بریده‌هایی از کتاب تنها علاج

تو می‌آیی و همراهت شهیدان باز می‌گردند و آوینی روایت می‌کند فتح نهایی را

شکر خدا را که در پناه حسینیم عالم از این خوبتر پناه ندارد

حادثه کربلا هنوز تک و بی‌همتاست و نظیری ندارد، همان طور که امام حسن (ع) خطاب به امام حسین (ع) فرمود: لَا یَوْمَ‌ کیَوْمِک‌ یَا أَبَاعَبْدِاللهِ لا یوم‌ کیومک‌ یا ابا عبدالله یا حسین! هیچ روزی مثل روز عاشورای تو نیست. اگر برای ماجرای بدر و احد و حنین گفته می‌شود: یوم بدر، یوم احد، یوم حنین، اما برای روز عاشورای تو باید گفت: «لَا یَوْمَ‌ کیَوْمِک‌ یَا أَبَا عَبْدِ اللهِ» و به تعبییر دیگری باید ادامه داد: لا اصحاب کاصحابک، لا لیل کلیلک...، لا دم کدمک...، لا دمع...، تو چیز دیگری! اصل غم تو با همه غم‌های عالم فرق می‌کند. معادلات عاشورایی تو در عالم نظیر نداشته است.

به تعبیر شیخ جعفر شوشتری در «الخصائص الحسینیه»، امام حسین اسوه و الگوی پیشینیان بوده است؛ اسوه و الگوی همه گذشتگان. اسوه برای هرکس که قصد تعالی و کمال داشته است و راز استمساک انبیا به حبل المتین حسین است، چرا که انبیا بیش از همه دغدغه بزرگ رسیدن به کمال را در خود داشته‌اند.

قرآن باطن خود را متناسب با نیت جوینده ظاهر می‌کند، اگر نیت محقق را خالص نبیند، کماکان ساکت باقی خواهد ماند. اما اگر نیت از تحقیق را طلب هدایت خود و دیگران ببیند، آن‌گاه به اندازه ظرفی که آورده و ظرفیتی که دارد، چیزهایی به او خواهد داد که قبلا تصورش را هم نمی‌کرد. (وَمَن یَتَّقِ اللَّـهَ یَجْعَل لَّهُ مَخْرَجًا ٭ وَیَرْزُقْهُ مِنْ حَیْثُ لَا یَحْتَسِبُ) (طلاق/ ۲و۳) هرکس تقوای الهی پیشه کند خداوند نیز محلی برای خروج او (از هر بن‌بستی) قرار می‌دهد و از جایی به او رزق مادی و معنوی می‌رساند که تصورش را هم نمی‌کرد.

باید بفهمیم که چقدر به امام حسین محتاجیم. امروز دوران این گفتمان است که باور کنیم: «تنها و تنها با امام حسین می‌توان نجات پیدا کرد» و نه این که او را صرفا به عنوان یک رویکرد در کنار رویکردهای دیگر بپذیریم؛ اینجا داستان «فمعکم معکم لا مع غیرکم» است، نه «لا مع عدوکم» باید به یقین رسید که «من بی‌حسین نمی‌توانم»

عزیزان من! مؤمنین به حسین بن علی (ع)! امروز حسین بن علی (ع) می‌تواند دنیا را نجات دهد؛ به شرط آنکه با تحریف، چهره‌ی او را مغشوش نکنند. نگذارید مفاهیم و کارهای تحریف‌آمیز و غلط، چشمها و دلها را از چهره‌ی مبارک و منوّر سیّد الشهدا علیه الصّلاة و السّلام، منحرف کند. با تحریف مقابله کنید.

در ادبیات آخرالزمانی امام مهدی، «امام حسین» تکرار می‌شود: ألا یا أهل العالم إن جدّی الحسین قتلوه عطشان ألا یا أهل العالم إنّ جدّی الحسین علیه السّلام طرحوه عریانا، ألا یا أهل العالم إنّ جدّی الحسین علیه السّلام سحقوه عدوانا تکراری که نشان از تجسم وضع مطلوب برای تحقق الگوی اصیل پیشرفت و برای خروج از انجماد وضع موجود می‌دهد، نیرویی برای رسیدن به قله تمدن اسلامی!

مناجات امام حسین (ع) را در آن لحظه آخر نگاه کنید. می‌گوید: خدایا من بر این باورم که تو عالمی، علیمی، سمیعی، بصیری، وضع من را می‌دانی. می‌دانم تو قدرت داری. تو هر کار بخواهی می‌توانی بکنی. بعد عاجزانه ناله به درگاه الهی می‌کند که خدایا از من راضی باش! یعنی در عین عظمت پروردگار، از خدا تشکر می‌کند.

قلمرو پیام نهضت حسینی محدود نیست؛ بلکه مخاطب اصیل آن، انسان است و مؤیّد آن، سخن مبارک رسول اکرم (ص) است که «حسین منّی و أنا من حسین»؛ «حسین (ع) از من است و من از او هستم». درست است که حسین بن علی (ع) نوه پیامبر (ص) است، ولی آن حضرت، نوه‌های دیگری هم داشته‌اند که درباره آن‌ها چنین تعبیری نفرمودند. بنابراین، سخن رسول‌خدا (ص) به این معناست که کیان دین و نبوّت و رسالت من با قیام حسین (ع) زنده است. از این‌رو، پیام نهضت حسینی تا شعاع رسالت و نبوّت رسول اکرم (ص) نفوذ دارد.

