بریده‌هایی از کتاب امید به رحمت الهی

اِنَّ رَبّی حَکَمَ وَ اَقْسَمَ اَنْ لا یَجُوزُهُ ظُلمُ ظالمٍ؛ خدای متعال حکم کرده و به ذات خود قسم خورده که از ظلم ظالم نمی‌گذرد.

ما دو نوع گنهکار داریم؛ یک گنهکاری است که معاند است و در گناه پافشاری دارد، یا حقّ الناس بر عهدۀ اوست و می‌تواند جبران کند و جبران نمی‌کند. این مشکل دارد. شلوغ‌ترین موقف در قیامت، موقف حقّ النّاس است. اگر در دنیا حقّ النّاس را ادا نکنیم، هزار مرتبه هم «العفو» بگوییم، «استغفر الله» بگوییم، جبران نمی‌شود. به حقّ النّاس باید نگاه ویژه‌ای داشته باشیم.

در روایات ما سفارش شده است اگر حاجتی دارید، قبل از آن صلوات بفرستید، بعد از آن هم صلوات بفرستید؛ چون صلوات دعای مستجاب است. خدا حیا می‌کند آنچه بین این دو دعا مستجاب است اجابت نکند.

هر چقدر حضور قلب و توجّه دارید و دل به خدا می‌دهید، آن مقدار از نماز شما قبول است. یعنی هم‌نشین خدا هستید. ولی کسی که در نماز معامله می‌کند، توجه او به این طرف و آن طرف می‌رود و کارهای دیگر انجام می‌دهد، جلیس خدا نیست. جلیس افکار و خیالات خود است. این است که مولانا می‌گوید: ای برادر تو همان اندیشه‌ای ما بقی خود استخوان و ریشه‌ای گر گل است اندیشۀ تو گلشنی ور بود فکر تو هیمه تو گلخنی