کتاب معجزه توجه‌آگاهی

مردم معمولاً راه رفتن روی آب یا هوا را معجزه می‌دانند. اما من فکر می‌کنم معجزۀ واقعی راه رفتن روی آب یا هوا نیست، بلکه راه رفتن روی زمین است. هر روز در معرض معجزه‌ای هستیم که حتی آن را تشخیص نمی‌دهیم

ا گر حین شستن ظرف‌ها فقط به فنجان چایی که منتظر ماست فکر کنیم، عجله می‌کنیم تا از مانع ظرف‌ها عبور کنیم؛ انگار مایۀ آزار ما هستند. آن‌وقت «ظرف‌ها را برای ظرف شستنْ نمی‌شوییم». و بدتر از آن، در مدتی که ظرف‌ها را می‌شوییم زنده نیستیم. درحقیقت، وقتی مقابل ظرفشویی ایستاده‌ایم قادر نیستیم معجزۀ زندگی را به‌طور کامل درک کنیم. ا گر نتوانیم ظرف‌هایمان را با توجه کامل بشوییم، احتمالاً نمی‌توانیم چایمان را هم با توجه کامل بنوشیم. هنگام نوشیدن چای، فقط به چیزهای دیگر فکر خواهیم کرد. به‌ندرت از فنجانی که در دستمان است آ گاه می‌شویم. بنابراین، به آینده کشیده می‌شویم - و قادر نیستیم دقیقه‌ای‌از زندگی را واقعاً زندگی کنیم.

بهترین تمرینِ خوب مردنْ خوب زیستن است. زیرا به‌قول آن فیلسوف، فقط کسی که به‌هنگام زیسته باشد می‌تواند به‌هنگام بمیرد - و بی‌حسرت از جهان برود

مردم معمولاً راه رفتن روی آب یا هوا را معجزه می‌دانند. اما من فکر می‌کنم معجزۀ واقعی راه رفتن روی آب یا هوا نیست، بلکه راه رفتن روی زمین است. هر روز در معرض معجزه‌ای هستیم که حتی آن را تشخیص نمی‌دهیم: آسمان آبی، ابرهای سفید، برگ‌های سبز، چشمان سیاه و کنجکاو یک کودک، چشمان خود ما. همۀ اینها معجزه‌اند.

نارنگی تکه‌هایی دارد. ا گر بتوانید فقط یک تکه را با توجه بخورید، احتمالاً تمام نارنگی را می‌توانید با توجه بخورید. اما ا گر نتوانید آن تکه را با توجه بخورید، تمام نارنگی را هم نمی‌توانید.

جماعتِ فعال و نگران وقت ندارند با فراغ بال در طول مسیر سبز قدم بزنند و زیر درختان بنشینند. آنها باید پروژه‌ها را تمام کنند، با همسایه‌ها هم‌فکری کنند و هزاران مشکل را حل‌وفصل کنند؛ کارهای دشواری مانده که باید انجام دهند. آنها باید با سختی‌های زیادی بجنگند، هر لحظه توجه‌شان را روی کارشان متمرکز کنند و آماده باشند تا شرایط را ماهرانه و هوشمندانه مدیریت کنند.

توجه‌آ گاهی چنین چیزی است - معجزه‌ای که می‌تواند در یک چشم به هم زدن ذهن پرا کندۀ ما را گرد آورد و تمامیت آن را بازیابد تا بتوانیم هر لحظه از حیات را زندگی کنیم.

توجه‌آ گاهی (مایندفولنس) را آ گاهی از تجربۀ حاضر همراه با پذیرش آن دانسته‌اند. همچنین آن را نوعی خاص از توجه کردن معرفی کرده‌اند؛ توجه کردنی عمدی، بدون قضاوت و در لحظۀ حال. تعریف دیگری که برداشتی شفاف از توجه‌آ گاهی فراهم می‌کند این است که توجه‌آ گاهی را آ گاهی از تجربه، بدون ترجیح دادن تجربه‌ای دیگر بر تجربۀ حاضر، بدانیم. این‌بار می‌توانیم سؤالمان را این‌گونه بپرسیم

در صومعه، همه یاد می‌گیرند از ذهن به‌عنوان ابزاری استفاده کنند تا پرا کندگی ذهن را متوقف کنند و قدرت تمرکز را افزایش دهند. قدرت تمرکز نیرویی است که از تمرین توجه‌آ گاهی حاصل می‌شود. تمرکز می‌تواند به شخص کمک کند بیداری عظیم را به دست آورد. هنگامی که سالک با نفس‌های خود تماس برقرار می‌کند، بیدار شده است. برای حفظ توجه‌آ گاهی در بلندمدت، باید مشاهدۀ نفس‌هایمان را ادامه دهیم.

شما باید بدانید چطور نفس بکشید تا توجه‌آ گاهی‌تان را حفظ کنید، زیرا تنفس ابزاری طبیعی و بی‌نهایت مؤثر است که می‌تواند از پرا کندگی پیشگیری کند. تنفس پلی است که زندگی را به هشیاری متصل می‌کند، بدنتان را با افکارتان متحد می‌کند. هروقت ذهن پرا کنده شد، از تنفس برای برقرار کردن تماس با ذهنتان استفاده کنید.