بریده‌هایی از کتاب هر که ایمانش بیش، امیدش بیشتر

آل محمد علیهم السلام را دوست داشته باش، حتی اگر فاسق و گناهکار باشی، و دوست‌داران ایشان را هم دوست بدار هرچند فاسق و گناهکار باشند.

گناهان ما هرچقدر هم که بزرگ باشد، راه توبه را باز بدانیم.

امام صادق علیه السلام دست بر شانهٔ آن جوان گذاشت و فرمود هر گناهی مرتکب شده‌ای، از ما اهل بیت اعراض نکن.

اگر تمام عالم مثل فصل زمستان مرد، مأیوس نشوید، نگویید آقا دنیا را زمستان گرفت، دیگر دوره بهار منقضی شد؛ خیر، بهاری خواهد آمد. ... آینده‌ای بس روشن و سعادت بخش و انسانی که در آن شر و فساد از بیخ و بن برکنده خواهد شد در انتظار بشریت است. این نظریه الهامی است که دین می‌کند. نوید مقدس قیام و انقلاب مهدی موعود در اسلام در زمینه این الهام است.

هر اتفاقی که برای ما می‌افتد و هر نعمتی که خدا می‌دهد امتحان است

خداوند فرموده هر کس ادعای ایمان به من دارد امتحانش می‌کنم

مرحوم میرزا اسماعیل دولابی می‌فرمود خدا با کارهایش با ما حرف می‌زند. هر وقت غصه‌دارمان کرد،‌ یعنی با ما کار دارد. غم، پیغام دوست است. غم پیغام اوست. وقتی غم آمد با او خلوت کن ببین با تو چه کار دارد.

گفتم مشکلات شخصی را می‌شود تحمل کرد اما خطاها و بدی‌های مردم را تحمل نمی‌کنم. گفت وَلْیَعْفُوا وَلْیَصْفَحُوا الا تُحِبُّونَ أَن یَغْفِرَ اللَّهُ لَکُمْ (نور ۲۲) باید ببخشید و از خطاهای دیگران چشم‌پوشی کنید. آیا دوست ندارید خدا شما را ببخشد؟! گفتم البته که دوست دارم مرا ببخشی.

حتی اگر اوضاع تیره و تار بود امیدوار باشیم. چون تاریکی نشان روشنایی است. قرآن کریم می‌فرماید آیا صبح نزدیک نیست؟ اَلَیسَ الصُّبحُ بِقَریب

با تغییر امید آدم‌هاست که سرنوشت آن‌ها عوض می‌شود.

امید همین است که چیزی را بشناسی و بخواهی و دنبالش بروی.

امام باقر علیه السلام فرمود وقتی قائم ما قیام کند خداوند متعال عنایت خویش را متوجّه مردم خواهد ساخت آن چنان که عقل آنان را جمع می‌نماید و حلم و اخلاق آنان کامل می‌گردد.

قرآن کریم می‌فرماید: انه لا ییأس من روح الله الا القوم الکافرون (یوسف ۸۷) بنابراین کسی خودکشی می‌کند که کافر است و امیدی به رحمت خدا ندارد. پس کسی که خودکشی می‌کند مؤمن نیست.

امام باقر علیه السلام فرمود مؤمن به هر بلایی مبتلا می‌شود و به هر مرگی می‌میرد اما خودکشی نمی‌کند.

خودکشی ناشی از نهایت یأس و ناامیدی است.

نه ثروت علامت این است که خدا کسی را دوست دارد و نه فقر علامت خشم خدا بر کسی است. ثروت و فقر، سلامت و بیماری، نعمت و نقمت، همه و همه امتحان است. عکس‌العمل ما نسبت به امتحانات مهم است.

دقت کرده‌اید که گاهی گناهی انجام می‌دهیم و سریع بعد از آن یک سیلی می‌خوریم! مثلاً به نامحرم نگاه می‌کنیم، چند دقیقه بعد کفشمان پاره می‌شود؛ حق کسی را ضایع می‌کنیم، یک ساعت بعد تصادف می‌کنیم، و ... اولاً با این حساب وقتی بلای بزرگی سرمان آمد، باید فکر کنیم ببینیم چه گناه بزرگی مرتکب شده‌ایم، و ثانیاً هر چقدر آن بلا بزرگ باشد باید خوشحال باشیم که خدا دوستمان داشت و به این ترتیب حساب ما را تسویه کرد تا عذاب ما به آخرت نماند. خدا عادل‌تر و مهربان‌تر از آن است که هم در دنیا و هم در آخرت کسی را عذاب کند.

نگاه ما به بلایا و مشکلات هم می‌تواند مثل این عکس‌العمل مجنون به شکستن جام او باشد که وقتی با مشکلی مواجه شدیم، جهان را به کام خود ببینیم. البته این امر یک شرط دارد و آن شرط این است که قبول کنیم که خداوند از مجنون به لیلی و از مادر به فرزند خیلی مهربان‌تر و عاشق‌تر است.

ایمان دینی باعث می‌شود انسان طور دیگری فکر کند، مثلاً این‌طور فکر کند که بلاها و سختی‌ها علامت محبت خداست برای رشد معنوی بندگان محبوب.

همانا خطاها و گناهان و زمام را در اختیار هوای نفس قرار دادن، مانند اسب‌های سرکش و چموشی است که لجام آن‌ها بیرون آورده شده و اختیار از کف سوار بیرون رفته باشد و بالاخره سوارهای خود را در آتش می‌اندازند. و مَثَل تقوا، مَثَل مرکب‌های رهوار و مطیع و رام است که مهارشان در دست سوار است و آن مرکب‌ها با آرامش سوارهای خود را به سوی بهشت می‌برند.