بریده‌هایی از کتاب چگونه مانند یک امپراطور رومی بیندیشیم

مارکوس می‌گوید، اگر کسی از شما متنفر است، این مشکل اوست. تنها دغدغه شما باید این باشد که از هرکاری که دیگران را مستحق متنفر بودن از شما می‌کند اجتناب کنید.

قدرت واقعی شامل توانایی شخص برای نشان دادن مهربانی است، نه خشونت و پرخاشگری.

زندگی بیشتر مردمان مصیبتی است خودساخته. مردمان به خود اجازه می‌دهند یا با غرور و نخوت بزرگ شوند یا با رنج و اندوه عذاب بکشند. هر آنچه که خود را با آن مشغول می‌کنند شکننده، پیش‌پا افتاده و زودگذر است. در میان جریان خروشان چیزها که با سرعت می‌گذرند، هیچ تضمینی در آنچه که امید خود را به آن می‌بندیم نیست.

احساسات ما عمدتاً توسط باورهای ما تعیین می‌شوند. به گفتهٔ بک، اضطراب عمدتاً متشکل از این باور است که "چیزی بد در شرف وقوع است."

آپولونیوس آرام به من جمله‌ای از اپیکتتوس را یادآوری کرد: "تنها یک دیوانه در زمستان در پی انجیر است." همچنین است کسی که زاری می‌کند برای فرزندش که حالا به دامان طبیعت بازگشته است. با همه وجودم دوستشان داشتم، اما آموختم که بپذیریم همه آن‌ها فانی بودند.

عمر آدمی لحظه‌ای است کوتاه، جوهره‌اش سیال، حسش مبهم و جسمش فسادپذیر. روحش گردبادی است ناآرام، بختش نامعلوم و شهرتش ناپایدار. در یک کلام، هر آنچه به جسمش مربوط می‌شود همچو جویباری است خروشان و هرآنچه به روحش مربوط می‌شود خواب‌وخیال است و اوهام. زندگی ستیز است و اقامتی کوتاه در سرزمینی بیگانه. شهرت‌مان پس از مرگ هیچ نیست جز گمنامی. پس آن چیست که می‌تواند راهنمای‌ما باشد؟ تنها یک چیز: فلسفه، عشق به خردورزی.

درواقع، من از همان روزی که قدم در این دنیا نهادم، تا به امروز همواره در مسیر مرگ در سفر بوده‌ام. از یک حبه انگور نارس تا یک خوشه رسیده تا یک دانه کشمش پژمرده، همه چیز در طبیعت آغاز، میانه، و سرانجامی دارد. هر مرحله از انسان پایان و مرگ خویش را دارد؛ کودکی، نوجوانی، جوانی و پیری.

اعمال دیگران برای ما امری خارجی محسوب می‌شود و نمی‌تواند شخصیت ما را لمس کند، اما خشم خودمان، ما را به شخصی متفاوت تقریباً شبیه یک حیوان، تبدیل می‌کند و برای رواقیون این گزند بزرگ‌تری است.

اپیکتتوس به شاگردان خود نصیحت می‌کند زمانی‌که با فردی مواجهه می‌شویم که رفتارش ناپسند به نظر می‌رسد، این گفتهٔ اخلاقی را مرتب با خود تکرار کنید: "به نظر او درست بود."

رواقیون از ما می‌خواهند تحول بنیادینی را در ارزش‌های اساسی خود پشت سر بگذاریم تا هدف عالی ما زندگی با خرد و فضیلت‌های همراه آن باشد. آن‌ها از ما می‌خواهند که با درد و صدمات جسمانی با بی‌اهمیتی برخورد کنیم. درواقع، این بدبیاری‌ها حتی می‌توانند فرصتی را در اختیار ما بگذارند که خرد و قدرت شخصیت به‌مراتب بزرگ‌تری را اعمال کنیم.