بریده‌هایی از کتاب معجزه توجه‌آگاهی

طبق سنت ما، واقعیت از سه ماهیت تشکیل شده است: تخیل، همبستگی، و ماهیت کمال مطلق. فرد ابتدا همبستگی را در نظر می‌گیرد.

دارماها معمولاً پنج دسته‌اند: ۱. اَشکال جسمانی و فیزیکی؛ ۲. احساسات؛ ۳. ادرا ک؛ ۴. کارکردهای ذهنی؛ ۵. هشیاری.

در صومعه، همه یاد می‌گیرند از ذهن به‌عنوان ابزاری استفاده کنند تا پرا کندگی ذهن را متوقف کنند و قدرت تمرکز را افزایش دهند.

باید حین درس خواندن با جویی، این درک را زنده نگه دارد که «این زمان متعلق به من است». اما در چنین اوقاتی، ذهن انسان بی‌اختیار به‌واسطۀ افکارْ منحرف می‌شود

این حقیقت که من اینجا ایستاده‌ام و این کاسه‌ها را می‌شویم، واقعیتی شگفت‌انگیز است. کاملاً خودم هستم، تنفسم را دنبال می‌کنم، از حضور خودم و افکار و اعمالم آ گاه‌ام. امکان ندارد با حواس پرت، مانند بطریِ رهاشده بر امواج، این‌طرف و آن‌طرف پرت شوم.

کسی که تمرین توجه‌آ گاهی می‌کند نباید هشیاری‌اش کمتر از کسی باشد که رانندگی می‌کند. ا گر سالک هشیار نباشد غرق در آشفتگی فراموشکاری خواهد شد، درست مانند رانندۀ خواب‌آلودی که احتمال دارد موجب تصادفی مرگبار شود.

آموزش بنیادی، یعنی دنبال کردن تنفس به‌منظور تقویت و حفظ توجه‌آ گاهی باوقار، حتی در بحبوحۀ دشوارترین وضعیت

ا گر حین شستن ظرف‌ها فقط به فنجان چایی که منتظر ماست فکر کنیم، عجله می‌کنیم تا از مانع ظرف‌ها عبور کنیم؛ انگار مایۀ آزار ما هستند. آن‌وقت «ظرف‌ها را برای ظرف شستنْ نمی‌شوییم». و بدتر از آن، در مدتی که ظرف‌ها را می‌شوییم زنده نیستیم. درحقیقت، وقتی مقابل ظرفشویی ایستاده‌ایم قادر نیستیم معجزۀ زندگی را به‌طور کامل درک کنیم. ا گر نتوانیم ظرف‌هایمان را با توجه کامل بشوییم، احتمالاً نمی‌توانیم چایمان را هم با توجه کامل بنوشیم. هنگام نوشیدن چای، فقط به چیزهای دیگر فکر خواهیم کرد. به‌ندرت از فنجانی که در دستمان است آ گاه می‌شویم. بنابراین، به آینده کشیده می‌شویم - و قادر نیستیم دقیقه‌ای‌از زندگی را واقعاً زندگی کنیم.

من انسان‌ام. پس هیچ چیز انسانی با من بیگانه نیست».

. به یاد داشته باش که فقط یک زمان مهم وجود دارد و آن ا کنون است. لحظۀ حال تنها زمانی است که ما بر آن تسلط داریم. مهم‌ترین شخص همیشه کسی است که با او هستی، کسی که درست مقابل توست، کسی نمی‌داند در آینده با چه کسی سروکار خواهی داشت. مهم‌ترین کار این است که کسی را که کنارت است خوشحال کنی، ادامۀ زندگی تنها برای این کار است».

برای تازه‌کارها، روش بازشناسی محض را پیشنهاد می‌کنم: بازشناسی بدون قضاوت. باید احساسات، شفقت یا عصبانیت را بپذیریم، تشخیص دهیم و با نگرشی کاملاً یکسان با آنها رفتار کنیم، زیرا هر دو آنها خود ما هستیم. نارنگی‌ای که می‌خورم خود من است. خردلی که می‌کارم خود من است. آن را با تمام قلب و ذهنم می‌کارم. این قوری را با چنان توجهی تمیز می‌کنم انگار بودا یا مسیح خردسال را حمام می‌کنم. با هیچ‌چیز نباید با توجهی بیشتر نسبت به چیزهای دیگر رفتار کرد. در توجه‌آ گاهیْ شفقت، عصبانیت، گیاه خردل و قوری همه مقدس‌اند.

مراقبه بر همبستگی کمکی است برای نفوذ در واقعیت برای یکی شدن با آن، نه گیر افتادن در نظریه‌ای فلسفی یا روش‌های مراقبه. قایقی است که از آن برای عبور از رودخانه استفاده می‌کنیم. نباید آن را به باری بر دوشتان تبدیل کنید. انگشتی که به ماه اشاره می‌کند، خودِ ماه نیست.

مراقبه بر همبستگی را باید به‌طور مرتب، نه‌تنها وقتی که به مراقبه نشسته‌ایم، بلکه به‌عنوان بخشی تنیده در تمام وظایف زندگی روزمره تمرین کنیم. باید یاد بگیریم ببینیم کسی که در برابرمان نشسته خود ماست، و ما خود اوییم. باید بتوانیم فرایند هم‌ریشگی و همبستگی را در تمام وقایع، هم آنهایی که رخ می‌دهند و هم آنهایی که رخ خواهند داد، ببینیم.

هر عملی یک مراسم است، یک جشن است. بردن فنجان چای تا دهانتان یک مراسم است. آیا کلمۀ «مراسم» خیلی تشریفاتی به نظر می‌رسد؟ از این کلمه استفاده می‌کنم تا شما را وادار کنم حیاتی بودن موضوع آ گاهی را درک کنید.

برای خوب زیستن باید از نیروی حکمت و خردمندی مدد بگیریم، حکمتی که نه مرز میان رشته‌ها را می‌شناسد نه مرز میان سرزمین‌ها را، نه مرز میان زبان‌ها و نه مرز میان فرهنگ‌ها را.

تکاپو برای خوب زیستن مهم‌تر از آن است که فقط به فیلسوفان یا فقط به روان‌شناسان سپرده شود: