بریده‌هایی از کتاب چگونه بر جهان حکومت کنیم؟

هیچ‌وقت این نکته را فراموش نکنید: «مردم شما بدجور به غذا احتیاج دارند و این مسئله اصلاً و ابداً شوخی‌بردار نیست». اگر اوضاع مملکت تحت حکومت‌تان به‌قدری خراب باشد که مردم نتوانند غذای کافی برای خودشان و خانواده‌شان روی میز یا سر سفره بگذارند، عاصی می‌شوند و فکر خطرناک یافتن جانشینی برای شما به ذهن‌شان خطور می‌کند. اما اگر یک استاندارد زندگی حداقلی برای آن‌ها فراهم کنید، خودشان را با آن تطبیق می‌دهند. از خاطر نبرید که شرایط اقتصادی عالی برای عامهٔ مردم می‌تواند به اندازهٔ شرایط اقتصادی بدشان خطرناک باشد. مردم اگر دغدغهٔ معاش نداشته باشند، فرصت می‌کنند کتاب و مطبوعات بخوانند و به این مسئله فکر کنند که اصلاً چرا باید تحت حکومت مستبدانهٔ شما زندگی کنند. پس سیاست شما باید از این قرار باشد: شرایط زندگی حداقلی برای مردم فراهم کنید.

من و مردم به یک توافق شرافتمندانه دست یافتیم که هر دو طرف را راضی می‌کند. آن‌ها هرچه دل‌شان بخواهد می‌گویند و من هرچه دلم بخواهد می‌کنم. فکر می‌کنم این شکل عملی یک حکومت استبدادی مردمی است.

معمولاً در نظام‌های دموکراتیک، تصمیمات دولتی و حکومتی اندکی گرفته می‌شود، چرا؟ شیوهٔ تصمیم‌گیری‌های مهم حکومتی در نظام‌های دموکراتیک از این قرار است: سیاستمداری یک ایدهٔ درخشان دارد. آن را به صورت لایحه تنظیم می‌کند. کمیته‌ای مسئول بررسی آن می‌شود. اصلاحات لازم انجام می‌شود. به مجلس می‌رود. در مجلس به‌خاطر پاره‌ای ایرادات و مشکلات رد می‌شود. مجدداً روی آن کار می‌شود و مجدداً به‌خاطرش گزارش‌های لازم تهیه می‌شود. در همین حین دولت عوض می‌شود. دولت جدید نظر مساعدی نسبت به آن سیاستمدار یا این لایحه ندارد و آن ایدهٔ درخشان کلاً دفن می‌شود. اما در نظام دیکتاتوری این مسائل دست‌وپاگیر وجود ندارد. از آن‌جا که حرف اول و آخر در تصمیمات مهم متعلق به جناب دیکتاتور است، فقط دو سؤال مطرح است: آیا این تصمیم دشمنانم را پریشان و ناراحت می‌کند؟ آیا این تصمیم مرا پولدارتر می‌کند؟

اگر قرار است خبری منفی دربارهٔ شما و اطرافیان‌تان از رسانه پخش شود، با انتشار اخباری عاطفی، عشقی، احساسی، می‌توانید آن را تحت پوشش قرار دهید. مردم ترجیح می‌دهند مراسم عروسی شاد و پراحساس دختر شما را ببینند تا گزارش تلویزیونی خشک و کسل‌کنندهٔ پر از آمار و ارقام در مورد فساد مالی حکومت‌تان را.

این نقل قول هیتلر را آویزهٔ گوش‌تان کنید: وظیفهٔ رسانه همیشه و به‌طور ثابت جلوه دادن حقیقت به طرزی است که از حق ما جانبداری کند. قدرت درک توده کم، اما قدرت فراموشی‌شان زیاد است. به‌وسیلهٔ تبلیغات می‌توان مردم را معتقد ساخت که بهشت، جهنم و جهنم، بهشت است. هر چقدر این دروغ‌ها بزرگ‌تر باشد مردم حاضرند برای تحقق آن‌ها تلفات بیشتری بدهند.

