بریده‌هایی از کتاب امیر گلها

بزرگوار از اندک (خوبی) سپاسگزار است و فرومایه از (خوبی‌های) بسیار ناسپاس.

بزرگوار روحی شکیبا (در تحمل ناگواری‌ها) دارد.

می‌فرمود: بزرگوار از رسیدن به مقامی سرکش نمی‌شود؛ گرچه آن جایگاه بزرگ باشد؛ به سانِ کوه که بادها آن را نمی‌لرزانند؛ و کم‌ترین جایگاه، فرومایه را به سرکشی وا می‌دارد، همانند گیاهی که از عبور نسیمی می‌لرزد.

لذت بزرگوار را در غذا دادن به دیگران و لذت فرومایه را در خوردن (بی آن که مهمانی دهد) می‌دانست.

بردبار کسی است که بتواند (جفاهای) دوستانش را تحمل کند

بردباری را سبب یافتن دوستان بسیار می‌دانست (۲۷۴) و با شناختی که از انسان‌ها داشت می‌فرمود: بردبار کسی است که بتواند (جفاهای) دوستانش را تحمل کند!(۲۷۵)

می‌فرمود: بردباری و تحمل حوادث را برای خود، یاری کننده‌تر از مردان دلاور یافتم.

هر کسی که افسار خشم را رها کند، مرگ خودش زودتر فرا می‌رسد.

خشم، آدمی را پَست و ضعف‌هایش را آشکار می‌کند.

با یادآوری زیان‌های خشم، از افراد می‌خواست هنگامی که خشمگین می‌شوند، بردباری ورزند: تندخویی، نوعی جنون است؛ زیرا گرفتار آن، از کرده‌اش پشیمان می‌شود؛ (البته) اگر پشیمان نشود، جنونش پابرجاست!(

می‌فرمود: اولین نتیجه‌ای که انسان حلیم از بردباری خود به دست می‌آورد، آن است که مردم در برابر نادان یاور او هستند.

از پیامبر گرامی شنیدم که می‌فرمود: ای علی! تو در میان امت من، به سان سوره توحید (والا مقام) هستی. کسی که تو را با دلش دوست بدارد، گویا یک‌سوم قرآن را خوانده است. شخصی که تو را در دلش دوست بدارد و بازبانش یاری کند، گویی دوسوم قرآن را خوانده است. فردی که تو را در دلش دوست بدارد و با زبان و دستش یاری کند، گویا قرآن را سراسر خوانده است.

از نبی گرامی شنیدم که می‌فرمود: اگر نه آن بود که تندروهای امت من دربارهٔ تو همان را می‌گفتند که ترسایان به عیسی بن مریم گفتند (و او را خدا و پسر خدا انگاشتند)، دربارهٔ تو سخنی می‌گفتم که از میان مردمان عبور نکنی جز آن که خاک از زیر پایت به تبرک بردارند.

انسان با انصاف، دوستان بسیاری دارد.

مرگ، خود به تنهایی برای اندرز دادن کافی است.

می‌فرمود: هر روز به تو اندرزی می‌دهد، اگر آن را با اندیشه همراه کنی.

هر خویی از اخلاقیات، به نزد گروهی از مردم بی‌رونق (و کم‌اهمیت) است، مگر امانتداری که نزد همهٔ مردمان رایج (و ارزشمند) است. (۲۳۸) تا بدان پایه امانتداری را ارج می‌نهاد که آن را «بنیان اسلام» معرفی می‌کرد.

ارجمندی مؤمن، در رها کردن بگو مگو (های بیهوده) است.

(سخنان و کارهای) بیهوده را رها کن، تا تو را گرامی دارند.

آن کس که خویشتن خویش را گرامی دارد، شهواتش را چندان بهایی ندهد.