بریده‌هایی از کتاب یک خانواده تقریباً معمولی

«این هم بگذرد! بی‌خیال!»

وقتی تحمل گرما را نداری با آتش بازی نکن.

«می‌دونی بزرگ‌ترین افسوس آدم‌های درحال احتضار چیه؟ اونها برای کارهایی که انجام دادن افسوس نمی‌خورن بلکه برای کارهای نکرده‌شون پشیمونن.»

«درست می‌شه. نگران نباش. با همدیگه حلش می‌کنیم.»

یک لحظه از یاد خدا غافل نمی‌شدم و زیر لب دعا می‌کردم. پروردگارم عادل و بخشنده است.

رو به آسمان کردم و گفتم خدایا خودت کمک کن. البته می‌دانستم او هیچ‌چیز را از ما دریغ نمی‌کند.

از نظر من زندگی مسیر بی‌انتهای یادگیری است.

«نمی‌دونم باهام چیکار کردی که هروقت می‌ری احساس تنهایی می‌کنم.»

بین بی‌عاطفگی و تحقیر تفاوت چشمگیری وجود دارد.

یادم می‌آید ده‌ساله که بودم، بدجوری موهای خواهرم را کشیدم. پدرم از من پرسید: «دلت خُنک شد؟» همین سؤال کافی بود تا احساس شرم و گناه کنم و اشک بریزم.