بریده‌هایی از کتاب شهربانو

خوشبختی یعنی در هر حالتی که هستی، هر چه هستی، بگردی دنبال خوش‌ترین حالتِ ممکنِ همان حالت.

خوشبختی یعنی در هر حالتی که هستی، هر چه هستی، بگردی دنبال خوش‌ترین حالتِ ممکنِ همان حالت.

«همهٔ آدم‌ها پیش از مردن حال‌شان یک‌دفعه خوب می‌شود. مادرم می‌گفت مثل آخرین شعلهٔ شمع که همیشه روشن‌ترین شعله است.»

«روز الست، خدا همهٔ موجودات را جمع می‌کند و به تک‌تک آن‌ها می‌گوید آیا خلیفهٔ من روی زمین می‌شوید؟ کوه، دریا، خورشید، ماه، همه‌وهمه جواب می‌دهند نه، چون این وظیفهٔ سنگینی است و ما توانایی حملش را نداریم. تنها انسان است که می‌گوید بله و به قول حافظ به مقام عیش می‌رسد.»

«همهٔ آدم‌ها پیش از مردن حال‌شان یک‌دفعه خوب می‌شود. مادرم می‌گفت مثل آخرین شعلهٔ شمع که همیشه روشن‌ترین شعله است.»

«همهٔ آدم‌ها پیش از مردن حال‌شان یک‌دفعه خوب می‌شود. مادرم می‌گفت مثل آخرین شعلهٔ شمع که همیشه روشن‌ترین شعله است.»

به‌نظرت شاید دیوانگی بیاید اما هیچ‌وقت از کارهای آسان خوشم نیامده. حافظ می‌گوید "مقام عیش میسر نمی‌شود بی‌رنج، بلی به حکم بلا بسته‌اند عهد الست".»

پدر و مادر نگاه معنادار بدی به مدیر مهد کردند.

خوشبختی یعنی در هر حالتی که هستی، هر چه هستی، بگردی دنبال خوش‌ترین حالتِ ممکنِ همان حالت

تعریفش از زنده بودن همین بود. همین که بتوانی مدام خودت را متعجب کنی، البته ناخواسته. یعنی همین‌طور دلی زندگی‌ات را بکنی و یک جاهایی ببینی، اِ، این کی بود دیگر؟ من بودم؟

چه کسی دربارهٔ شکوهمندی تنهایی قلم‌فرسایی کرده است؟ هر کس بوده نمی‌دانسته تنهایی چه کوفتی است، چه نفرین آسان‌گیری است و چه جنس معیوبی است که بی‌تعارف می‌گردد و می‌گردد و چرخ می‌زند و همیشه بیخ ریش صاحبش برمی‌گردد.

به قول شهید خرازی، درشت‌نویسی است تا درست‌نویسی.