به یقین از تبار او کسی خواهد آمد که حنجره‌اش از جنس فریاد ظهر عاشوراست و او سراغ از یاوران امام حسین خواهد گرفت. آیا نمی‌خواهید به حنجره تشنه و خونین جد شهیدش پاسخی گویید و به ندای او برخیزید؟ پس زمینه‌ساز سلاله دیار کربلای حسین باشید که ظهور نزدیک است.

هم زخم‌های امام را بشماریم و هم حرف‌های امام را؛ تا با این دو، عالم را تسخیر کربلای او کنیم.

امام حسین (ع) مهندس ناظر است. اگر ساختمان زندگی‌ات را با نقشه خدا ساختی، خلافی ندارد و جریمه نمی‌شوی.

 به تعبیر مرحوم دولابی: امام حسین بیشتر از خدا طرفدار دارد! و به تعبیر رهبر معظم انقلاب: «آن که در مقابل خدا سجده نمی‌کند[ نیز ]در مقابل عظمت حسین‌بن‌علی سر فرود می‌آورد! »  هر امامی آمد به جای «حسن حسن» و «باقر باقر» و «رضا رضا»... به ما «حسین حسین» یاد داد.  اصلا خدا خواسته است از جانب امام حسین (ع) جلوه کند و با امام حسین خودش را و دینش را معرفی کند. 

برای اشک گفته‌اند: پیش از آنکه اشک ریخته شده شما خشک شود و از بین برود، سراغ حضرت حسین بیایید تا اشک زنده و جاودانه شود! اشکهایتان را برای حسین (ع) نگه دارید، با حسین (ع) اصلا همه غمها کوچک می‌شود. این فرمول را برای همه گوهرهای عمرتان استفاده کنید تا ماندگار شود. این همان ترجمان سخن خود امام حسین است: «أَوْ سَمِعْتُمْ‌ بِغَرِیبٍ أَوْ شَهِیدٍ فَانْدُبُونِی» شهید و غریب را بهانه کنید و بر من بگریید، هر شهید و غریبی بهانه طرح نام حسین است. همه این عناصر مقدمه ایجاد گفتمان عاشورا هستند: اشک، غربت، غریب، شهید!

جور دیگر باید دید! همة ذرات، روضه‌خوان حسین هستند، اگر در امتداد نگاه امام سجاد قرار بگیری؛ شیرخواره، آب روان، ذبح گوسفند... بعد از تو همه نمادهای‌مان بوی کربلا گرفت! بعد از داستان کربلایت، همه‌چیز روایت روی تو شد. نه فقط علم و بیرق و دسته عزا و اشک. نه فقط شهادت و مرگ و خون و زندگی، بلکه حتی «آب» و «نعل اسب» و «حصیر» هم یادآور تو شد و روضه‌خوان دردهایت.

فعل معصوم، قول معصوم، تقریر معصوم، مثل آیات قرآن کریم معصوم است، مصون از اشتباه است.

«لَیْسَ‌ الْعِلْمُ‌ بِالتَّعَلُّمِ‌ إِنَّمَا هُوَ نُورٌ یَقَعُ فِی قَلْبِ مَنْ یُرِیدُ اللهُ تَبَارَک وَ تَعَالَی أَنْ یَهْدِیَه‌»: خدا علم را در قلب هرکس بخواهد قرار می‌دهد. از آن طرف در روایت امام صادق است که: «مَنْ‌ أَرَادَ اللهُ‌ بِهِ الْخَیْرَ قَذَفَ‌ فِی قَلْبِهِ حُبَّ الْحُسَیْنِ علیه السلام وَ حُبَّ زِیَارَتِه‌» خدا برای کسی که اراده خیر کند، محبت حسین را در دلش قرار می‌دهد و محبت زیارتش را. قرار گرفتن والقایی بودن این دو حقیقت نیز محل تأمل و توجه است. («یَقَعُ فِی قَلْبِ... » و «قَذَفَ‌ فِی قَلْبِهِ... ») دقت در علوم حصولی و تلاش برای تحصیل علوم حضوری نتیجه این درنگ باید باشد.

به یاد آن دانشمند که با همه وجودش شهادت می‌داد که زمین به دور خورشید می‌گردد و نه خورشید در مدار زمین؛ و بر این عقیده‌اش تا پای جان ایستاد و حرفش این بود که اگر همه‌ی زمین خلاف آن را بگویند، باز هم زمین در مدار خورشید می‌گردد. روزی نیز همه به این اثبات بزرگ نائل خواهند شد که همه چیز در مدار حسین است، نه فقط در عرفان و سلوک و معنویت، که در علم، در نور، در پیشرفت و در هر امری!

در فقه گفته می‌شود آب قلیل اگر به کر متصل باشد دیگر حکم آب کر را دارد. اصحاب هم اینگونه بودند خود را به اقیانوسی وصل کردند که برای همیشه حضور دارد پس آن‌ها هم حضورشان همیشگی است. این سرّ جاودانگی اصحاب امام حسین (ع) با خود امام است.