بریده‌هایی از کتاب امیر گلها

می‌فرمود: هرگاه غذایت را تمام کردی، از خداوند به خاطر آن‌چه به تو داده است سپاسگزاری کن؛ آن هم با صدای بلند تا دیگران نیز او را بستایند و پاداش تو بسیار شود. (۴۲)

از او پرسیدند: چهرهٔ نیایشگران هماره زرد رنگ است، امّا شما رخساری روشن، سپید و پیشانی گلرنگی دارید. راز این تفاوت در چیست؟ پاسخ داد: دیگر عابدان در هراس و بیم‌اند که آیا آفریدگار از آنان خرسند است یا نه، امّا من بدان پایه رسیده‌ام که هم خداوند محبوب من است و هم من محبوب او؛ از این روی، از هراس در امانم. (۱۵)

کسی که راز خویش را فاش کند، بی‌گزند نمی‌ماند.

آن که از تنبلی پیروی کند، پشیمانی او را در بر خواهد گرفت.

ابوبکر: از پیامبر - درود خدا بر او باد - شنیدم که می‌فرمود: علی، جز من بهترین کسی است که آفتاب بر او طلوع و غروب می‌کند.

گردو خوردن گردو در زمستان را باعث گرمای بدن و کلیه‌ها می‌شمرد، امّا خوردنش را در تابستان توصیه نمی‌فرمود و سبب آن را نیز تولید حرارت بسیار در بدن و تولید دُمَل بیان می‌فرمود. (۹۷)

شما را سفارش می‌کنم ... خواه در فقر و خواه در توانگری، در پی کسبِ (روزی) باشید.

هنگامی که حضرت را بیست و پنج سال به حاشیه راندند، ایشان ضمن هدایت فرهنگی جامعه، با کار و تلاش و حفر چاه‌های آب، درختکاری و باغبانی در منطقه «یَنْبُع» در اطراف مدینه، توانست سرمایهٔ فراوانی به دست آورد. از این راه هزار برده آزاد کرد. برای خاله‌ها و عمه‌های خویش خانهٔ شخصی خرید و زنان و فرزندان خود را آبرومندانه اداره نمود.

سامان بخشِ زندگی، برنامه‌ریزی است.

آن که از مرز خود بگذرد، مردم به وی توهین کنند.

(فرزندم!)... تو را نه پارهٔ تن، که تمام وجود خویش می‌یابم؛ به گونه‌ای که اگر مصیبتی به تو رسد، پنداری که به من رسیده باشد؛ و اگر مرگ به سراغ تو آید، گویی به سراغ من آمده است.

به پسرش امام مجتبی فرمود: اگر ادب نباشد، آدمی چیست جز چارپایی بی‌خاصیت!

با همهٔ پافشاری‌اش بر حیا، آن را از کم‌رویی جدا می‌کرد. خجالت را نمی‌پسندید و می‌فرمود: هر کس کم‌رو باشد، (در رسیدن به هدفش) ناکام خواهد ماند. (۳۴۹) خجالت را مانع در آمد می‌دانست.

جبران آن‌چه به خاطر خاموشی از کف داده‌ای، آسان‌تر است از جبران آن‌چه به خاطر گفتارت از دست داده‌ای.

شکفتگی دین باور در چهره، و اندوهش در دل است؛

از کمال جوانمردی آن است حقی که (بر اثر نیکی به دیگران) داری فراموش کنی، و حقی را که (دیگران) بر تو دارند به خاطر داشته باشی.

به پسرش امام مجتبی فرمود: اگر ادب نباشد، آدمی چیست جز چارپایی بی‌خاصیت!

هنگامی که باران آغاز می‌شد، زیر باران می‌رفت، بدان گونه که سر، محاسن و پیراهنش خیس می‌شد. بدو می‌گفتند: ای امیر دین‌باوران! خود را (از باران) بپوشان. می‌فرمود: این آبی است که به عرش خداوند نزدیک است.

اگر مؤمنی را شاد کنید؛ اگر یتیمی را بخندانید؛ اگر لبخند بر لب غمدیده‌ای بکارید؛ اگر اندوه از دل گرفتاری برطرف کنید؛ به پاداشِ والای الهی خواهید رسید.

دانش انسان معمولی را بالا می‌بَرد و ترک دانش، انسانی را که از منزلت اجتماعی برخوردار است، به زمین می‌زند.