بریده‌هایی از کتاب سیری در کودکی

خوشبختی واقعی پدیده‌ای عاطفی است. خوشبختی یعنی دریافت شهد عشق، که ممکن است در عمارت‌های مجلل خبری از آن نباشد، ولی در اتاق‌های سادهٔ یک کلبهٔ محقّر به طور عجیبی فراوان باشد.

یک جامعهٔ واقعاً منصفانه جامعه‌ای است که در آن افزایش سالیانهٔ میزان خوشحالی جاری در جامعه به اولویت ملی بدل شود – و در آن از عشق، توجّه، و پیوند بین آدمها به میزان کافی حمایت کنند و این مسائل ترویج و تشویق شود، چون ”ثروت“ واقعی همین است.

افاده‌ای‌ها برای فرزندان خود روشن می‌کنند که اگر باید درسشان را خوب بخوانند، و در واقع خیلی خوب می‌خوانند، صرفاً امری مطلوب یا از روی احتیاط نیست، بلکه کاملاً ضروری است. زندگی بیش و کم به آن وابسته است. ضروری است جام، جایزه، و امتیازات بالا در تقریباً هر حوزه‌ای به دست آید. انجام هر کاری در سطح خوب کافی نیست؛ هدف عالی بودن است. اگر کارتان را خوب انجام ندهید، نمی‌شود دوستتان داشت: چه این موضوع به صورت مستقیم به شما گفته شود یا به صورتی ماهرانه به شما فهمانده شود، فرزندان آدم‌های افاده‌ای با این ایدئولوژی پرورش می‌یابند.

احساس رضایت و درک حقیقت وجودمان بعد از طی مراحل خودخواهی شرورانه و تقریباً بی‌پایان به دست می‌آید

برای این‌که روند رشد سالمی را طی کنیم لازم است که در دوره‌ای از زندگی، فارغ از احساسات و نظرات مراقبانمان، منحصراً برای خودمان زندگی کنیم

مشخصهٔ اصلی پدر یا مادر خوب این است که فرزندش علاقه‌ای ندارد انبوهی از غریبه‌ها او را دوست داشته باشند.

این خوشبختی است که پدر و مادرمان خود را بی‌نقص نمی‌دانند یا در صورت دور بودن و در دسترس نبودن باعث نمی‌شوند که ما در خیال خود از آن‌ها شخصیت‌هایی فرشته‌صفت یا دیومانند بپروریم. خوشبختی این است که هر چند آدم‌های معمولی و کسل‌کننده‌ای هستند، ولی به ما اجازه می‌دهند در کنار آن‌ها رشد کنیم و بزرگ شویم و می‌دانند که چگونه خواسته‌های ما را به خواسته‌های خود ترجیح دهند.

نیاز نیست زندگی طلایی باشد تا ارزشمند باشد؛ می‌توانیم در قالب فلزات کم‌بهاتر، مثلاً قالب‌های مسی یا آهنی ـ به جای طلایی ـ زندگی کنیم، و باز هم محبّت ببینیم و عزیزمان بدارند. و هر چند این موفقیت ربطی به انتظارات اولیه‌ای که برعهده فرد گذاشته می‌شود ندارد، به‌واقع به دستاوردی استثنایی بدل می‌شود.

به نظر می‌رسد که ما چاره‌ای جز تلاش برای تفسیر پیچیده‌ترین وجوه گذشته‌مان و سپس غلبه بر آن‌ها نداشته باشیم.

بخش اعظم میراث عاطفی‌مان مانع رضایت و سعادت ماست، چون منطق آن ریشه در زمان حال ندارد؛ این میراث شامل تکرار رفتار و انتظاراتی است که در کودکی شکل گرفته و آموخته شده، و هنوز در بزرگسالی نیز فکر می‌کنیم آن آموخته‌ها بهترین راه برای مواجهه با موقعیت‌های دشوار است