بریده‌هایی از کتاب زن و پول

می‌توان گفت هماهنگی و تعادل مهم‌ترین ویژگی‌های انسانی هستند زیرا آنها اساس و پایهٔ دیگر ویژگی‌ها را تشکیل می‌دهند. وقتی شما هماهنگی درونی حقیقی را داشته باشید، تفکر، کلام، احساس و کردارتان یکی می‌شود. متأسفانه ما آن‌قدر به پراکندگی و آشفتگی عادت کرده‌ایم که فکرمان یک چیز است، گفتارمان چیز دیگر، احساسمان نیز از این دو متفاوت است و رفتاری از خود بروز می‌دهیم که هیچ ارتباطی با گفته‌ها و احساسات و تفکراتمان ندارد. وقتی اندیشه، احساس، بیان و اقدام شما ناهماهنگ باشد، نشان‌دهندهٔ عدم تعادل است. این یعنی شتاب‌زده هستید، راحت نیستید و احساس می‌کنید چیزی را گم کرده‌اید پس برایتان دشوار است که تصمیماتی منطقی و آرام بگیرید. به همین دلیل است که این دو ویژگی را کنار هم آوردم.

هماهنگی به معنای توافق و سازگاری احساس، نگرش و رفتار است. در یک کلام، وقتی تعامل خوشایندی بین آنچه می‌اندیشید، آنچه احساس می‌کنید، آنچه می‌گویید و آنچه انجام می‌دهید، وجود داشته باشد یعنی شما هماهنگی دارید.

«من شایستهٔ ارتقای شغلی هستم زیرا در طول دو سال گذشته ارتقا نداشته‌ام.» اگر من رئیس شما بودم و چنین چیزی را می‌شنیدم، قطعاً به آن اهمیت نمی‌دادم. اما اگر ابتدا دستاوردهایتان را برای آن سازمان بیان کنید و سپس انتظارات خود را بگویید، توجه لازم را دریافت خواهید کرد.

ناشکیبا باشید. نمی‌خواهم پشت میزتان بنشینید و منتظر باشید تا رئیستان به‌شکلی جادویی سروکله‌اش پیدا شود و به شما بگوید که می‌خواهد برایتان ارتقای شغلی یا افزایش حقوق قائل شود. این رویکرد را پیش بگیرید و ببینید که سال‌ها سپری شده و اتفاقی نیفتاده است. توصیه نمی‌کنم که بروید حقوقتان را شش برابر کنید. می‌گویم واقع‌بین باشید. اگر مدت طولانی برای مثال دو سال یا بیشتر گذشته است و هنوز کارمندی ساده هستید، درخواست ارتقای شغلی دهید. اکنون زمانش رسیده است.

بیشتر گرفتن مستلزم بیشتر خواستن است. اگر حق خودتان را نمی‌گیرید، نباید تقصیر را به گردن دیگران یا شرایط بیرون از خودتان بیندازید. شما مسئول ارزش‌گذاری برای خودتان هستید و باید آن را به دنیا اعلام کنید.

این یکی از آن چیزهایی‌ست که زنان باید از مردان یاد بگیرند. مردان مذاکره کردن را دوست دارند؛ آنها درخواست مذاکره می‌کنند. مردان پوست شرکتشان را می‌کَنند تا به حق و حقوقشان برسند.

و اما توصیهٔ من به این دوست: نزد رئیست برو و او را مطلع کن که زمانش رسیده تا دربارهٔ توافقتان از نو مذاکره کنید. اما ابتدا از خشمی که درونت به غلیان درآمده، خلاص شو و بدان که خودت مقصر بوده‌ای زیرا تو به او اجازه دادی که در طول این مدت از ساده‌لوحی‌ات به نفع خودش استفاده کند.

اما هر بار که می‌خواستم اعتراض کنم با خودم فکر می‌کردم که ما مثل یک خانواده هستیم. همیشه فکر می‌کردم خانمی که برایش کار می‌کنم محترم‌تر از آن است که حق مرا بخورد.

