بریده‌هایی از کتاب علی حقیقتی بر گونه اساطیر

زیرا انسان به میزانی که برخوردارتر است انسان نیست، بلکه انسان به میزانی که خود را نیازمندتر احساس می‌کند انسان است.

اصلاح انسان باشیم. و علم تنها به انسان خدمت می‌کند و هیچ‌گونه رسالتی را برای رهبری و خوب‌تر شدن و اصلاح انسان تعهد نمی‌کند. کدام علم امروز در دنیا هست که اصلاح اخلاقی انسان را تعهد بکند؟ کدام رشته علمی است که تعقیب آن رشته علمی، انسان متعالی بسازد؟ هیچ رشته‌ای. همه رشته‌ها انسان خودآگاه و آگاه بر طبیعت می‌سازد، برای مقتدرتر شدن. بنا بر این علم تنها خدمت به انسان می‌کند، در صورتی که رسالت مقدس‌تر علم و فوری‌تر و مقدم‌تر علم، اصلاح انسان است و شناختن انسان؛

چرا ما پاییز را دوست داریم؟ به خاطر اینکه در آنجا احساس پایان می‌کنیم. یعنی آن درد دایمی نجات را در غروب بیشتر احساس می‌کنیم و احساس‌های عمیق‌تر، غروب را بیشتر با خودشان خویشاوند می‌بینند.

در مذاهب ابراهیمی که از آدم شروع می‌شود تا خاتم ـ و اسلام ما آخرین و کامل‌ترین مذهب از این سلسله مذاهب است ـ باز می‌بینیم که مسئله فلاح و مسئله رجعت به طرف خدا و نجات از این عالم ماده، اساسی‌ترین تلاش و اساسی‌ترین احساسی است که در این مذاهب وجود دارد. و همچنین فرهنگ‌شناسی بدوی نشان می‌دهد که انسان بدوی، انسان ابتدایی، انسان‌هایی که در هشت هزار سال، ده هزار و بیست ـ سی هزار سال و حتی در غاری که در اسپانیا تازه کشف کرده‌اند، سی‌وسه هزار سال پیش[ بوده‌اند ]و همچنین انسان‌هایی که به صورت بدوی (بدون لباس، بدون خط، بدون زبان) امروز زندگی می‌کنند، این‌ها همه در تلاشِ تماس و رسیدن به آن غیب بودند، به آنجایی که بهتر از اینجاست و آنجا شایسته انسان است و انسان باید خودش را به آنجا برساند، که اینجا کمش هست، و آنجا همه‌چیز هست. و از این جهت است که بهشت همواره در ذهن انسان و در همه مذاهب وجود داشته. حتی توی فلسفه‌های غیرمذهبی، باز مدینه فاضله وجود دارد

کسانی که مانند علی معتقد به زندانی بودن انسان در این عالم‌اند و معتقد به بلاهت عالم ماده و حماقت عالم ماده هستند و معتقد به یک دنیای ماورایی‌تر و یک دنیای مقدس‌تری هستند که آنجا شعور کل، احساس کل، حیات کل، بصیرت کل و عقل کل وجود دارد و آن عالم از جنس انسان است و[ انسان ]در اینجا زندانی است و بیش از این عالم است،

«انسان امروز از هر موقعی و هر دوره‌ای در تاریخ مقتدرتر است بر طبیعت، اما از همه دوره‌های تاریخ که انسان تمدن و فرهنگ داشته ضعیف‌تر است بر خودش». «از همه دوره‌های تاریخ، انسان آشناتر است نسبت بر طبیعت و از همه دوره‌های تاریخ ناآگاه‌تر و نادان‌تر است نسبت به خودش»،

مصلحت‌آلوده می‌کند حقیقت را.

هنر عبارت است از پنجره‌ای از این عالم به آن عالم مطلق‌ها و مقدس‌ها و زیبایی‌های زیبا و مقدس و متعالی