بریده‌هایی از کتاب چگونه بر جهان حکومت کنیم؟

بعضی‌ها می‌گویند قدرت باید تقسیم شود، می‌گویند قدرت زیاد در دست یک نفر چیز بدی است، قدرت شخصیت افراد را به شکل نامطلوبی تغییر می‌دهد، قدرت اَخ است و چنین است و چنان و قس علی‌هذا. اما خیلی این حرف‌ها را جدی نگیرید، تنها آدم‌های ناتوان و بی‌جربزه از این حرف‌ها می‌زنند. کسانی که قدرت دارند می‌دانند که زندگی بدون قدرت هیچ است، بی‌معنا است. بدون قدرت هیچ‌چیز نیستید. در تندباد حوادث مثل بیدی هستید که با هر بادی می‌لرزید و احتمالش هم هست که کلاً ریشه‌کن شوید. اما با قدرت شما چیز می‌شوید، همه‌چیز. آدمی که می‌تواند دنیا را عوض کند.

مذهب: پتک مخملی هر چقدر بیشتر مذاهب را مطالعه می‌کنم بیشتر متقاعد می‌شوم که انسان در طول تاریخ چیزی جز خودش را نپرستیده است.

بدون قدرت هیچ‌چیز نیستید. در تندباد حوادث مثل بیدی هستید که با هر بادی می‌لرزید و احتمالش هم هست که کلاً ریشه‌کن شوید.

مردی که عقل در کلّه‌اش دارد و این را می‌داند، قادر به شکست ده مرد است که عقل در کله‌شان ندارند و آن را نمی‌دانند.

سخت؟ شکنجه‌گران اندک‌اندک پوست و گوشت فیلوتاس را قیچی کردند تا استخوان‌هایش پدیدار شد. سپس بر استخوان‌های بی‌گوشت‌شده‌اش تازیانه زدند.

ایجاد نظام اداری عظیم و پیچیده یکی از شیوه‌های پسندیده و کارآمد سر کار گذاشتن و درگیر کردن ذهن مردم‌تان است. در ضمن از این طریق می‌توانید تمام آشنایان بی‌کفایت، تنبل و مفت‌خور و برخوردار از «ژن خوب» خودتان را مشغول کار کنید. این کار چه فایده‌ای دارد؟ سر کار رفتن قوم و خویش و دوستان علاف بیکار و اکثراً بی‌هنر شما و پیشرفت سریع‌شان در طی مدارج ترقی باعث می‌شود که خودشان را مدیون و مرهون شما بدانند و بلافاصله خواسته‌های شما را اجرایی کنند. در ضمن نهادها و ادارات موازی در رقابت با یکدیگر سرشان گرم می‌شود و هیچ‌گاه تهدیدی برای شما نمی‌شوند.

خیلی بد است که تنها کسانی که می‌دانند یک کشور باید چطور اداره شود، راننده تاکسی‌ها و سلمانی‌ها هستند. جرج بارنز

کودکان بزرگ‌ترین دیکتاتورها هستند. آن‌ها همیشه چیزی را که می‌خواهند به‌دست می‌آورند و تنها در ازای یک خنده یا یک صدای نامفهوم، پدر و مادر تمام اذیت و آزارشان را فراموش می‌کنند.

از آل‌کاپون نقل می‌کنند: «می‌توانی از مکافات جنایت فرار کنی، به شرط این‌که لباس تمیز بپوشی و به خیریه کمک کنی»

سخنرانی‌های شما باید احساسات مردم را تحریک کند، نه این‌که خدای نکرده آن‌ها را به فکر کردن وادارد.