بریده‌هایی از کتاب یک خانواده تقریباً معمولی

استلا گفت: «یه لیوان نوشیدنی قرمز؟» برای جلب رضایتم نگاهی به من کرد. من هم به الریکا نگاه کردم. همسرم گفت: «امروز روز خاصیه.»

ادامه می‌دهد. «من عاشقشم.» صدایش می‌لرزد.

هر کسی هرجور دوست داره زندگی می‌کنه. اصلِ مطلب رضایت آدم‌ها از زندگی خودشونه.

بی‌اطلاعی یکی می‌تواند سلاح قدرتمند برای دیگری باشد.

یک تصمیم درست با تصمیمی که خودت فکر می‌کنی درست است فرق دارد.

دلم لَک زده برای نور و روشنایی.

آدم‌های بی‌گناه دروغ نمی‌گن

همیشه پاییز جذابیت خاصی برایم داشت و احساس می‌کردم شروعی دوباره است، مثل اوایل روزهای عاشقی.

در هنگام مصیبت‌ها و بلایای ناگهانی، از مردم می‌خواستم با هم باشند و اتحاد بین خودشان را حفظ کنند، کارهای فردی را کنار بگذارند و به داد همدیگر برسند. در این مواقع مفهوم واقعی انسانیت آشکار می‌شود و می‌توانیم بهتر از هر زمان دیگری همدیگر را بشناسیم. در غم و ناراحتی‌ها بیشتر از همیشه به همدیگر نیاز داریم.

وقتی به جملات پاول مقدس دربارهٔ عشق و حقیقت می‌اندیشم، ناخودآگاه به وجد می‌آیم و به خودم می‌گویم مادامی‌که به عشق ایمان داشته باشی، حقیقت پیروز است. عشق به‌قدری باارزش است که نمی‌توان قیمتی روی آن گذاشت.

در خانواده‌ای به‌غایت آزاد و منسجم بزرگ شدم. قوانین و قواعد سخت و شدیدی وجود نداشت. عقل سلیم و اخلاق پسندیده به‌وفور یافت می‌شد.

حتی در متعصب‌ترین ادیان هم خدا را برای رنج‌ها و بدبختی‌هایی که به سراغ انسان می‌آید سرزنش نمی‌کنند. انسان زاده شده تا مرتکب اشتباه شود.

عشق‌ورزیدن سخت‌ترین کار دنیاست.

این روزها نوجوانان حتی قبل از سن بلوغ، بدون اجازهٔ والدین هر کاری دوست دارند انجام می‌دهند. بنابراین عجیب نبود که استلا هم بخواهد مستقل باشد. هیچ‌وقت نخواستم ایمانم را به او تحمیل کنم.

دروغگویی هنری است که همه از پسِ آن برنمی‌آیند.

دو نفری که در تمام لحظات زندگی کنار هم هستند و همچون دو روح در یک کالبد به جنگ با مشکلات می‌روند، هیچ‌وقت همدیگر را تنها نمی‌گذارند، درست مثل ما.

من یه دخترم و باید از خودم دفاع کنم

در دنیایی که درک خیلی چیزها غیرممکن و دور از ذهن است، تنها خداست که می‌ماند. تصویر ذهنی انسان و حاکم مطلق.

«من اینجام. ما با همیم.» شاید حرف‌هایم کارساز نباشد اما در شرایط فعلی چیز دیگری به ذهنم نمی‌رسد.

همیشه تغییرات بزرگ به‌کُندی صورت می‌گیرند.