بریده‌هایی از کتاب معجزه توجه‌آگاهی

مردم معمولاً راه رفتن روی آب یا هوا را معجزه می‌دانند. اما من فکر می‌کنم معجزۀ واقعی راه رفتن روی آب یا هوا نیست، بلکه راه رفتن روی زمین است. هر روز در معرض معجزه‌ای هستیم که حتی آن را تشخیص نمی‌دهیم

ا گر حین شستن ظرف‌ها فقط به فنجان چایی که منتظر ماست فکر کنیم، عجله می‌کنیم تا از مانع ظرف‌ها عبور کنیم؛ انگار مایۀ آزار ما هستند. آن‌وقت «ظرف‌ها را برای ظرف شستنْ نمی‌شوییم». و بدتر از آن، در مدتی که ظرف‌ها را می‌شوییم زنده نیستیم. درحقیقت، وقتی مقابل ظرفشویی ایستاده‌ایم قادر نیستیم معجزۀ زندگی را به‌طور کامل درک کنیم. ا گر نتوانیم ظرف‌هایمان را با توجه کامل بشوییم، احتمالاً نمی‌توانیم چایمان را هم با توجه کامل بنوشیم. هنگام نوشیدن چای، فقط به چیزهای دیگر فکر خواهیم کرد. به‌ندرت از فنجانی که در دستمان است آ گاه می‌شویم. بنابراین، به آینده کشیده می‌شویم - و قادر نیستیم دقیقه‌ای‌از زندگی را واقعاً زندگی کنیم.

بهترین تمرینِ خوب مردنْ خوب زیستن است. زیرا به‌قول آن فیلسوف، فقط کسی که به‌هنگام زیسته باشد می‌تواند به‌هنگام بمیرد - و بی‌حسرت از جهان برود

مردم معمولاً راه رفتن روی آب یا هوا را معجزه می‌دانند. اما من فکر می‌کنم معجزۀ واقعی راه رفتن روی آب یا هوا نیست، بلکه راه رفتن روی زمین است. هر روز در معرض معجزه‌ای هستیم که حتی آن را تشخیص نمی‌دهیم: آسمان آبی، ابرهای سفید، برگ‌های سبز، چشمان سیاه و کنجکاو یک کودک، چشمان خود ما. همۀ اینها معجزه‌اند.

نارنگی تکه‌هایی دارد. ا گر بتوانید فقط یک تکه را با توجه بخورید، احتمالاً تمام نارنگی را می‌توانید با توجه بخورید. اما ا گر نتوانید آن تکه را با توجه بخورید، تمام نارنگی را هم نمی‌توانید.

توجه‌آ گاهی چنین چیزی است - معجزه‌ای که می‌تواند در یک چشم به هم زدن ذهن پرا کندۀ ما را گرد آورد و تمامیت آن را بازیابد تا بتوانیم هر لحظه از حیات را زندگی کنیم.

جماعتِ فعال و نگران وقت ندارند با فراغ بال در طول مسیر سبز قدم بزنند و زیر درختان بنشینند. آنها باید پروژه‌ها را تمام کنند، با همسایه‌ها هم‌فکری کنند و هزاران مشکل را حل‌وفصل کنند؛ کارهای دشواری مانده که باید انجام دهند. آنها باید با سختی‌های زیادی بجنگند، هر لحظه توجه‌شان را روی کارشان متمرکز کنند و آماده باشند تا شرایط را ماهرانه و هوشمندانه مدیریت کنند.

توجه‌آ گاهی (مایندفولنس) را آ گاهی از تجربۀ حاضر همراه با پذیرش آن دانسته‌اند. همچنین آن را نوعی خاص از توجه کردن معرفی کرده‌اند؛ توجه کردنی عمدی، بدون قضاوت و در لحظۀ حال. تعریف دیگری که برداشتی شفاف از توجه‌آ گاهی فراهم می‌کند این است که توجه‌آ گاهی را آ گاهی از تجربه، بدون ترجیح دادن تجربه‌ای دیگر بر تجربۀ حاضر، بدانیم. این‌بار می‌توانیم سؤالمان را این‌گونه بپرسیم

در صومعه، همه یاد می‌گیرند از ذهن به‌عنوان ابزاری استفاده کنند تا پرا کندگی ذهن را متوقف کنند و قدرت تمرکز را افزایش دهند. قدرت تمرکز نیرویی است که از تمرین توجه‌آ گاهی حاصل می‌شود. تمرکز می‌تواند به شخص کمک کند بیداری عظیم را به دست آورد. هنگامی که سالک با نفس‌های خود تماس برقرار می‌کند، بیدار شده است. برای حفظ توجه‌آ گاهی در بلندمدت، باید مشاهدۀ نفس‌هایمان را ادامه دهیم.

