بریده‌هایی از کتاب چگونه مانند یک امپراطور رومی بیندیشیم

مارکوس می‌گوید که مهم‌ترین منبع "آرامش" و "لذت" برای یک رواقی رها شدن از دل‌بستگی به مسائل خارجی و تمرکز بر زندگی عاقلانه و خردمندانه، به‌ویژه با بکار بستن فضیلت (عدالت) در روابط خود با دیگران است.

نوع صحبت کردن و تفکر ما درباره وقایع شامل قضاوت‌های ارزشی می‌باشد که به احساسات ما شکل می‌دهد. هملت شکسپیر بیان می‌کند، " هیچ چیز خوب یا بدی به‌جز افکاری که آن‌ها را می‌سازد وجود ندارد." رواقیون موافق هستند و تأیید می‌کنند که هیچ چیز خوب یا بدی در دنیای خارجی وجود ندارد. فقط آنچه به ما بستگی دارد می‌تواند واقعاً "خوب" یا "بد" باشد که این اصطلاحات را مترادف با فضیلت و رذالت قرار می‌دهد. بنابراین خِرد دربرگیرنده درک عینی مسائل خارجی به‌عنوان مسائل بی‌اهمیت است. گاهی توصیف رواقیون از این مسئله به این صورت است که پیش از اعمال قضاوت‌های ارزشی در کنار احساسات اولیه خود بمانیم. اپیکتتوس مثال‌های زیادی مانند این را می‌زند که؛ زمانی‌که کشتی فردی در دریا گم می‌شود، فقط باید بگوییم "کشتی گم شده است" و نباید قضاوت‌های ارزشی یا شکایاتی مانند "چرا من؟" را به آن اضافه کنیم.

انسان خردمند توجه اخلاقی را به تمام موجودات عقلانی گسترش می‌دهد و به تعبیری آن‌ها را به چشم خواهر و برادر خویش می‌بینید. به همین دلیل است که رواقیون ایده‌آل خود را جهان‌گرایی یا "شهروندان جهان بودن" توصیف می‌کنند؛ عبارتی که هم به سقراط و دیوگنس کلبی نسبت داده می‌شود. اصول اخلاقی رواقی شامل پرورش این محبت طبیعی نسبت به افراد دیگر در تطابق با فضائلی مانند عدالت، انصاف و مهربانی است.

فلسفه رواقی است که به ما می‌آموزد واکنش‌های احساسی غیرارادی، و تکانه‌های اضطرابی خود را بی‌اهمیت؛ یعنی نه خوب نه بد بدانیم. به عبارت دیگر، آنچه مهم است این نیست که چه احساسی داریم بلکه نوع واکنش ما به آن احساسات است که مهم است.

پذیرش رضایت‌مندانهٔ هرآنچه برایش اتفاق می‌افتد. چرا که اتفاقات از همان منبعی سرچشمه می‌گیرند که خود از آنجا می‌آید و مهم‌تر از همه با متانت و آرامش در انتظار مرگ بودن و دانستن این‌که مرگ هیچ نیست جز انحلال همان عناصری که حیات ازشان نشأت می‌گیرد.

هیچ‌چیز در زندگی اهمیتی ندارد جز این‌که باید دو کار ساده را انجام دهیم: نخست باید از راهنمایی ذات عالی خود پیروی کنیم و خود را تسلیم فرامین عقل کنیم. دوم، باید با هر آنچه طبیعت عالم‌گیر به‌عنوان سرنوشت برای ما می‌فرستد عاقلانه و بدون تعصب برخورد کنیم؛ خواه لذت باشد یا درد، نکوهش باشد یا ستایش، زندگی باشد یا مرگ.

امروز یک نطفه، فردا مشتی خاکستر و استخوان. نه ابدی، بلکه فانی؛ جزئی از یک کل، مانند یک ساعت از یک روز. مانند یک ساعت باید بیایم و مانند یک ساعت باید بروم. هرچه ذهنمان بیشتر درک کند که ما جزئی از کل هستیم، بیشتر به ناتوانی جسمانی خویش پی می‌بریم. همیشه به خودم یادآوری می‌کنم که قرار نبوده هزار سال زندگی کنم و مرگ به‌موقع برایم اینجا خواهد بود. هر روز طوری زندگی کردم که گویی آخرین روز من است و خود را برای این لحظه مهیا کرده‌ام. اینک که سرانجام سایه بر سرم افکنده، می‌فهمم که دقیقاً مانند هر لحظهٔ دیگر است. من این انتخاب را دارم که خوب یا بد بمیرم.

رواقیون به من آموختند که مستقیماً در چشم‌های مرگ بنگرم، که هر روز با صداقتی بی‌رحمانه به خود بگویم "من یک انسان فانی هستم"و در تمام این مدت خوشحال بمانم.

رواقیون به من آموختند که مستقیماً در چشم‌های مرگ بنگرم، که هر روز با صداقتی بی‌رحمانه به خود بگویم "من یک انسان فانی هستم"و در تمام این مدت خوشحال بمانم.

او این مسئله را به عنوان دوگانهٔ دیگری تلقی می‌کند: یا می‌توانیم انسان دیگری را آموزش دهیم و عقاید آن‌ها را تغییر دهیم یا نمی‌توانیم. اگر بتوانیم راه بهتری را به آن‌ها آموزش دهیم، پس بهتر است این کار را انجام دهیم، اگرنه؛ باید این واقعیت را بدون خشم بپذیریم.