بریده‌هایی از کتاب ماه و شش پنی

«هیچ‌وقت شده به مرگ فکر کنی؟» «چرا باید فکر کنم؟ مرگ اهمیتی ندارد.»

«وقتی زنی عاشق تو می‌شود، تا وقتی روحت را تصاحب نکرده باشد، راضی نخواهد شد. ضعیف است و از همین رو جنون استیلا و برتری دارد و هیچ چیز دیگری هم راضی‌اش نخواهد کرد. او ذهن کوچکی دارد و از تمام چیزهای انتزاعی آزرده می‌شود، چون نمی‌تواند آن‌ها را به چنگ بیاورد. دلمشغول مادیات است و به مفاهیم آرمانی رشک می‌ورزد. روح مرد در دوردست‌ترین مرزهای کیهان پرسه می‌زند و زن در پی آن است که آن را در دفترچهٔ دخل وخرج خانه به بند کشد.

«من عشق نمی‌خواهم. وقتش را ندارم. عشقْ ضعف است. من یک مردم و گاهی دلم زن می‌خواهد. اما وقتی میلم فروبنشیند، به سراغ کارهای دیگر می‌روم. نمی‌توانم بر میل خودم غلبه کنم، اما از آن متنفرم، چون روحم را اسیر می‌کند. منتظر روزی هستم که از قید تمام امیال آزاد شوم و بی‌هیچ مانعی خودم را وقف کارم کنم. زنان جز عشق کار دیگری بلد نیستند و از همین رو به شکل مسخره‌ای آن را مهم جلوه داده‌اند. می‌خواهند ما را متقاعد کنند که زندگی یعنی همین. عشق بخش ناچیزی از زندگی است. من شهوت را می‌شناسم. یک حس معمولی و سالم است. اما عشق بیماری است. زنان ابزار لذت‌جویی منند. اصلا تحملش را ندارم که ادعا کنند کمک‌حال یا شریک یا همراهم هستند.»

«یک زن می‌تواند مردی را که به او آزار رسانده ببخشد، اما هیچ‌وقت نمی‌تواند از تقصیرات مردی بگذرد که در حقش فداکاری کرده است.»

ترس آدم را بی‌رحم می‌کند...

فرق دلدادگی زنان و مردان در این است که زنان تمام روز عاشقند و مردان هرازگاه.

تصور هرکس از شور عشق بنابر ویژگی‌های شخصی او شکل می‌گیرد و درنتیجه هر آدمی از این عواطف درک منحصربه‌فرد خود را دارد

دارم. به نظرم غرور فقط وقتی بر عشق سایه می‌افکند که آدم خودش را از همه‌چیز بیش‌تر دوست داشته باشد.

وقتی مردم می‌گویند اهمیتی نمی‌دهند که دیگران درباره‌شان چه فکری می‌کنند، اغلب صرفآ خودشان را گول می‌زنند. معمولا از این حرف منظوری ندارند جز این‌که هرکاری دلشان بخواهد می‌کنند، دلگرم به این‌که هیچ‌کس از هوس‌بازی‌هایشان بویی نمی‌برد و درنهایت منظورشان این است که مایلند برخلاف نظر اکثریت عمل کنند، چون از حمایت و تأیید اطرافیان خود بهره‌مند هستند. اگر سلوک نامتعارف آدمی در حلقهٔ اطرافیانش متعارف شمرده شود، آن‌گاه نامتعارف‌بودن در چشم جهانیان دشوار نمی‌نماید.

آن روزها هنوز نقطه‌ضعف بزرگ زن‌ها را نمی‌شناختم: اشتیاق به درمیان‌گذاشتن امور خصوصی خود با هرکسی که گوش شنوایی داشته باشد.

همدلی استعداد دل‌انگیزی است، اما کسانی که می‌دانند از این استعداد برخوردارند اغلب از آن سوءاستفاده می‌کنند.

«چرا زن‌های خوب با مردهای کله‌پوک ازدواج می‌کنند؟» «چون مردهای باهوش با زن‌های خوب ازدواج نمی‌کنند.»

وقتی مردم می‌گویند اهمیتی نمی‌دهند که دیگران درباره‌شان چه فکری می‌کنند، اغلب صرفآ خودشان را گول می‌زنند. معمولا از این حرف منظوری ندارند جز این‌که هرکاری دلشان بخواهد می‌کنند، دلگرم به این‌که هیچ‌کس از هوس‌بازی‌هایشان بویی نمی‌برد و درنهایت منظورشان این است که مایلند برخلاف نظر اکثریت عمل کنند، چون از حمایت و تأیید اطرافیان خود بهره‌مند هستند. اگر سلوک نامتعارف آدمی در حلقهٔ اطرافیانش متعارف شمرده شود، آن‌گاه نامتعارف‌بودن در چشم جهانیان دشوار نمی‌نماید. این نکته جان آدمی را از اعتمادبه‌نفس سرشار می‌کند. بدین‌سان آدمی از شجاعت خود به وجد می‌آید و درنتیجه از رضایت از خویش برخوردار می‌شود، بی‌آن‌که خطری آسایشش را برهم زند. اما شاید بتوان میل به تأییدشدن را ریشه‌دارترین غریزهٔ فطری انسان متمدن دانست.

در دنیایی خیالی که برای خود آفریده بود آزاد می‌زیست، با چنان آزادی‌ای که در زندگی روزمره هرگز نمی‌توانست تجربه‌اش کند.

هنر یعنی نمایاندن احساسات و احساسات به زبانی سخن می‌گویند که همه آن را درمی‌یابند.

«جهان بی‌رحم است و زندگی دشوار. هیچ‌کس نمی‌داند چرا این‌جا هستیم و پس از این به کجا می‌رویم. باید خیلی فروتن باشیم. باید زیبایی آرامش را درک کنیم، باید دزدانه و بی‌سروصدا زندگی خود را بگذرانیم تا چشم سرنوشت به ما نیفتد. کاش در جست‌وجوی عشقِ آدم‌های ساده‌دل و جاهل باشیم. نادانی آن‌ها به تمام دانایی‌های ما می‌ارزد. بهتر است ساکت باشیم، خرسند در کنج دنج خود و سربه‌راه و آرام مثل آنان. حکمت زندگی همین است.»

روح آدمی در درون جسم او حیات ناپایداری دارد و سخت مستعد دگرگونی‌های رازآمیز است.

گاه مردم نقاب چهرهٔ خود را چنان به کمال می‌رسانند که در موعد مقرر به‌راستی به همان شخصی بدل می‌شوند که وانمود می‌کنند.

همهٔ ما دربارهٔ دیگران نظری داریم و به‌واسطهٔ موضع آنان در قبال این نظر بر آن‌ها تسلط می‌یابیم.

با میل و رغبت حاضر بود هر کاری از دستش برمی‌آید برایم انجام دهد، اما از همان یک کاری که من می‌خواستم رویگردان بود: حاضر نبود مرا به حال خودم رها کند.»