بریده‌هایی از کتاب چگونه مانند یک امپراطور رومی بیندیشیم

هیچ‌چیز در زندگی قطعی نیست. هیچ‌چیز کاملاً تحت کنترل شما نیست به‌جز اراده‌تان. پذیرفتن این نکته و پیشاپیش مهیا کردن خود برای پذیرش توأم با آرامشِ موفقیت و شکست می‌تواند کمکتان کند هنگامی که اوضاع وفق مراد شما پیش نمی‌رود، خشمگین، شوکه و یا ناامید نشوید. همچنین می‌تواند مانع از نگرانی شما در مورد مسائلی شود که پیش‌بینی می‌کنید اشتباه از آب دربیاید.

هیچ‌چیز در زندگی قطعی نیست. هیچ‌چیز کاملاً تحت کنترل شما نیست به‌جز اراده‌تان. پذیرفتن این نکته و پیشاپیش مهیا کردن خود برای پذیرش توأم با آرامشِ موفقیت و شکست می‌تواند کمکتان کند هنگامی که اوضاع وفق مراد شما پیش نمی‌رود، خشمگین، شوکه و یا ناامید نشوید. همچنین می‌تواند مانع از نگرانی شما در مورد مسائلی شود که پیش‌بینی می‌کنید اشتباه از آب دربیاید.

دیدن مسائل به‌صورت قابل‌تغییر، همانند یک رود در جریان، می‌تواند کمک کند عواطف وابسته به آن را تضعیف کنیم. وی گاهی پا را از این هم فراتر می‌گذارد و گذرا بودن خود؛ فناپذیری خود را به خود یادآوری می‌کند. او می‌گوید اگر به یاد بیاوریم که خواسته‌های آن‌ها برای مدت‌زمان محدودی موردتوجه ما قرار می‌گیرد، چون زندگی کوتاه است و به‌زودی به پایان خواهد رسید، به بی‌اهمیتی در برابر آن احساسات دردناک دست خواهیم یافت.

شود. منظور مارکوس این بود که درد قابل‌تحمل است اگر به یاد داشته باشیم که نگرش ما به آن واقعاً آن چیزی است که تعیین می‌کند ما چه‌قدر باید نگران باشیم. همان‌طور که رواقیون می‌گویند، این دردها و بیماری‌های ما نیستند که ما را نگران می‌کنند بلکه قضاوت‌های ما دربارهٔ آن‌ها هستند. این یکی از اصلی‌ترین ابزار درمانی ما در حیطهٔ مدیریت رواقی درد است.

ایپکتتوس به شاگردان رواقی خود می‌گفت تصور کنند مهمان ضیافتی هستند که یک بشقاب مشترک به آن‌ها داده شده است، پس حریصانه به آن نچسبند و آن را با ولع نبلعند بلکه مؤدبانه سهمی مناسب از آن بردارند و باقی را به دیگران تعارف کنند. این همان شیوهٔ تفکر رواقیون دربارهٔ زندگی به‌طور کلی است: هدف آن‌ها سپاسگزار بودن برای منابع خارجی بدون وابستگی بیش‌ازحد به آن‌هاست.

انسان عاقل سپاسگزار نعمت‌هایی است که زندگی به او داده است، اما به خود نیز یادآوری می‌کند که آن نعمت‌ها منحصراً امانت هستند؛ همه چیز تغییر می‌کند و هیچ چیز دائمی نیست.

برای رواقیون، هدف متعالی همیشه فضیلت است تا لذت. بااین‌حال، لذات سالم و حتی حس عمیق‌تر لذت هم می‌تواند پیامد زندگی مطابق با فضیلت باشد.