چشم نمیومد و تقریبا تمامش رو با لذت و بدون خستگی خوندم. ابله شاید بهترین و مهم ترین اثر داستایوسکی نباشه ولی بنظرم پرکشش ترین و جذاب ترین اثرشه. دوستش داشتم :)

اولین نکته اینه که تقریبا نود درصد منتقدا این کتابو "بزرگ ترین کتابِ یکی از بزرگ ترین نویسنده های دنیا" میدونن...! و فقط "این نکته کوچیک" میتونه قشنگ این رمانو شرح بده! خوندن ابله به طور کامل میشه گفت "ملال آور" ه ولی مدام یه چیزی هست که نمیذاره شما نخونیدش.. ولی ویژگی داستایوفسکی که "شرح جزییات صورت و روانکاوی بر اساس چهره" ست تو این رمان تقریبا به حد اعلا میرسه..شما چند صفحه میخونید و وقتی که برمیگردین عقب اون چند صفحه فقط جزییات صورت یه آدم تو یه شرایط خاصو داره بیان میکنه!!! ویژگی های روان شناسانه ی رمان های داستایوفسکی نظیر نداره.. که البته ممکنه به نظر بعضیا خسته کننده باشه! در جایی از داستان میخونیم: "سال پیش با شخصی آشنا شدم که ماجرای عجیبی داشت، خیلی عجیب! این شخص یک بار همراه محکومان دیگر روی سکوی اعدام رفته بود و حکم اعدامش را خوانده بودند. جرمش سیاسی بود و قرار بود تیر بارانش کنند. بیست دقیقه بعد حکم یک درجه تخفیف مجازاتش را خواندند. ولی خب، در فاصله میان قرائت دو حکم، یعنی ۲۰ دقیقه یا دست کم یک ربع با این "یقین" زنده بود که "چند دقیقه دیگر به مرگی فوری خواهد مرد.." شاید واستون جالب باشه.. ولی این دقیقا همون اتفاقیه که واسه خود نویسنده تو زندگی واقعیش افتاده!! :) پ.ن: قطعا ترجمه ی آقای حبیبی فوق العاده ترین ترجمه ی این کتابه.

درباره این اثر درخشان چه می توان گفت به جز اینکه خواننده با یک شاهکار تاثیرگذار، قصه ای ملموس و توصیفی، روایتی تلخ و غم انگیز سرنوشت آدمی یکرنگ و محترم و با اصول در میان جماعت درندگان انسان نما، مواجه خواهد شد. ابله یکی از بهترین کتاب هایی است که من تاکنون خوانده و دست کم سالی یک بار، از سر علاقه و دلبستگی به شخصیت های داستان، بازخوانی اش می کنم. شدیدن به دوستداران ادبیات توصیه می شود.

ابله اولین آشنایی من با داستایوفسکی است. به طوری مجذوب شده ام که در صددم همه ی آثار این نویسنده را بخوانم... متن انقدر کامله که هرازگاهی آدم تعجب می کنه که چجوری تونسته همچین داستانی را بنویسه؟... خیلی قوی نوشته شده و به همه ی جزییات توجه شده. اینجاست که متوجه میشین بقیه نویسنده ها چقدر ضعیف می نویسن.البته نه همه شون ها... من نسخه ی چاپی شو دارم...شاهکاره...تشکر از برادرم که کادوی تولد برام همچین کتاب نفیسی خرید...

داستان ابتدا پرکشش بود اما آخراش پر از بحثها و سخنرانیهای خسته کننده و مبهم بود که فقط دوست داشتم ازشون بگذرم البته شاید بخاطر ترجمه نه چندان خوبش باشه، شخصیت اصلی داستان متفاوت و جالبه اما حال و هوای کتاب مثل تمام داستانهای کلاسیک روسی پر از خانواده هاییه که مدام تو زندگی دیگران سرک میکشن و شایعه درست میکنن و بدنبال پیدا کردن شوهر ثروتمند برای دخترانشون هستن که متاسفانه برای من جالب نیست اما مطمئنن در تبحر نویسنده شکی نیست.

به نظر من این رمان میخواد بگه که آدم خیلی خوب و روراست هم بدرد نمیخوره و باعث آسیب رسیدن به اطرافیانش میشه و همچنین روی دیگر این موضوع این است که جامعه قادر به هضم و پذیرش انسان کاملا صادق نیست البته در رمانهای داستایوسکی از هر شخصیت میشود نتجه ای گرفت

من این کتابو با ترجمه ی سروش حبیبی خوندم ترجمه ی خیلی روانی داشت بدون هیچ اشتباه تایپی مفهوم کتاب فوق العاده بود

