بریده‌هایی از کتاب تنها علاج

تو می‌آیی و همراهت شهیدان باز می‌گردند و آوینی روایت می‌کند فتح نهایی را

فرمود: «أَیُّهَا النَّاسُ شُقُّوا أَمْوَاجَ‌ الْفِتَنِ‌ بِسُفُنِ النَّجَاة» امواج فتنه‌ها را به کشتی‌های نجات بشکافید و عبور کنید؛ و همگان می‌دانند نجات‌بخش‌تر از کشتی امام حسین نیست؛ پس «شُقُّوا أَمْوَاجَ‌ الْفِتَنِ بِالحُسَینِ! »

گشته‌ام در جهان و آخر کار دلبری برگزیده‌ام که مپرس

حسینی باشید و حسینی بمانید. خودتان را در میدان حسینی پرورش و رشد دهید و بدانید که طریق‌ سعادت‌ دنیا و آخرت همین است و خدای متعال، به شما کمک خواهد کرد. (۱۳۷۴/۸/۱۷)

هر روز باید ذکرت این باشد که خدایا مرا تشنه‌تر کن:

با امام حسین (ع) به همه جا می‌توان رسید

خداوند متعال رسول و پیامبری داشت که قومش بر او مسلّط شده و پوست صورت و سر او را کندند. رسولی از رسولان پروردگار عالمیان نزد او آمد و گفت: پروردگارت به تو سلام می‌رساند و می‌فرماید: آنچه به تو وارد شد را دیدم و به من امر فرمود که تو را اطاعت نمایم حال آنچه می‌خواهی به من بفرما. وی فرمود: من خواستارم که آنچه به حضرت حسین (ع) از بلا و محنت رسید پیرو آن حضرت باشم. » «امام صادق (ع) فرمودند: اسماعیلی که حق تعالی در کتاب عزیزش از او یاد کرده و فرموده: وَ اذْکرْ فِی الْکتابِ إِسْماعِیلَ إِنَّهُ کانَ صادِقَ الْوَعْدِ، گرفتار قومش شد و او را گرفته پوست صورت و سرش را کندند پس فرشته‌ای نزد او آمد عرضه داشت: خداوند متعال من را نزد تو فرستاده اکنون آنچه می‌خواهی به من دستور بده. اسماعیل فرمود: من پیرو حسین بن علی (ع) هستم‌.

خواندن، مقدمه عمل کردن است و این درسی است که کربلا به انسان می‌آموزد.

در کربلا مزاری است که ممتاز از بقیه است و بر روی آن جمله‌ای شکوهمند از امام حسین نقش بسته است که شنیدن آن هرکسی را شیدای شبیه او شدن می‌کند: «لِلهِ درک یَا حَبیب لَقَدْ کُنْتَ فَاضِلاً تَخْتِمُ الْقُرآنَ فِی لَیْلَة وَاحِدَة!!» اینجا مزار حبیب است! حبیبی که امام او را به شاخص زندگی قرآنی‌اش ستوده است: خدا به تو خیر و برکت دهد حبیب! تو انسان فضیلت‌مندی بودی!

روزی نیز همه به این اثبات بزرگ نائل خواهند شد که همه چیز در مدار حسین است، نه فقط در عرفان و سلوک و معنویت، که در علم، در نور، در پیشرفت و در هر امری! روزی درک این مساله، سکه رایج فهم‌ها خواهد شد که وقتی امام حسین در معادله‌ای وارد شود، همه نبایدها و بایدها قابل تغییرند. آن روز همه نظریات در مدار حضرت حسین خواهند چرخید و همه رساله‌ها و پایان‌نامه‌ها محتاج پیوست عاشورایی خواهند شد! زمین به دور خودش چرخ می‌زند تا که نشان دهد به سماوات، کربلایت را

عاشورا به ما آموخت که با هیچ، می‌توان همه چیز ساخت.

یقین داریم که قلب آخرالزمان، قلب ظهور، قلب رجعت و حتی قلب قیامت، «امام حسین» است، برای همین مرکز همه کارهای‌مان را عاشورا و کربلایش گذاشته‌ایم.

نباید فقط قاری قرآن بود، بلکه باید عامل قرآن هم بود.

حضرت حق چهار چیز در عوض شهادت به امام داد: أَنَّ اللهَ عَوَّضَ الْحُسَیْنَ علیه السلام مِنْ قَتْلِهِ أَرْبَعَ خِصَالٍ ۱.       جَعَلَ الشِّفَاءَ فِی تُرْبَتِهِ؛ ۲.       وَ إِجَابَةَ الدُّعَاءِ تَحْتَ قُبَّتِهِ‌؛ ۳.       وَ الْأَئِمَّةَ مِنْ ذُرِّیَّتِهِ‌؛ ۴.       وَ أَنْ لَا تُعَدَّ أَیَّامُ زَائِرِیهِ مِنْ أَعْمَارِهِمْ این‌ها ویژگی‌های خاص اباعبدالله الحسین و حرم اوست. آری تنها خاک اوست که شفاست، گنبد او گنبد مستجاب است و دعا تحت قبه اوست که رنگ استجابت دارد، ائمه از ذریه اویند، روزهای زیارت زائران او، جزء عمرشان حساب نمی‌شود.

هر روز باید ذکرت این باشد که خدایا مرا تشنه‌تر کن: شبی به گرد ضریحت طواف خواهم کرد به فقر ذاتی خود اعتراف خواهم کرد عامل حرکت، عطش و تشنگی است. ببین چه قدر حبیب تشنه است که هرشبش را با قرآن سیراب می‌کند. اگر عطش را از امام حسین (ع) بخواهی، امام، حبیب و عطش او را به تو نشان می‌دهد. هرشب با قرآن باشی و سیر نشوی. همیشه احساس نیاز کن چون فقیری (یَا أَیُّهَا النَّاسُ أَنتُمُ الْفُقَرَاءُ إِلَی اللَّـهِ وَاللَّـهُ هُوَ الْغَنِیُّ الْحَمِیدُ) (فاطر/۱۵)

«کل الخیر فی باب الحسین»

«اگر همه‌ی ما عاشورایی باشیم، حرکت دنیا به سمت صلاح، سریع و زمینه‌ی ظهور ولیّ مطلقِ حق، فراهم خواهد شد. باید این مفاد برای مردم بیان شود. »

آنچه بشر به آن احتیاج دارد آرامش کربلایی است. امام حسین (ع) بود که نشان داد با آن همه مصائب و تحمل آن سختی‌های طاقت فرسا، چگونه می‌توان آرامش برگرفته از توکل به رضای حق را حفظ کرد.

نماد ما «روی» لیوان نیست که پاک شود، نماد ما «داخل» لیوان است که همیشه یادآور لب عطشان حسین است. این راهبرد اهل‌بیت برای جاودانگی حقیقت کربلا بود.

زمین به دور خودش چرخ می‌زند تا که نشان دهد به سماوات، کربلایت را