بریده‌هایی از کتاب ماه و شش پنی

«وقتی زنی عاشق تو می‌شود، تا وقتی روحت را تصاحب نکرده باشد، راضی نخواهد شد. ضعیف است و از همین رو جنون استیلا و برتری دارد و هیچ چیز دیگری هم راضی‌اش نخواهد کرد. او ذهن کوچکی دارد و از تمام چیزهای انتزاعی آزرده می‌شود، چون نمی‌تواند آن‌ها را به چنگ بیاورد. دلمشغول مادیات است و به مفاهیم آرمانی رشک می‌ورزد. روح مرد در دوردست‌ترین مرزهای کیهان پرسه می‌زند و زن در پی آن است که آن را در دفترچهٔ دخل وخرج خانه به بند کشد.

«یک زن می‌تواند مردی را که به او آزار رسانده ببخشد، اما هیچ‌وقت نمی‌تواند از تقصیرات مردی بگذرد که در حقش فداکاری کرده است.»

«جهان بی‌رحم است و زندگی دشوار. هیچ‌کس نمی‌داند چرا این‌جا هستیم و پس از این به کجا می‌رویم. باید خیلی فروتن باشیم. باید زیبایی آرامش را درک کنیم، باید دزدانه و بی‌سروصدا زندگی خود را بگذرانیم تا چشم سرنوشت به ما نیفتد. کاش در جست‌وجوی عشقِ آدم‌های ساده‌دل و جاهل باشیم. نادانی آن‌ها به تمام دانایی‌های ما می‌ارزد. بهتر است ساکت باشیم، خرسند در کنج دنج خود و سربه‌راه و آرام مثل آنان. حکمت زندگی همین است.»

بزرگ‌ترین ظلمی که زنی می‌تواند به مردی بکند این است که مرد آن زن را دوست داشته باشد و وی دوستش نداشته باشد.

عشق مسحورکننده است و به عاشق آرامش می‌بخشد. روشن‌بین‌ترین عاشق دنیا هم (حتی اگر پیشاپیش از این حقیقت آگاه باشد) نمی‌تواند درک کند که این عشق دوامی نخواهد داشت. دست عشق به آنچه که عاشق خود می‌داند توهمی بیش نیست تجسم می‌بخشد و عاشق نیز، گرچه می‌داند این پیکره از هر حقیقتی تهی است، بیش از واقعیت بدان دل می‌بندد. عشقْ انسان را به چیز دیگری بدل می‌کند، چیزی که اندکی بیش از خویشتن اوست و درعین حال اندکی کم‌تر از آن. او دیگر خودش نیست، دیگر یک انسان نیست، بلکه چیزی، ابزاری، است برای تحقق هدفی بیگانه با خویشتن. عشق هرگز عاری از اداهای احساساتی نیست

آنچه من با اطمینان عشق دانسته بودم چیزی نبود جز پاسخی زنانه به نوازش‌دیدن و آسایش‌چشیدن، واکنشی که اغلب زنان در ذهن خود آن را عشق می‌پندارند. این یک احساس منفعل است که می‌تواند به هر علتی برانگیخته شود، درست مثل ساقهٔ نازک درخت مو که بر تنهٔ هر درخت دیگری دامن می‌گسترد. عقل و مآل‌اندیشی آدمیان، با آگاهی از قدرت این احساس، دختر را به ازدواج با مردی که دلبستهٔ اوست برمی‌انگیزد و به وی اطمینان می‌دهد که عشق از پی خواهد آمد. آری، این احساس از خشنودی حاصل از امنیت، غرور ناشی از حس مالکیت، لذت دوست‌داشته‌شدن و خرسندی از تشکیل خانواده پدید می‌آید و زنان، تنها به‌واسطهٔ غروری دلپذیر، به این احساس وجهی معنوی می‌بخشند. این احساس در برابر شور و اشتیاق بی‌دفاع است.

نبوغ شگفت‌انگیزترین چیز دنیاست و درعین حال بار عظیمی بر دوش خود نوابغ.

اشتیاق زنان برای رفتاری دلنشین بر بستر مرگ معشوق همیشه اندکی مرا پریشان می‌دارد. گاه به نظر می‌رسد از طول عمر دلدار خود دلگیرند که چرا مدام چنین صحنهٔ تأثیرگذاری را به تأخیر می‌اندازد.

خانم مک‌اندرو نیز همچون دیگر همجنسان خود باور داشت مردی که زنی دلبستهٔ خود را رها می‌کند حیوانی بیش نیست، اما اگر دست به چنین کاری بزند، بیش از هرکس دیگر باید آن زن را سرزنش کرد.

اما وقتی آدم خطاکار بی‌هیچ تردید و ملاحظه‌ای به گناهش اعتراف می‌کند، دیگر از دست نصیحت‌گرِ دل‌شیفتگان چه کاری برمی‌آید؟

هنوز نمی‌دانستم حرف این و آن چه نقش مهمی در زندگی زنان بازی می‌کند و حتی بر عمیق‌ترین احساساتشان نیز سایه‌ای از دورویی می‌اندازد.