داستانی پر از شخصیت که اولش سرگیجه می‌گیرید از این همه اسم! قهرمان اصلی داستان شاهزاده میشکین است. سابقهٔ حملات صرع باعث شده بود که او ابله به نظر برسد. او پس از یک دورهٔ درمانی در سوییس پس از سال‌ها به کشور خودش برمی‌گردد. در مسیر بازگشت به روسیه و در قطار با افرادی آشنا می‌شود که سرنوشتش با آنها گره می‌خورد و تا پایان داستان با آنها همراه هستیم. شاهزاده را ابله می‌خوانند، اما آنچه در کل داستان از او می‌بینید راستی، سخاوت، و بخشندگی است، و آنچه از دیگران می‌بینید طمع، پول‌پرستی، حسادت، توطئه‌چینی و مجموعه‌ای از صفات بد دیگر. ماجرای داستان حول زنی به نام ناستازیا است که شخصیت پیچیده‌ و شاید متزلزلی دارد و هستهٔ اصلی داستان را شکل می‌دهد. او خواستگاران زیادی دارد که مهم‌ترینشان شاهزاده و فرد دیگری به نام راگوژین است... داستایوفسکی سعی کرده روسیهٔ آن زمان و انحطاط اخلاقی مردمانش را به تصویر بکشد. اما تا حدودی هم فضا را خیلی منفی و ناامیدکننده نشان داده، طوری که خواننده در پایان نتیجه می‌گیرد که پاکی و درستی هیچ نتیجه‌ای ندارد و در این دنیا هر چقدر هم که درستکار باشی، نه تنها نمی‌توانی روی اطرفیانت تأثیر بگذاری، بلکه شاید خودت هم تحت تأثیر آنها قرار بگیری. شخصیت‌های زن داستان هم برایم قابل هضم نبودند و اصلاً نمی‌توانستم درکشان کنم.

زیبا و عمیق ، روح و روان ادمو جلا میده وقتی شروع کردم با خودم میگفتم شاید دیگه نخونم . فکر نمیکردم تمومش کنم ولی اینقدر حس خوبی داره که تا اخرش خوندم هر چند خوندنش طول کشید ولی خوش گذشت

خوندنش نزدیک یک ماه طول کشید ولی واقعا از بهترین کتابایی بود که خوندم بطوری که یجورایی وابسته شدم به شخصیتای داستان و پایانش باعث شد کمی احساس ناراحتی کنم.

برای من کتاب اول و کتاب چهارم کشش خوبی داشت ولی اواسط داستان با مکالمه های طولانی و بی معنی واقعا خسته کننده بود. با این حال این کتابیه که هر کس باید حداقل یکبار در زندگی بخواند.

لذت این کتاب وقتی است که خودت جز کدام شخصیت های این کتاب هستی😃

میتونم بگم بهترین کتاب داستایوفسکی بود.پر از اسم های مختلف که بعضی وقت ها آدم رو گیج می کرد. اما شخصیت سازی بسیار عالی داشت و من خیلی با نقش اول داستان که یک پرنس بود ارتباط برقرار میکردم.

فکر کنم دارم بدترین ترجمه ی ابله رو میخونم... سروش حبیبی و مهری آهی بخونید،اشتباه منو نکنید😓

فقط ترجمه سروش حبیبی

این دومین کتابی بود که از داستایوفسکی میخوندم و مثل برادران کارامازوف منو مسحور خودش کرد. واقعا این نویسنده در خلق اثر و شخصیتها قلم بی نظیری داشت. بی نهایت شیفته شخصیت بی غل و غشِ پرنس شدم.به نظرم پاکدل و بهترین آدم داستان پرنس بود ولی از نظر شخصیت های کتاب چیزی جز یه ابله نیست😒 توضیح بیش از این جایز نیست، چون به نظرم ادبیات روس و مخصوصا نوشته های داستایوفسکی انقدر توصیفی هست که برای درک اون فقط باید مطالعه بشه. من این کتاب رو از نشر چشمه و با ترجمه عالی آقای سروش حبیبی مطالعه کردم. پیشنهاد می کنم اگه دوست دارید این کتاب رو مطالعه کنید از همین ترجمه استفاده کنید چون واقعا روان و بی نقصه.

ترجمه دیگه ای از این کتاب رو خوندم. پرنس میشکین که برای مداوای بیماری صرع به سوییس رفته بود به روسیه برمیگردد و وارد دنیای آدم های اشرافی می شود که به ثروت و زیبایی توجه دارند. پرنس که بسیار ساده و پاک است، به خاطر مهربانی، گذشت و صداقتی که نسبت به همه دارد، ابله خطاب می شود در عین حال او را تحسین می کنند. به جز پرنس شخصیت های دیگه داستان رو اصلا دوست نداشتم بخصوص شخصیت های اصلی زن.

این داستان شاهکاره واقعا

خوب بود

از دستش ندید عالیه،جزو کتابای مورد علاقمه