بریده‌هایی از کتاب سیری در کودکی

یک شخص مناسب را صرفاً به این دلیل که به عقده‌های ذهنی ما در خصوص عشق توجّه نمی‌کند رد کنیم. مثلاً در توصیف یک فرد می‌گوییم «جذاب نیست» یا «حوصله‌سربر» است، در صورتی که منظور واقعی‌مان این است که: او نمی‌تواند من را همانطوری که سابقاً نیازمند رنج بودم زجر بدهد تا در اثر آن عشق را حس کنم.

آن‌هایی که بیشتر به آرامش نیاز دارند اغلب نمی‌دانند چه چیزی کم دارند.

ما منتظر تحسین کسانی که از کیفیت کار ما خبر دارند می‌مانیم، با این‌که به‌واقع چنین کسانی وجود ندارند.

این‌که ما گذشته را فراموش کرده‌ایم فقط از روی تنبلی نیست. در اصل، ما می‌توانیم مکرر به فضاهای عاطفی که قبلاً در آن‌ها بوده‌ایم وارد شویم. این‌که ما خاطرات را کنار می‌گذاریم و عمداً کمتر به سرگذشتمان می‌اندیشیم دلایل عمیق‌تری دارد. ما از خودمان فاصله می‌گیریم، چون از این نگرانیم که بخش اعظم آنچه که می‌توانیم کشف کنیم عذاب‌آور باشد. شاید کشف کنیم که در گذشته عمیقاً از افرادی خاص خشمگین و متنفر بوده‌ایم، در حالی که قرار بوده فقط دوستشان داشته باشیم. شاید کشف کنیم چقدر بهانه وجود داشته است که در رابطه با خطاها و قضاوت‌های غلطِ بسیارمان احساس بی‌کفایتی کنیم و خود را مقصر بدانیم. ممکن است متوجّه شویم چقدر در روابط و مشاغلمان مصالحه کرده‌ایم و نیاز به تغییر در آن‌ها وجود داشته است.

مشخصهٔ اصلی پدر یا مادر خوب این است که فرزندش علاقه‌ای ندارد انبوهی از غریبه‌ها او را دوست داشته باشند.

ما باید نسبت به قطعات گمشدهٔ روانمان حساس و عمیقاً همدل باشیم. به خاطر تسلّی‌ندیدن در گذشته است که زندگی برای ما دشوارتر از آن است که باید باشد؛ که عدم‌پذیرش و طرد شدن بسیار تلخ است، رسانه‌های اجتماعی وحشتناک‌اند، تأیید دیگران برای‌مان حکم مرگ و زندگی دارد، تحمل مواجهه با ابهامات را نداریم، خود را سزاوار استراحت نمی‌بینیم، تعطیلات نگرانمان می‌کند، اگر کسی نوازشمان کند تعجب می‌کنیم ــ شب و روز می‌میریم و زنده می‌شویم و این روزگارمان را سیاه کرده است.

جای تعجب نیست که اغلب فرزندان افاده‌ای‌ها در مدرسه و دانشگاه بسیار خوب درس می‌خوانند. و بعد، در بازار کار نیز بسیار خوب عمل می‌کنند. این عقیده که شخص مستحق زنده ماندن نیست مگر این‌که معیارهای موفقیت جهانی را کسب کند، روی بهره‌ور بودن فرد تأثیرات شگفت‌انگیزی دارد.

ما به عنوان یک انسان، با هر نقصی، حق حیات داریم.

لازم نیست خیلی‌ها ما را دوست داشته باشند، یک نفر کافی است.

رفته‌رفته معلوم می‌شود که آیندهٔ طلایی هرگز محقق نخواهد شد، ولی پاداشی بزرگ‌تر در پیش است: احساس آزادی از انتظاراتی که هیچ‌وقت ربطی به واقعیت نداشته است. کودک طلایی رها می‌شود و به حقیقتی بسیار مهم می‌رسد: نیاز نیست زندگی طلایی باشد تا ارزشمند باشد؛ می‌توانیم در قالب فلزات کم‌بهاتر، مثلاً قالب‌های مسی یا آهنی ـ به جای طلایی ـ زندگی کنیم، و باز هم محبّت ببینیم و عزیزمان بدارند. و هر چند این موفقیت ربطی به انتظارات اولیه‌ای که برعهده فرد گذاشته می‌شود ندارد، به‌واقع به دستاوردی استثنایی بدل می‌شود.