بریده‌هایی از کتاب بادبادک باز

هیچ حرفی بین ما رد و بدل نمی‌شود، نه به این دلیل که حرفی برای گفتن نداریم، روابط بین کسانی که هریک نخستین خاطرهٔ دیگر هستند، کسانی که از یک سینه شیر خورده‌اند، همین‌گونه است.

جنگ منافاتی با نجابت نداره. نجابت لازمهٔ جنگه، حتا بیش‌تر از زمان صلح.

شعار بابا دربارهٔ میهمانی‌دادن این بود: «یا تمام دنیا رو دعوت کن، یا اسمشو مهمونی نذار.»

پسری که واسه دفاع از حق خودش قد علم نکنه، آخرش می‌شه مردی که واسه دفاع از هیچ‌چیز قد علم نمی‌کنه.»

«بچه‌ها که کتاب رنگ‌آمیزی نیستن. نمی‌تونی با هر رنگی که دلت خواست پرشون کنی.»

«می‌دونی، یه‌وقتایی تو خودخواه‌ترین آدمی می‌شی که به‌عمرم دیدم.»

بی‌مقدمه گفتم: «به‌نظرم من سرطان دارم.» بابا سرش را از روی دست‌نوشته‌هایش که در وزش نسیم پرپر می‌زد، بلند کرد و به من گفت می‌توانم بروم برای خودم یک نوشابه بردارم.

تقدیم به میهمانان ناخوانده و خاموش کشورم، به چهره‌های کودکانهٔ فارغ از سن و سال‌شان، به دستان پینه‌بسته‌شان و به نگاه‌های خسته؛ اما آکنده از امیدشان. میهمانانی نامریی که نه ما می‌خواهیم‌شان و نه آن‌ها ما و خاک‌مان را می‌خواهند؛ اما چاره چیست؟ مگر نه این‌که شرار آتش جنگ است که خواستن و نخواستن را به انسان‌ها دیکته می‌کند؟

«امیر و حسن، سلاطین کابل.»

من و حمیرا یه‌طرف، باقی دنیا یه‌طرف و اینو بهت می‌گم امیرجان: آخرش، همیشه باقی دنیاست که برنده می‌شه. رسم روزگار همینه.