بریده‌هایی از کتاب سپاسگزاری

هالیوودی‌ام به من گفت که هروقت همسرش برای خرید به مغازه می‌رود، از او صمیمانه تشکر می‌کند. «مهم نیست اگر کرهٔ بادام‌زمینی خوب نمی‌خرد و من نوع دیگری دوست دارم. آن‌ها را پشت کابینت قایم می‌کنم. اما از همسرم گله نمی‌کنم. چون این خودش نوعی معجزه است!»

اما چه در وقایع بزرگ و چه کوچک، دیدن جنبهٔ خوب ماجرا، ممکن است کاری دشوار باشد، چون برحسب قانون کلی زندگی، معمولاً رخدادهای بد، بر روی رخدادهای خوب سایه می‌اندازند.

یکی از نتایج به‌دست آمدهٔ او، این است که تو به رخدادهای خوب در زندگی نیازی نداری تا بخواهی احساس سپاسگزاری داشته باشی، بلکه افراد سپاسگزار هر آنچه را برای‌شان رخ می‌دهد شکلی دوباره به آن می‌بخشند. او به من گفت: «به نداشته‌هایشان تمرکز ندارند؛ بلکه فقط خوبی نهفته در آنچه در اختیار دارند را می‌بینند.»

لذت بردن از آنچه داری هرگز کار ساده‌ای نیست. اینکه به زندگی دیگران نگاه کنی و غصه بخوری که چقدر موفق‌اند و چه زندگی خوبی دارند، راحت‌تر است. اما کمتر کسی از درون همان حسی را دارد که از بیرون کسب می‌کند.

خیلی زود فهمیدم که سپاسگزار بودن لزوماً به معنی خوشحالی نیست. اثری عمیق‌تر دارد. اغلب ما، وقتی اتفاقی خوشایند می‌افتد، خوشحال می‌شویم ـ برای مثال، دوستی چند شاخه گل می‌فرستد یا بعدازظهری به بوستانی می‌رویم. اما این لحظات شکننده و زودگذرند و وقتی پایان یافت؛ چه اتفاقی می‌افتد؟ چون قدرشناسی وابسته به اوضاع و احوالی خاص نیست، مدت عمرش بیشتر و تغییر آن امکان‌پذیر نیست. نیاز به درگیری‌ای حسی دارد، نمی‌توانی ناخواسته و یا ندانسته سپاسگزار باشی، باید تأمل کنی و آن حس را تجربه کنی.

سپاسگزار بودن، همچون فکری بزرگ، جایگزین عالی برای خشونت، عصبانیت و انزجار بود.

سپاسگزار بودن، همچون فکری بزرگ، جایگزین عالی برای خشونت، عصبانیت و انزجار بود.

که بسیاری از ما از یک خلاء بزرگ سپاس رنج می‌بریم. می‌دانیم باید قدردان باشیم؛ اما چیزی جلو ما را می‌گیرد.

دنیل کانمن، روان‌شناس برندهٔ جایزهٔ نوبل، می‌گوید اندیشیدن به رخدادهای بد، منطق تکامل را توجیه می‌کند. اجداد ما، یک دانهٔ سمی را به‌خاطر نگه داشته و دربارهٔ آن به دوستان‌شان گفتند و با این روش نجات پیدا کردند. بیان ده مورد دیگر که طعم خوبی دارد، اصلاً جای ابراز نداشته و بیان نشده است. امروزه، ما نیز همان روش را به شیوه‌ای جدیدتر انجام می‌دهیم. برای مثال، چهار نمرهٔ بالای فرزندان‌مان را نمی‌بینیم و تنها به یک نمرهٔ کم او گیر می‌دهیم.

«شادی عامل سپاسگزاری نیست، بلکه سپاسگزاری سبب شادی است.»