نظرات کاربران درباره کتاب مرگ نامه

این کتاب غم انگیز است مثل زندگی برای خیلی از ما آدم ها. روایت کتاب از آن جهت دارای اهمیت است که دارای صراحت و صداقت و شفافیت در برخورد با همه چیز است. به صورت دقیق تر روایتی است تلخ از روز هایی که راوی از طریق همذات پنداری و به یادآوردن دقیق خاطراتش با یک دوست قدیمی که اخیرا خودکشی کرده است انگار از به پایان رسیدن نمایش زندگی خود نیز خبردار میشود و با واکاوی روحیات و رفتارها و خاطرات مشترک اش با آن دوست تا اتفاقات پس از مرگ او را بررسی می کند و به مسائلی مانند ماهیت خودکشی ، فرسودگیِ دوگانه ی ذهن و بدن در افسردگی و تنهایی به مثابه ی امری فراتاریخی و بغرنج و مدرن می پردازد به طوریکه به نظرم این کتاب شبیه به وصیت نامه ای دوگانه است : از طرفی درماندگی های منطقی روح حساس آدمی را تحت فشار اراده ی کورِ حیات بیان می کند و در طرف دیگر با بیان پرسش هایی ناهمگون به مفهوم خودکشی و ریشه یابی آن می پردازد و این روایت از این جهت اهمیت دارد که آخرین حرف های آدمی ست که به پایان رسیده و راهی جز صدق با خود ندارد چون در زیر سایه مرگ لحظات را سپری می کند و برای زندگی کردن باید هزینه ی روحی گزافی بپردازد. راوی این کتاب نه فلسفه ی امیل سیوران را می پذیرد که تاب آوردن موقرانه ی زندگی است نه فلسفه ی کامو را قبول دارد که می گوید بعد از ابداع پرسش خودکشی معنای زندگی ات را بساز پس به شکل مهربانی این کتاب نیهیلیستی است. این کتاب نشان می دهد که ما فرسودگی و بیهودگی را با تولدمان به این دنیا می آوریم حتی اگر اجدادمان یا نوادگانمان در دوره ای شاد بوده باشند و انسان در حالت ابتدای به ساکن موجودی غم انگیز است که باید توجیه و دلیل هدفمند اش برای ادامه ی زندگی را همچون سنگِ سیزیف حمل کند و نشان می دهد چطور ادراک همیشگی ما از یک دوست یا یک عضو خانواده با گذشت زمان ثابت می ماند درحالیکه در واقعیت شکاف های زیادی را متحمل شده است و ممکن است همه ی ما تنها پس از فقدان آن شخص از خود بپرسیم که او واقعا چه کسی بوده است؟ دیگر مسئله ی مطرح شده در این کتاب مسئله ی حافظه است. حافظه ای که گاه از آن به عنوان یک نفرین و اسلحه ای برای خودآزاری یاد می شود و گاهی مثل یک فرآیند مدیتیشن است برای نقب زدن به ناخودآگاه جمعی یک خانواده. این کتاب تمامی ارزش های اساسیِ انسانی را که ما طی قرن ها آنها را ابداع کردیم به پرسش می گذارد و حتی آنها زیر سوال می برد. حتی هنر اصیل دیگر انسان را ارضا نمی کند و تبدیل به ابزاری تنها برای بیان علت خودکشی میشود (علت رهایی از تمام وعده ها). راوی و دوست اش در این کتاب به مبدأ همه چیز بازگشته اند و دیگر چیزی برای آنها کنجکاوی ایجاد نمی کند. کتاب غم ترسناکی دارد چراکه ماهیت روانشناختیِ غم آلودی را نشان می دهد که در آن انواع ترس های اگزیستانسیال به انسان لبخند می زنند. در این کتاب فَرد در مقابل جمع قرار می گیرد. جمعی که فرد را درک نمی کند و انگار همگی نقاب زده اند تا کمبود های رازآلودشان افشاء نگردد و سرگرم قربانی کردن همه چیز هستند تنها برای اینکه الهه ی بقاء را خوشحال نگه دارند. اساسأ ما برای چه زنده هستیم و برای چه دلیلی حیات مان را در فرزندانمان ادامه می دهیم؟ بشر هیچ وقت به اندازه ی دوره مدرن خودآگاه نبوده است و البته چیزهایی را خلق کرده است که به جای بهبود خودآگاهی ، برای فرار از خودآگاهی بدانها پناه می‌برد و شاید علت آن این باشد که بیشتر ما انسانها در قوی ترین و شفاف ترین نرخ خودآگاهیمان با پرتره ای از خود مواجه می شویم که هرگز آن را باز نمی شناسیم. اعترافات این پرتره آنقدر تکان دهنده است که ما را به عنوان موجوداتی هوشمند در یک لحظه به مصداق بارز درمانده ترین ها تبدیل می کند. این کتاب همان اعترافات پرتره ی خودآگاه است که راز های تاریک زندگی را برملا می کند.