بریده‌هایی از کتاب برسد به دست لیلا حاتمی

بار اول نیست دروغ می‌گی... اما بار اولته که داری حالم رو به هم می‌زنی.

گرفتنِ دستت بهانه نمی‌خواست جرئت می‌خواست...

عقل تنها چیزیه که مردم فکر می‌کنن به عدالت بین‌شون تقسیم شده. همه خودشون رو عاقل می‌دونن.

خیلی بستگی دارد که حرف از دهان چه کسی بیرون بیاید؛ یک حرف را یک نفر می‌زند کفری می‌شوی، یکی دیگر می‌زند حال می‌کنی. حرف‌شان یکی است، گفتنش فرق می‌کند.

گفت چیزهایی هست که نمی‌دانی. گفتم یعنی چه؟ گفت اسم یک فیلم است. گفت فیلم خوبی است. گفت لیلا حاتمی نقش زنی را بازی می‌کند که ناخواسته باعث می‌شود یک مرد از غار تنهایی‌اش بیاید بیرون. همین که مرد از غارش بیرون آمد، یک قلوه‌سنگ از آسمان می‌افتد جلوِ درِ غار و بسته می‌شود. دیگر نمی‌تواند برگردد توی غار. مرد که درگیر زن شده دارد نم‌نم نزدیکش می‌شود. عاشقش می‌شود. می‌خواهد بگوید دوستش دارد که... که زن به او می‌گوید چیزهایی هست که نمی‌دانی. بعد هم مرد را یک‌لنگه‌پا، معلق، ول می‌کند و می‌رود. عین لک‌لک.

بعد که فکرش را کردم دیدم از همان نشستن توی ماشین امیررضا یک چیزیش بوده من نفهمیده‌ام. من که رفیق این‌همه سالش بودم نفهمیدم که یک چیزیش هست. آدمیزاد است دیگر؛ یک وقتی مثلاً سی سال با زنت زندگی کرده‌ای، اما می‌بینی هنوز نمی‌فهمد که یک چیزیت هست.