شما باید بدانید چطور نفس بکشید تا توجه‌آ گاهی‌تان را حفظ کنید، زیرا تنفس ابزاری طبیعی و بی‌نهایت مؤثر است که می‌تواند از پرا کندگی پیشگیری کند. تنفس پلی است که زندگی را به هشیاری متصل می‌کند، بدنتان را با افکارتان متحد می‌کند. هروقت ذهن پرا کنده شد، از تنفس برای برقرار کردن تماس با ذهنتان استفاده کنید.

شاید به چای بعد از آن فکر کنید. پس سعی می‌کنید هرچه زودتر آنها را از سر راه بردارید تا بنشینید و چای بنوشید. اما این یعنی قادر نیستید در طول زمانی که ظرف‌ها را می‌شویید، زندگی کنید. هنگامی که ظرف‌ها را می‌شویید، شستن ظرف‌ها باید مهم‌ترین چیز در زندگی‌تان باشد. همین‌طور وقتی چای می‌نوشید، چای نوشیدن باید مهم‌ترین چیز در زندگی‌تان باشد. وقتی از توالت استفاده می‌کنید، بگذارید این کار مهم‌ترین چیز در زندگی‌تان باشد». سبزی خرد کردن مراقبه است. بیست‌وچهار ساعت شبانه‌روز هشیار باشید، نه فقط یک ساعتی را که ممکن است به مراقبۀ رسمی اختصاص دهید یا متون مرتبط را بخوانید و نیایش کنید. هر عملی باید باهشیاری انجام شود. هر عملی یک مراسم است، یک جشن است.

به‌خاطر فراموشکاری و تعصب، عموماً واقعیت در حجاب دیدگاه‌ها و نظرات نادرست پنهان می‌شود. این کار همان دیدن واقعیت از طریق تخیل است. تخیل پندار باطلی از واقعیت است

بدون شتاب برای رسیدن به آینده. لحظۀ حقیقی را زندگی کنید. زندگیْ تنها همین لحظۀ حقیقی است. به آینده دل نبندید. نگران کارهایی که باید انجام دهید نباشید.

مرگ و زندگی دو روی سکۀ زندگی هستند و بدون هریک زندگی ممکن نخواهد بود. حالاست که می‌توان به فراسوی مرگ و زندگی رفت، و چگونه زیستن و چگونه مردن را دانست. می‌گویند بودی‌ساتواهایی که واقعیت همبستگی را درک کرده بودند، تمام دیدگاه‌های محدود را شکسته بودند و می‌توانستند آن‌چنان وارد مرگ و زندگی شوند که گویی قایق کوچکی را می‌رانند، بی‌آنکه در امواج مرگ و زندگی فروروند یا غرق شوند.

«من انسان‌ام. پس هیچ چیز انسانی با من بیگانه نیست».

ا گر بدانیم چطور هشیارانه زندگی کنیم، می‌دانیم چطور از قلب و ذهن خود مراقبت و محافظت کنیم.

ما باید نسبت به هر نفس، هر حرکت، هر فکر و احساس، و هر چیزی که به ما مربوط می‌شود هشیار باشیم.

ا گر حین شستن ظرف‌ها فقط به فنجان چایی که منتظر ماست فکر کنیم، عجله می‌کنیم تا از مانع ظرف‌ها عبور کنیم؛ انگار مایۀ آزار ما هستند. آن‌وقت «ظرف‌ها را برای ظرف شستنْ نمی‌شوییم». و بدتر از آن، در مدتی که ظرف‌ها را می‌شوییم زنده نیستیم. درحقیقت، وقتی مقابل ظرفشویی ایستاده‌ایم قادر نیستیم معجزۀ زندگی را به‌طور کامل درک کنیم.

این فکر را تولید کنید: «از انگشتم استفاده می‌کنم تا به خودم اشاره کنم»، و سپس به‌جای اشاره به بدنتان، به جهت مخالف اشاره کنید. بر دیدن خودتان خارج از شکل بدنی‌تان تأمل کنید. بر دیدن شکل بدنی‌تان که پیش رویتان قرار دارد تأمل کنید - در درخت‌ها، علف‌ها، برگ‌ها و رودخانه. هشیار باشید که شما در کائنات هستید و کائنات در شماست: ا گر کائنات هست، شما هستید؛ ا گر شما هستید، کائنات هست. نه آمدنی هست و نه رفتنی. تبسم را حفظ کنید. تنفس خود را در اختیار بگیرید. ده تا بیست دقیقه تأمل کنید.

وقتی حمام کردید، ذهنتان باید به سبکی و آرامی بدنتان باشد. تنفس خود را دنبال کنید. خودتان را به پا کی و خوش‌بویی برکۀ گل‌های نیلوفر در تابستان تصور کنید.