وقتی شما برای پرداخت اجارهٔ خانه یا قبض‌های خود به پول نقد نیاز دارید، چرا باید به ازای دو ساعت مشاورهٔ تخصصی، یک ساعت خدمات در حوزهٔ روابط عمومی دریافت کنید؟

باور من این نیست و به تو نیز چنین توصیه‌ای ندارم. قدرتمند بودن هیچ ربطی به خودخواه بودن ندارد اما قدرتمند بودن مستلزم آن است تا رفتار خود را بررسی کنی که در کدام بخش زندگی کمی از توازن و تعادل خارج شده‌ای و وقتی تصمیمی می‌گیری که از تو زمان و تلاش زیادی می‌گیرد، ارزش واقعی آنچه را می‌بخشی بدانی.

مردان از پول خود به دیگران می‌بخشیدند اما زنان پولی نداشتند تا بخشش کنند پس زمان خود را در اختیار دیگران قرار می‌دادند. نظر من این است که این مدل از هماهنگ نمودن انتظارات خیلی منصفانه نیست.

آیا مردان داوطلب می‌شوند؟ البته. اما نه به روشی شبیه به زنان. مردان برای عضو شدن در هیئت‌مدیره یا مربیگری یک لیگ داوطلب می‌شوند. زنان برای پختن پای سیب، سازماندهی حراجی‌های خیرخواهانه و سفرهای دورهمی! به‌طور کلی زنان تمایل دارند کارهای فشرده و سخت پشت صحنه را انجام دهند. ازطرفی زنان نسبت به مردان بیشتر داوطلب هستند.

آنچه بسیار دیده‌ام این است که زنان بدون آنکه هزینه‌اش را محاسبه کنند تصمیمات بزرگی می‌گیرند. اگر قرار باشد برای زمان خود بهایی قائل شوی، باید به هزینه‌های عاطفی و مالی‌ای که در پس بخشش به دیگران از دست می‌دهی بیندیشی. بهای مالی روشن و مشخص است: آیا نسبت به زمانی که می‌گذاری درآمد خوبی خواهی داشت؟ بهای عاطفی، آن چیزی‌ست که وقتی بله می‌گویی، باید هزینه کنی. اغلب اوقات وقتی داوطلب انجام کاری می‌شوی باید هر دوی این معیارها را در نظر بگیری.

وقتی مادر خانه‌داری می‌بینم طوری رفتار می‌کند گویی چک حقوق شوهرش فقط برای شوهرش است و او در آن سهمی ندارد، با زنی روبه‌رو می‌شوم که برای شغل ارزشمند مادری و خانه‌داری هیچ بهایی قائل نیست.

نمی‌توانی با خودت کنار بیایی و درخواست اضافه‌حقوقی کنی که نشان‌دهندهٔ احترام به دستاوردهایت باشد.

زنان زیادی چه متخصص چه خانه‌دار چه مادر، طوری با خدمات خود رفتار می‌کنند گویی چوب حراج به ویژگی‌ها و توانمندی‌های خودشان زده‌اند. همیشه گفته‌ام اگر کاری را که انجام می‌دهی کوچک بشماری، دنیا نیز هرآنچه هستی را کوچک خواهد شمرد. و وقتی تو آنچه را هستی کوچک بدانی، دنیا آنچه را انجام می‌دهی حقیر خواهد پنداشت. تجربهٔ من این است که زنان متأسفانه در هر دو مورد استاد هستند.

فرد چند سال پیش درگذشت. هرگز مردی را که مرا باور کرد و به کمک او توانستم حس شرمندگی‌ام را کنار بگذارم و داستان زندگی‌ام را از نو بنویسم، فراموش نخواهم کرد.

ترجیح می‌دهی به‌جای اینکه ناکارآمدی‌هایت را نشان دهی، قیافهٔ آدم‌های شرمنده را بگیری و هیچ کاری نکنی غافل از اینکه کاری نکردن بدترین تصمیم است!

داشتن رابطه‌ای سالم با پول تو را در موقعیتی قرار می‌دهد که با تمامی افراد زندگی خود رابطه‌ای بهتر داشته باشی. تمامی این روابط به‌هم وابسته است. زنی که ازلحاظ مالی اعتمادبه‌نفس بالایی داشته باشد، زنی شادتر است. و زن شادتر قابلیت بیشتری برای پرورندگی و حمایت از دیگران دارد.

اگر بدانیم و باور کنیم که شادی ما وابسته به پول است، چه رفتاری خواهیم داشت؟ اجازه دهید این‌طور بگویم: اگر مصّرانه نقش پول را در زندگی خود انکار کنیم، اگر احترامی لازم را به پول نگذاریم، قطعاً به‌سوی ناشادمانی قدم برخواهیم داشت.