تصاویر تمام‌رخ و نیم‌رخ‌تان در تمام دفاتر و ادارات دولتی نصب شود. همچنین هر مغازه و شرکتی که دوست ندارد این کار را انجام دهد، تعطیل شود. دستور درج تصاویرتان را روی اسکناس و سکه‌ها بدهید. سکه‌ها بخصوص اهمیت ویژه‌ای دارند. تصور کنید باستان‌شناسی را که هزار سال دیگر در حین جستجو در خرابه‌های شهر و کشورها سکه‌ای را با تصویر شما کشف کند. ضمناً تصور کنید که جانشین شما چه دردسری با این سکه‌ها دارد و چقدر حرص می‌خورد که باید بر کشوری حکومت کند که تصاویر شما روی سکه‌هایش حک شده

جامعه خوش دارد کمتر بداند و بیشتر محکوم کند

همان‌طور که زنان می‌توانند دروغ‌گویی و بی‌وفایی شوهرشان را تا حدی تحمل کنند، اما بی‌پولی و بی‌عرضگی او را هیچ‌وقت تاب نمی‌آورند، مردم نیز می‌توانند فساد، بی‌رحمی، بی‌عدالتی و تبعیض دولتمردان را تحمل کنند، چون می‌دانند که لازمهٔ هر حکومت و دولتی است؛ اما در برابر بی‌کفایتی که منجر به اتخاذ سیاست‌هایی غلط می‌شود که به معیشت و منافع شخصی‌شان لطمه می‌زند، ساکت نمی‌نشینند.

دموکراسی نوعی از حکومت است که انتخابات آزاد را با آزادی عمل دادن به عدهٔ زیادی نالایق برای منصوب کردن مشتی افراد فاسد جایگزین می‌کند. جرج برنارد شاو

مهم نیست که آدم‌های گذرا شما را نادیده بگیرند و تحقیرتان کنند، انتقام غذایی است که بهتر است سرد سرو شود.

مذهب: پتک مخملی هر چقدر بیشتر مذاهب را مطالعه می‌کنم بیشتر متقاعد می‌شوم که انسان در طول تاریخ چیزی جز خودش را نپرستیده است.

اگر برق نبود، ملت لیبی مجبور می‌شد در تاریکی برنامه‌های تلویزیونی را مشاهده کند. معمر قذافی

قدرتمند بودن مثل محترم بودن است، اگر مجبوری که به مردم بگویی آدم محترمی هستی، معلوم می‌شود که واقعاً نیستی. مارگارت تاچر

به شما یاد می‌دهیم وقتی در حال خنجر زدن از پشت به دیگران هستید، چطور هوای پشت خودتان را داشته باشید

کودکان بزرگ‌ترین دیکتاتورها هستند.

مذهب: پتک مخملی هر چقدر بیشتر مذاهب را مطالعه می‌کنم بیشتر متقاعد می‌شوم که انسان در طول تاریخ چیزی جز خودش را نپرستیده است. سر ریچارد فرانسیس باتن

۱. فروشندگی: استادان پیوند حقیقت و واقعیت هستند درست مثل سیاستمداران. ۲. منشی حزب: استالین و برژنف از همین‌جا شروع کردند، دقیقاً همین‌جا. ۳. کارگردانی فیلم: ساخت فیلم یک شیوهٔ خوب برای پنهان کردن تمایلات مگالومانیایی است. این را دیگر همه می‌دانند. ۴. برنامه‌نویسی کامپیوتر: بیل گیتس و خیلی پولدارهای حوزهٔ سایبر کارشان را از همین‌جا شروع کردند. ۵. سرآشپز: در آشپزخانهٔ یک رستوران دموکراسی معنایی ندارد. حرف اول و آخر از آن سرآشپز است.

صفات قانونی و مشروع، معادل صفات صحیح و درستکارانه نیست. چون اگر چیزی از لحاظ قانونی صحیح باشد دلیل بر شایسته و قابل احترام بودنش نمی‌شود.

دموکراسی نوعی از حکومت است که انتخابات آزاد را با آزادی عمل دادن به عدهٔ زیادی نالایق برای منصوب کردن مشتی افراد فاسد جایگزین می‌کند. جرج برنارد شاو

برای این‌که بدانید شخصیتی کاریزماتیک دارید یا خیر، یک راه ساده وجود دارد. از اطرافیان و آشنایان و همسایگان‌تان بخواهید به شما پول قرض بدهند. بعد که پول‌شان تمام شد از آن‌ها بخواهید از دوستان و آشنایان‌شان برای شما پول قرض بگیرند. بعد که پول آن دوستان و آشناهایشان هم تمام شد، از آن‌ها بخواهید به‌خاطر شما دزدی کنند. اگر تا پای دزدی رفتند بدانید که از کاریزمای لازم یک حاکم، یک رهبر برخوردارید. اگر نه بهتر است دنبال یک‌سری دوست و آشنای جدید باشید.