نظرات کاربران درباره کتاب سی و دو ساله؛ مسافر روزگار

کلا ما ایرانیها از داستان انتظار روال قصه گویی داریم قصه ای که شروع و ریتم و اوج و پایان مشخصی داشته باشه تا بتونیم ازش لذت ببریم . در قصه هایمان دنبال قضاوت و نصیحت و عبرتیم همین نگاه باعث میشه از داستانهای اینچنینی لذت نبریم . این داستانها قصه نیستند یک برشند مثل یک برش از کیک بزرگ . در این قبیل داستانها باید با خاموش کردن ذهنی که دنبال شاخص هایی هستش که در بالا گفتم از فضای داستان و حس همذات پنداری با افراد داستان لذت برد نه از اینکه تمایل داریم قضاوت کنیم . ذهن سبک و سنگین کن ما ایرانیها هیچ وقت از این قبیل نوشته ها لذت نمیبره من حق میدم مگر عادتش بدیم. شخصا از فضای این داستان و راویش لذت بردم

"سی ‌سالگی، مثل یک روز سه شنبه است؛ مثل ساعت 3 بعد از ظهر؛ برای هر کاری، هم زود، هم دیر ..."

در داستان، خودش هم اشاره کرد "جوانی کسل کننده ام" جوانی کسل کننده ای داشته ، برای همین دوست نداره به اون دوران برگرده ، مثل خیلی از جوونا که بی هدف و بی برنامه هستن ، شاید در حال لذت ببرن ، ولی بعد که از اون سن عبور کنن دوست ندارن به اون دوران برگردن. بهترین عنوان رو برای خودش انتخاب کرده ، مسافر روزگار ! مسافری بی انگیزه و بی هدف .

چقد نظرات مخالف و منتقدانه! بقیه آثارش و بخونید چی میگین؟ 😂 موراکامی کلا اینجوریه.تو یه داستانش یه میمون میاد اسم یه دختر و می دزده😁😂😆 دیگه از ابَر قورباغه ای که میاد توکیو رو میخوره هیچی نگم😅 خلاصه تا آشپز و ندیدی سر سفره نشین، تا راجع به نویسنده و سبک و سیاقش دوتا مقاله نخوندی، کتابش و نخون. ولو اینکه رایگان باشه

هایکوی جالبی بود. دوستش داشتم

همین که تو داستانش ادمو به فکر وادار میکنه ک ما هم به 18 سالگی و 32 سالگی فک کنیم خوبه . فقط داستانی ک توش مرد متاهل با یه خانم دیگه دوست میشه رو دوس ندارم 😢

چیزی که در مورد موراکامی برام جالبه اینه که ابعادی از شخصیت خودش رو توی تمام داستاناش میبینی و تکرار میشه یه سری چیزا . شاید با نوشتن داستانِ آدم های مختلف با همون ویژگی های یکسان ولی در شخصیت های مختلف میخواد بدونه اگه این آدم من بودم چی میشد. انگار داره خودشو توی جهان های موازی با تصمیمات مختلف نگاه میکنه. مثلا علاقه به دویدن، گروه بیتل ها و خیلی اشارات دیگه ... اینا نشون میده که داره یکی از شخصیت های داستان هاشو شبیه خودش میبینه.

حداقل تو ایران نمیخوام دوباره ۱۸ ساله باشم...

هی،دوست داری دوباره هیجده ساله باشی؟ _البته که نه چرا؟ _از حالام خوشم میاد.

برشی بود از تفکر و زندگی شخصیتی ۳۲ساله و به نظر من نویسنده خوب کار کرده بود. همین که تو داری به ۱۸سالگی و تفکر شخصیت ۳۲ساله فکر می‌کنی، نشون می‌ده که داستان، مزخرف نبوده و شاید هم موفق بوده است.

منم دوس ندارم به گذشته برگردم!

میگم شاید منظور نویسنده این بوده که سی ودو سالگیش رو با هیجده سالگیش عوض نمی کنه....... :-! :-!

نمی‌تونم بگم این داستان سنگین و مفید و... بود. به عنوان داستان کوتاه، سنجیده نوشته شده. همچنین موضوع (موضوعات) جالبی انتخاب شده بود.

آنچه وجه تمایز یک نویسنده ی خوب با یک نویسنده ی معمولی است، آفرینش هنری است. این آفرینش می تواند خلق چیز جدیدی باشد یا نه خلق موقعیتی جدید. در این داستان کوتاه نویسنده موقعیت جدیدی خلق می کند که هر مخاطبی میتواند خود را در آن قرار دهد و از کشف های آن لذت ببرد.

هاروکی همیشه داستانای سنگینی داره خیلی خوب بود

من انقدر دوس دارم ۱۸ سالم بشه😑✋

بسیار عالی

وقتی درباره جوون بودن دوباره میگه خیلی اغراق امیزه من خودم دوست دارم دوباره جوون بشم ولی با نسل خودم نه با یه نسل جدید مثل دهه هشتاد

بیشتر به سیاه مشق یک نویسنده مبتدی می ماند تا داستان کوتاه یک نویسنده نسبتا شناخته شده!! و چقدر مفهوم جذاب پیچیدگی های تحول و گذر زمان را حیف کرده! به این سوزوندن یک مفهوم جذاب باید پنج داد واقعا!!

شاید از نظر نگارشی و فضا سازی خوب باشه اما مفهوم چندان قابل توجهی هم بیان نمیکنه. با خوندنش فقط میشه گفت: "آهان باشه حالا که چی؟" اینکه تفکر یک هجده شاله با سی ساله متفاوته که خودمونم میدونیم. الان باید تحت تاثیر چی قرار بگیریم؟ به قول خود نویسنده این "متن" یک هایکوی ناقص بیش نبود.